Dr n. med. Anna Marzec-Bogusławska, dyrektor Krajowego Centrum ds. AIDS, Polska
To, co w latach 80. było wyrokiem śmierci, dziś – w wielu przypadkach – jest chorobą przewlekłą, z którą można żyć. Sytuacja związana z HIV/AIDS radykalnie się zmieniła dzięki zaangażowaniu politycznemu oraz uzasadnionym działaniom i akcjom, w tym kampaniom informacyjnym, programom wymiany igieł, dalszym badaniom naukowym oraz lepszej, kompleksowej opiece.
Pozwolę sobie podkreślić, że większość postępów dokonanych w ciągu ostatnich dziesięciu lat można przypisać strategiom określonym w deklaracji dublińskiej oraz zaangażowaniu państw, które ją podpisały. Na podstawie deklaracji dublińskiej i wileńskiej z 2004 r. Komisja Europejska opracowała ramy polityczne na rzecz walki z HIV/AIDS w UE i krajach sąsiadujących, a następnie opublikowała dwa komunikaty i trzy operacyjne plany działania (w latach 2006–2009 i 2009–2013).
Pomimo tych znaczących postępów choroba w dalszym ciągu jest źródłem cierpienia wielu ludzi w Europie i na całym świecie. Mimo że leczenie jest dostępne, wciąż nie ma lekarstwa na HIV/AIDS, które stanowią poważne zagrożenie zdrowotne i społeczne.
Przeciwnie do tendencji globalnej liczba nowych zgłoszeń przypadków HIV w szerszym regionie europejskim nadal rośnie, w szczególności wśród mężczyzn utrzymujących kontakty seksualne z mężczyznami. Grupa ta stanowiła 42% nowych przypadków zdiagnozowanych w 2013 r. Oprócz tego w Unii Europejskiej (UE) i w Europejskim Obszarze Gospodarczym (EOG) 47% osób żyjących z HIV/AIDS jest późno zdiagnozowanych. Oznacza to, że wiele osób nie wie, że jest zakażonych wirusem HIV, o czym świadczy niskie zainteresowanie testami, często wynikające ze strachu przed napiętnowaniem i dyskryminacją.
Nigdy nie przestaniemy czuwać. Może i wygraliśmy kilka bitew, ale nie wygraliśmy wojny – walka z AIDS jest daleka od zakończenia.
Z tego powodu Komisja wydłużyła plan działania na rzecz walki z HIV/AIDS do 2016 r., aby zapewnić ciągłość unijnych działań. Każdy z nas ma jednak swoją rolę do odegrania. Musimy dotrzeć do ludzi, do których jest najtrudniej trafić i którzy są najbardziej zagrożeni – mężczyźni utrzymujący kontakty seksualne z mężczyznami, migranci, osoby przyjmujące narkotyki drogą dożylną. Musimy też ostrzec innych przed brakiem odporności: 30% przypadków zakażenia HIV/AIDS występuje na przykład wśród populacji heteroseksualnej.
Jeśli chcemy, aby nasze dzieci i młodzież dorastały jako pokolenie wolne od AIDS, musimy zakasać rękawy i kontynuować dotychczasową pracę. Ostateczny cel, który polega na wyeliminowaniu tej wyniszczającej choroby, można osiągnąć tylko wtedy, gdy HIV/AIDS pozostanie priorytetem programów politycznych i gdy w całej Europie będzie prowadzony odpowiedni nadzór.
