Po drugiej fali recesji w latach 2008 i 2011 gospodarka UE obecnie ponownie odnotowuje wzrost. Kryzys poważnie dotknął prawie wszystkie państwa członkowskie. Spowodował zahamowanie długofalowego zmniejszania dysproporcji pod względem PKB na mieszkańca między poszczególnymi państwami członkowskimi. Z początkiem ożywienia dysproporcje te zaczęły jednak ponownie ulegać zmniejszeniu wraz z widocznym wszędzie wzrostem gospodarczym oraz wyższymi wskaźnikami w państwach o niższych poziomach PKB na mieszkańca.
Pierwsze oznaki malejących dysproporcji można także dostrzec na poziomie regionalnym w całej UE. Począwszy od 2008 r. dysproporcje regionalne pod względem wskaźnika zatrudnienia i stopy bezrobocia narastały wraz z dysproporcjami poziomów PKB na mieszkańca. W 2014 r. dysproporcje pod względem zatrudnienia zaczęły maleć, a 2015 r. maleć zaczęły również dysproporcje PKB na mieszkańca. Jednak poziom PKB na mieszkańca i wskaźniki zatrudnienia w wielu regionach pozostają nadal poniżej poziomów sprzed kryzysu.
W latach 2000–2015 w wielu regionach słabiej rozwiniętych poziom PKB na mieszkańca zbliżał się do średniej UE dzięki szybszemu wzrostowi wydajności, ale kosztem spadku zatrudnienia. Przemysł wytwórczy w tych regionach w przeważającej części osiągał dobre wyniki, co ułatwiało przedsiębiorstwom konkurowanie zarówno na jednolitym rynku, jak i na skalę globalną. Aby zapewnić dalszą konwergencję regiony te będą musiały przesunąć się do wyższej części łańcucha wartości wprowadzając rodzaje działalności wymagające wyższego poziomu umiejętności, technologii i innowacji, w szczególności ze względu na możliwość szybkiego pogorszenia się ich wyników gospodarczych w wyniku globalizacji i rozwoju technologii.