Statistics Explained

Dane statystyczne dotyczące zatrudnienia

Revision as of 18:57, 6 November 2017 by EXT-G-Albertone (talk | contribs)


Dane pobrano z bazy w czerwca 2017 r. Najnowsze dane: Więcej informacji Eurostatu, główne tabele i baza danych. Planowana aktualizacja artykułu: wrzesień 2018 r.

W niniejszym artykule przedstawiono najnowsze dane statystyczne dotyczące zatrudnienia w Unii Europejskiej (UE), w tym analizę uwzględniającą aspekty społeczno-gospodarcze: statystyki dotyczące zatrudnienia pokazują istotne różnice w zależności od płci, wieku i poziomu wykształcenia. Występują również duże różnice pod względem rynku pracy między poszczególnymi państwami członkowskimi UE.

Dane statystyczne dotyczące rynku pracy stanowią zasadniczy element wielu dziedzin polityki UE od momentu włączenia w 1997 r. rozdziału poświęconego zatrudnieniu do traktatu z Amsterdamu. Wskaźnik zatrudnienia, innymi słowy odsetek ludności w wieku produkcyjnym, która jest zatrudniona, uznawany jest za kluczowy wskaźnik społeczny służący do celów analitycznych w badaniach tendencji na rynkach pracy.


Mapa 1: Wskaźnik zatrudnienia, grupa wiekowa 20–64 lata, 2016 r.
(%)
Źródło: Eurostat (lfsi_emp_a)
Wykres 1: Wskaźniki zatrudnienia według płci, grupa wiekowa 20–64 lata, lata 1993–2016
(%)
Źródło: Eurostat (lfsi_emp_a)
Wykres 2: Wskaźniki zatrudnienia według grupy wiekowej w latach 1993–2016
(%)
Źródło: Eurostat (lfsi_emp_a)
Wykres 3: Wskaźnik zatrudnienia według poziomu wykształcenia, grupa wiekowa 25–64 lata, lata 1993–2016
(%)
Źródło: Eurostat (lfsa_ergaed)
Wykres 4: Osoby zatrudnione w niepełnym wymiarze czasu pracy (% całkowitego zatrudnienia) według płci, grupa wiekowa 20–64 lata, lata 1993–2016
(%)
Źródło: Eurostat (lfsa_eppga)
Wykres 5: Osoby zatrudnione posiadające drugą pracę, według poziomu wykształcenia, grupa wiekowa 15–74 lata, lata 1993–2016
(% całkowitego zatrudnienia)
Źródło: Eurostat (lfsa_e2ged) i (lfsa_egaed)
Wykres 6: Osoby zatrudnione według zawodu, grupa wiekowa 15–74 lata, UE-28, 2016 r.
(% całkowitego zatrudnienia)
Źródło: Eurostat (lfsa_esegp)
Wykres 7: Odsetek pracowników z umowami na czas określony, według grupy zawodowej, grupa wiekowa 15–74 lata, 2016 r.
(% grupy zawodowej)
Źródło: Eurostat (lfsa_esegt)

Główne ustalenia statystyczne

Wskaźniki zatrudnienia według płci, wieku i poziomu wykształcenia

W 2016 r. w UE-28 wskaźnik zatrudnienia osób w wieku od 20 do 64 lat, mierzony w ramach badania aktywności ekonomicznej ludności UE (EU LFS), wynosił 71,1 %, co stanowiło największą roczną średnią kiedykolwiek odnotowaną dla UE. Za powyższą wartością średnią kryją się jednak znaczne różnice między poszczególnymi państwami (zob. mapa 1). Jedynym państwem członkowskim ze wskaźnikiem powyżej 80 % jest Szwecja (81,2 %). Dotyczy to również państw EFTA — Islandii (87,8 %) i Szwajcarii (83,3 %).

Do grupy państw ze wskaźnikami w przedziale 70‒79 % należą Zjednoczone Królestwo, Francja i Niemcy. Grupa ta skupia się w strefie rozciągającej się od Irlandii na zachodzie do Węgier na wschodzie, a obejmuje też trzy państwa bałtyckie, Finlandię i Portugalię. Państwa ze wskaźnikami w przedziale 60‒69 % tworzą dwie grupy: grupę zachodnio-śródziemnomorską / adriatycką (Hiszpania, Włochy i Chorwacja) oraz grupę państw położonych wzdłuż wschodniej granicy UE, rozciągającą się od południowego wybrzeża Morza Bałtyckiego do południowo-zachodniego wybrzeża Morza Czarnego (Polska, Słowacja, Rumunia, Bułgaria). Dodatkowo ta grupa państw obejmuje również Belgię. Wreszcie istnieje grupa południowo-bałkańska / kaukaska ze wskaźnikami poniżej 60 % (była jugosłowiańska republika Macedonii, Grecja i Turcja).

Na wykresie 1 przedstawiono zmiany wskaźnika zatrudnienia dla kobiet i mężczyzn od roku 1993. Jedną z najbardziej widocznych cech jest zmniejszenie różnicy wskaźnika zatrudnienia między kobietami i mężczyznami. W większości przypadków wynika to z rosnącego wskaźnika zatrudnienia kobiet (na przykład w Hiszpanii i Niderlandach), jednak zdarza się, że mniejsza różnica wynika głównie z niższych wskaźników zatrudnienia wśród mężczyzn (Grecja i Cypr). Istnieje też grupa państw, w której zmiany wskaźników zatrudnienia kobiet i mężczyzn mają podobny charakter, co powoduje utrzymanie się stabilnego zróżnicowania sytuacji kobiet i mężczyzn pod względem wskaźnika zatrudnienia. Dotyczy to na przykład Republiki Czeskiej (różnica wynosiła 19,1 punktu procentowego (p.p.) w 1998 r. i 16,0 p.p. w 2016 r.) oraz Szwecji (2,9 p.p. w 1996 r. i 3,8 p.p. w 2016 r.). Wskaźniki zatrudnienia są niższe wśród kobiet niż wśród mężczyzn we wszystkich latach i wszystkich państwach, z dwoma wyjątkami: Łotwy i Litwy w 2010 r., po gwałtownym spadku wskaźników wśród mężczyzn i znacznie bardziej umiarkowanym spadku wskaźników wśród kobiet.

Na wykresie 1 pokazano również, że w analizowanych państwach wystąpiły bardzo różne sytuacje na rynku pracy w okresie, dla którego Eurostat ma dane. Największa grupa państw obserwowała łagodny, stabilny wzrost wskaźnika zatrudnienia (Belgia, Niemcy, Francja, Luksemburg, Niderlandy, Austria, Finlandia, Szwecja, Zjednoczone Królestwo i Turcja). Inne utrzymały dość płaski trend, innymi słowy stabilny wskaźnik (Dania, Włochy, Portugalia, Słowenia, Słowacja, Norwegia i Szwajcaria). Kolejna duża grupa odnotowała znaczną zmienność, przy czym poziom w 2016 r. był powyżej punktu wyjściowego, zróżnicowanego w zależności od kraju (Bułgaria, Estonia, Irlandia, Hiszpania, Łotwa, Litwa i Polska).

Na wykresie 2 wyraźnie pokazano, że w UE-28 wskaźnik zatrudnienia osób w wieku 25–54 lata pozostał praktycznie na jednakowym poziomie od 2001 r., natomiast bardzo wyraźnie wzrósł w przypadku osób starszych (w wieku 55–64 lata), a obniżył się w przypadku osób młodszych (w wieku 15–24 lata).

Znaczne różnice występowały również we wskaźnikach zatrudnienia w zależności od poziomu wykształcenia (zob. wykres 3). Parametry te w podziale na poziom wykształcenia odnoszą się do grupy wiekowej 25–64 lata, jako że osoby młodsze mogą wciąż kontynuować edukację, szczególnie w ramach szkolnictwa wyższego, co może znajdować odzwierciedlenie we wskaźnikach zatrudnienia. W 2016 r. wskaźnik zatrudnienia osób w wieku 25–64 lata z wykształceniem wyższym (krótki cykl kształcenia na poziomie studiów wyższych, licencjat, stopień magistra lub doktora (bądź stopnie równoważne)) wyniósł 84,8 % dla całej UE-28 i był dużo wyższy niż wskaźnik zatrudnienia (54,3 %) osób z wykształceniem co najwyżej podstawowym lub gimnazjalnym. W UE-28 wskaźnik zatrudnienia wśród osób, które ukończyły najwyżej szkołę średnią lub policealną, wynosił 74,8 %. Nie dość że osoby o wykształceniu gimnazjalnym lub niższym mają najmniejsze szanse znalezienia pracy (w tych grupach wykształcenia), najbardziej ucierpiały też one na skutek kryzysu: wskaźnik zatrudnienia w tej grupie spadł o 5,1 punktu procentowego w latach 2007–2013, podczas gdy w przypadku osób z wykształceniem średnim spadek ten wyniósł 1,7 p.p., a z wykształceniem wyższym – 1,8 p.p. Na wykresie 3 pokazano, że posiadanie co najmniej wykształcenia średniego ma zasadnicze znaczenie dla szans znalezienia pracy w Belgii, Bułgarii, Republice Czeskiej, na Litwie, w Polsce i na Słowacji, natomiast w mniejszym stopniu w Danii, Estonii, Grecji, na Cyprze i w Luksemburgu.

Zatrudnienie w niepełnym wymiarze czasu pracy

W UE-28 odsetek pracowników w grupie wiekowej 20–64 lata, którzy swoją podstawową pracę wykonywali w niepełnym wymiarze godzin, zwiększał się powoli, lecz miarowo z 14,9 % w 2002 r. do 19,0 % w 2015 r., a następnie nieznacznie spadł do 18,9 % w 2016 r. Najwyższy odsetek osób zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy w 2016 r. stwierdzono w Niderlandach (46,6 %), a następnie w Austrii, Niemczech, Belgii, Zjednoczonym Królestwie, Szwecji, Danii i Irlandii, przy czym w każdym z tych państw na niepełny etat pracowała ponad jedna piąta zatrudnionych. Z drugiej strony zatrudnienie w niepełnym wymiarze czasu pracy było stosunkowo rzadkie w Bułgarii (1,9 % ogółu zatrudnionych) oraz na Węgrzech, w Chorwacji, Republice Czeskiej i na Słowacji (między 4,8 % i 5,7 %) — zob. wykres 4.

Istnieją znaczące różnice w poziomie zatrudnienia w niepełnym wymiarze czasu pracy (definicja znajduje się w sekcji Źródła i dostępność danych) kobiet i mężczyzn. W 2016 r. w UE-28 na niepełny etat zatrudniona była prawie jedna trzecia (31,4 %) pracujących kobiet w wieku 20–64 lata, znacznie więcej niż mężczyzn (8,2 %). W Niderlandach w 2016 r. w niepełnym wymiarze czasu pracowało prawie trzy czwarte (74,8 %) zatrudnionych kobiet, co jest zdecydowanie najwyższym wskaźnikiem wśród państw członkowskich UE. W latach 1993–2016 zatrudnienie w niepełnym wymiarze czasu pracy wyraźnie się zwiększyło w Niemczech, Irlandii, we Włoszech i w Austrii, natomiast znacznie się zmniejszyło w Islandii.

Osoby z więcej niż jedną pracą

Na wykresie 5 pokazano, że odsetek osób z więcej niż jedną pracą jest niewielki i że osoby z wyższym wykształceniem częściej mają drugą pracę niż osoby z wykształceniem średnim lub niższym. W UE-28 odsetek ten był bardzo stabilny przez wszystkie lata, dla których dostępne są dane (2002–2016), i wynosi około 5 % osób z wyższym wykształceniem i około 3 % w przypadku dwóch pozostałych grup wykształcenia. Najwyższy poziom odnotowany wśród państw członkowskich wynosi 16,3 % (osoby z wyższym wykształceniem w Polsce w 2000 r.), a najniższy 0,3 % (osoby z wykształceniem średnim w Bułgarii w latach 2010–2016). Innymi państwami, w których posiadanie drugiej pracy jest stosunkowo częste, są Dania, Estonia, Łotwa, Niderlandy, Portugalia, Szwecja, Islandia i Norwegia.

Zawody

W 2016 r. wyraźnie największą grupą zawodów w UE-28 byli pracownicy zajmujący się usługami na rzecz osób i sprzedażą, którzy stanowili 9,5 % ogółu pracowników, a więc 21,4 miliona osób (zob. wykres 6). Powyższa grupa przewyższa liczebnością osiem najmniejszych grup zawodowych łącznie, do których należą między innymi wszyscy zatrudnieni w rolnictwie, pracownicy przetwórstwa spożywczego oraz personel sił zbrojnych. Po grupie usług i sprzedaży kolejni pod względem liczebności są urzędnicy, a następnie specjaliści wyższego szczebla zajmujący się zarządzaniem.

Zatrudnienie na czas określony

W 2016 r. w UE-28 odsetek osób w wieku 15‒74 lata zatrudnionych na podstawie umowy o pracę na czas określony (zatrudnienie na czas określony) wyniósł 14,2 %. Umowa na czas określony była podstawą zatrudnienia ponad jednej piątej pracowników w Polsce (27,5 %), Hiszpanii (26,3 %), Chorwacji, Portugalii (w obu państwach 22,3 %) i Niderlandach (20,8 %) (zob. wykres 7). W pozostałych państwach członkowskich UE-28 odsetek pracowników zatrudnionych na umowę na czas określony wynosił od 71,0 % w Słowenii do 1,4 % w Rumunii. Oprócz rozbieżności między państwami istnieje również wzorzec różnic między poszczególnymi zawodami. W większości państw menadżerowie są najrzadziej zatrudniani na czas określony, natomiast najczęściej są to pracownicy niższego szczebla. Istnieją natomiast znaczne różnice w poziomach takiego zatrudnienia: w Polsce 44,1 % pracowników niższego szczebla jest w takiej sytuacji, podczas gdy w Rumunii wskaźnik ten wynosi jedynie 3,2 %. Znaczne rozbieżności między państwami członkowskimi pod względem skłonności do zatrudniania na czas określony mogą, przynajmniej do pewnego stopnia, być efektem praktyk krajowych, podaży i popytu na rynku pracy, przewidywań pracodawców dotyczących potencjalnego wzrostu/recesji oraz łatwości, z jaką pracodawcy mogą zatrudniać i zwalniać pracowników.

Źródła i dostępność danych

Zasięg geograficzny

Ludność aktywna zawodowo (siła robocza) obejmuje osoby zatrudnione i niezatrudnione. Do celów badania aktywności ekonomicznej ludności (EU LFS) osoby zatrudnione definiuje się jako osoby w wieku 15 lat i starsze, które w tygodniu referencyjnym wykonywały jakąś pracę, nawet jeśli pracowały tylko przez jedną godzinę w tygodniu, za odpłatnością, dla zysku lub korzyści dla rodziny. Do siły roboczej należą również osoby zatrudnione lub prowadzące działalność gospodarczą, które tymczasowo nie pracowały ze względu np. na chorobę, urlop, spór zbiorowy, uczestnictwo w kształceniu lub szkoleniu.

Zatrudnienie można mierzyć w ujęciu liczby osób lub miejsc pracy, w ekwiwalentach pełnego czasu pracy lub w ujęciu przepracowanych godzin. We wszystkich danych szacunkowych przedstawionych w niniejszym artykule zastosowano liczbę osób; również informacje na temat wskaźników zatrudnienia oparto na danych szacunkowych dotyczących liczby osób. Ze względu na zmieniającą się liczbę ludności państw oraz w celu ułatwienia porównań między krajami różnej wielkości statystyki zatrudnienia często przedstawia się w postaci wskaźników zatrudnienia. Wskaźniki te publikuje się zwykle dla ludności w wieku produkcyjnym, do której zasadniczo zalicza się osoby w wieku od 15 do 64 lat, chociaż w Hiszpanii, Zjednoczonym Królestwie i Islandii stosowany jest przedział wiekowy od 16 do 64 lat. Grupa wiekowa 15–64 lata jest również standardowo badana przez inne międzynarodowe organizacje statystyczne (mimo że niektórzy decydenci kładą coraz większy nacisk na grupę wiekową 20–64 lata, jako że coraz większy odsetek ludności UE kontynuuje edukację w ramach szkolnictwa wyższego).

Główne pojęcia

Do głównych pojęć z zakresu zatrudnienia zdefiniowanych do celów badania aktywności ekonomicznej ludności (EU LFS) należą:

  • pracownicy, których definiuje się jako osoby wykonujące pracę dla pracodawcy publicznego lub prywatnego i pobierające wynagrodzenie w postaci pensji, płatności za wyniki lub płatności w naturze; zalicza się do nich także członków sił zbrojnych niebędących poborowymi;
  • osoby pracujące na własny rachunek, które prowadzą własne przedsiębiorstwo, gospodarstwo rolne lub praktykę zawodową. Uznaje się, że osoba pracująca na własny rachunek pracowała w tygodniu referencyjnym, jeśli spełnia jedno z następujących kryteriów: wykonuje pracę w celu uzyskania zysku; poświęca czas na prowadzenie działalności; lub jest w trakcie zakładania działalności;
  • rozróżnienia między pełnym a niepełnym wymiarem czasu pracy dokonuje się zasadniczo na podstawie spontanicznej odpowiedzi respondenta. Głównymi wyjątkami są Niderlandy i Islandia, gdzie stosuje się próg 35 godzin, Szwecja, gdzie próg stosuje się do osób pracujących na własny rachunek, oraz Norwegia, gdzie osoby pracujące od 32 do 36 godzin są pytane, czy jest to praca na pełny czy niepełny etat.
  • wskaźniki dotyczące zatrudnionych osób wykonujących dodatkową pracę odnoszą się tylko do osób wykonujących więcej niż jedną pracę w tym samym czasie; osób, które zmieniły pracę w tygodniu referencyjnym, nie zalicza się do osób wykonujących dwie prace;
  • pracownika uważa się za zatrudnionego tymczasowo, jeśli pracodawca i pracownik uzgodnili, że koniec zatrudnienia jest określony czynnikami obiektywnymi, takimi jak określona data, wykonanie zlecenia lub powrót tymczasowo zastępowanego pracownika. Do typowych przypadków należą: pracownicy sezonowi; osoby zaangażowane przez agencję zatrudnienia i wynajmowane stronie trzeciej do wykonania określonego zadania (o ile nie zawierają pisemnej umowy o pracę na czas nieokreślony); osoby na specjalnych umowach o szkolenie.

Zbiory danych

Większość wskaźników przedstawionych w niniejszym artykule pochodzi ze zbiorów danych stanowiących główne wskaźniki badania aktywności ekonomicznej ludności (zbiorów danych rozpoczynających się od liter lfsi). Wspomniane główne wskaźniki różnią się od zbiorów danych ze szczegółowymi rocznymi i kwartalnymi wynikami badania (zbiorów danych rozpoczynających się literami lfsa i lfsq) tym, że szczegółowe wyniki badania opierają się wyłącznie na danych jednostkowych z badania aktywności ekonomicznej ludności, natomiast główne wskaźniki zostały dodatkowo przetworzone. Najczęstsze dodatkowe korekty polegały na korygowaniu głównych przerw w szeregach danych oraz szacowaniu brakujących wartości. Korekty te skutkują znacznymi różnicami między wspomnianymi dwoma zbiorami danych w przypadku niektórych lat.

Zbiory danych głównych wskaźników badania aktywności ekonomicznej ludności są najbardziej kompletnym i wiarygodnym zestawieniem danych dotyczących zatrudnienia i bezrobocia pochodzących z powyższego badania. Ponieważ jednak nie umożliwiają one analizy wszystkich zmiennych ogólnych, w niektórych przypadkach konieczne jest wykorzystanie również szczegółowych wyników badania, jak uczyniono w niniejszym artykule w przypadku danych w tablicy 3 i częściowo w tablicy 4.

Kontekst

Statystyki zatrudnienia mogą być stosowane w różnych analizach, w tym w badaniach z zakresu makroekonomii (w których pracę traktuje się jako czynnik produkcji), wydajności lub konkurencyjności. Można je też wykorzystywać do badania szeregu społecznych i behawioralnych aspektów związanych z sytuacją zawodową jednostki, takich jak integracja społeczna mniejszości lub zatrudnienie jako źródło dochodów gospodarstw domowych.

Wskaźnik zatrudnienia ma charakter zarówno strukturalny, jak i krótkoterminowy. Jako wskaźnik strukturalny może służyć do wyjaśnienia struktury rynków pracy i systemów gospodarczych w wymiarze równowagi między podażą a popytem na rynku pracy oraz jakości zatrudnienia. Jako wskaźnik krótkoterminowy zatrudnienie odzwierciedla cykl koniunkturalny; w tym względzie ma jednak pewne ograniczenia, ponieważ często jest określany mianem wskaźnika opóźnionego.

Statystyki zatrudnienia leżą u podstaw wielu dziedzin polityki UE. W listopadzie 1997 r. podczas szczytu w sprawie zatrudnienia w Luksemburgu zainicjowano europejską strategię zatrudnienia (EES), którą następnie w 2005 r. dostosowano do zmienionych celów lizbońskich, zaś w lipcu 2008 r. zaktualizowano wytyczne dotyczące polityki zatrudnienia na lata 2008–2010. W marcu 2010 r. Komisja Europejska ogłosiła strategię „Europa 2020” na rzecz inteligentnego, trwałego wzrostu sprzyjającego włączeniu społecznemu, którą Rada Europejska formalnie przyjęła w czerwcu 2010 r. Rada Europejska zatwierdziła pięć głównych celów, z których pierwszy to podniesienie do 2020 r. wskaźnika zatrudnienia wśród kobiet i mężczyzn w wieku od 20 do 64 lat do 75 %. Kierując się tymi głównymi celami, państwa członkowskie UE mogą określać własne cele krajowe i tworzyć krajowe programy reform, obejmujące działania, które mają być podjęte w celu wdrożenia tej strategii. Strategia ta może być realizowana, przynajmniej częściowo, przez promowanie elastycznych warunków pracy, np. pracy w niepełnym wymiarze czasu lub pracy w domu (telepracy), które zgodnie z wyrażanymi opiniami pobudzają uczestnictwo w rynku pracy. Inne inicjatywy, które mogą zachęcić większą liczbę osób do wejścia na rynek pracy, to m.in. poprawa dostępności placówek opieki nad dziećmi, zapewnienie większych możliwości uczenia się przez całe życie lub ułatwianie mobilności zawodowej. Zasadnicze znaczenie ma pod tym względem model „flexicurity”: polityka jednocześnie zwiększająca elastyczność rynków pracy, organizacji pracy i stosunków pracy, a zarazem uwzględniająca kwestie godzenia pracy z życiem prywatnym, bezpieczeństwo zatrudnienia i ochronę socjalną. Zgodnie z założeniami strategii „Europa 2020” europejska strategia zatrudnienia wspiera środki służące osiągnięciu do 2020 r. trzech głównych celów, a mianowicie tego, aby:

  • 75 % osób w wieku od 20 do 64 lat miało pracę;
  • odsetek uczniów przedwcześnie kończących naukę spadł poniżej 10 % oraz co najmniej 40 % osób w wieku od 30 do 34 lat miało wyższe wykształcenie;
  • o co najmniej 20 mln zmniejszyła się liczba osób zagrożonych ubóstwem i wyłączeniem społecznym.

Wolne tempo wychodzenia z kryzysu finansowego i gospodarczego oraz coraz więcej danych świadczących o rosnącym bezrobociu skłoniły Komisję Europejską do przedstawienia w dniu 18 kwietnia 2012 r. specjalnego pakietu dotyczącego zatrudnienia zawierającego propozycje środków sprzyjających tworzeniu miejsc pracy. W proponowanych przepisach skupiono się na aspekcie popytu w tworzeniu miejsc pracy i określono sposoby, dzięki którym państwa członkowskie mogą sprzyjać zatrudnieniu poprzez zmniejszanie obciążeń podatkowych związanych z zatrudnieniem lub wspieranie przedsiębiorstw rozpoczynających działalność. Wspomniane propozycje miały też na celu wskazanie obszarów gospodarki o dużym potencjale tworzenia miejsc pracy, takich jak zielona gospodarka, usługi zdrowotne i technologie informacyjno-komunikacyjne.

W grudniu 2012 r. w obliczu wysokiego i stale rosnącego bezrobocia osób młodych w państwach członkowskich UE Komisja Europejska przedstawiła pakiet na rzecz zatrudnienia młodzieży (COM(2012) 727 final). Stanowił on kontynuację działań na rzecz młodzieży nakreślonych w szerszym pakiecie dotyczącym zatrudnienia i zawiera wiele propozycji, między innymi:

  • gwarancję dla młodzieży zapewniającą, aby wszyscy młodzi ludzie w wieku do 25 lat otrzymali dobrej jakości ofertę pracy, dalszego kształcenia, przyuczenia do zawodu lub praktyki zawodowej w ciągu czterech miesięcy od zakończenia formalnej nauki lub utraty pracy;
  • konsultacje z europejskimi partnerami społecznymi w sprawie ram jakości staży umożliwiających młodym ludziom zdobycie wysokiej jakości doświadczenia zawodowego w bezpiecznych warunkach;
  • europejski sojusz na rzecz przygotowania zawodowego mający na celu poprawę jakości i zwiększenie możliwości przyuczania do zawodu, a także określający sposoby usuwania przeszkód dla mobilności młodych ludzi.

W 2013 r. Komisja Europejska kontynuowała starania służące zmniejszeniu bezrobocia osób młodych, których wyrazem była Inicjatywa na rzecz zatrudnienia ludzi młodych (COM(2013) 144 final) mająca umocnić i przyspieszyć działania nakreślone w pakiecie na rzecz zatrudnienia młodzieży. Celem tej inicjatywy jest wsparcie w szczególności młodych ludzi, którzy nie uczą się, nie pracują i nie szkolą, w regionach o stopie bezrobocia młodzieży przekraczającej 25 %. Następnie Komisja przedstawiła komunikat zatytułowany „Pracując wspólnie na rzecz młodych Europejczyków. Wezwanie do działania w sprawie bezrobocia osób młodych” (COM(2013) 447 final), który miał przyspieszyć wdrożenie gwarancji dla młodzieży i zapewnić pomoc państwom członkowskim UE i przedsiębiorstwom w zatrudnianiu większej liczby młodych ludzi.

Jednym z priorytetów kolegium komisarzy, które objęło urząd w 2014 r., jest skupienie się na pobudzaniu zatrudnienia, wzrostu i inwestycji. Temu celowi ma służyć uproszczenie prawodawstwa i bardziej inteligentne wykorzystanie istniejących zasobów finansowych i funduszy publicznych. W lutym 2015 r. Komisja Europejska opublikowała serię sprawozdań dotyczących poszczególnych państw, w których przedstawiła analizę polityki gospodarczej państw członkowskich UE oraz informacje na temat priorytetów tych państw na nadchodzący rok w zakresie pobudzania wzrostu i tworzenia miejsc pracy. W tym samym miesiącu Komisja Europejska zaproponowała też udostępnienie w 2015 r. 1 mld EUR z Inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych, aby zwiększyć nawet 30-krotnie płatności zaliczkowe, jakie państwa członkowskie UE mogłyby otrzymać, aby zwiększyć wskaźniki zatrudnienia młodzieży i pomóc w ten sposób nawet 650 000 młodych ludzi w znalezieniu pracy.

W czerwcu 2016 r. Komisja Europejska przyjęła europejski program na rzecz umiejętności (COM(2016) 381/2) pod hasłem „Współdziałanie na rzecz wzmocnienia kapitału ludzkiego, zdolności do zatrudnienia i konkurencyjności”. Ma on służyć zagwarantowaniu, aby ludzie rozwijali umiejętności konieczne obecnie i w przyszłości do zwiększania zdolności do zatrudnienia, podnoszenia konkurencyjności i pobudzania wzrostu w całej UE.

Zobacz także

Więcej informacji z Eurostatu

Publikacje

Główne tabele

LFS main indicators (t_lfsi)
Population, activity and inactivity - LFS adjusted series (t_lfsi_act)
Employment - LFS adjusted series (t_lfsi_emp)
Unemployment - LFS adjusted series (t_une)
LFS series - Detailed annual survey results (t_lfsa)
LFS series - Specific topics (t_lfst)

Baza danych

LFS main indicators (lfsi)
Employment and activity - LFS adjusted series (lfsi_emp)
Unemployment - LFS adjusted series (une)
Labour market transitions - LFS longitudinal data (lfsi_long)
LFS series - Detailed quarterly survey results (from 1998 onwards) (lfsq)
LFS series - Detailed annual survey results (lfsa)
LFS series - Specific topics (lfst)
LFS ad-hoc modules (lfso)
2014. Migration and labour market (lfso_14)
2013. Accidents at work and other work-related health problems (lfso_13)
2012. Transition from work to retirement (lfso_12)
2011. Access to labour markets for disabled people (lfso_12)
2010. Reconciliation between work and family life (lfso_10)
2009. Entry of young people into the labour market (lfso_09)
2008. Labour market situation of migrants (lfso_08)
2007. Work related accidents, health problems and hazardous exposure (lfs_07)
2006. Transition from work into retirement (lfso_06)
2005. Reconciliation between work and family life (lfso_05)
2004. Work organisation and working time arrangements (lfso_04)
2003. Lifelong learning (lfso_03)
2002. Employment of disabled persons (lfso_02)
2000. Transition from school to working life (lfso_00)

Sekcja specjalna

Metodyka / Metadane

‘’’Publikacje

‘ESMS metadata files and EU-LFS methodology ' (w jęz. angielskim)

Dane źródłowe tablic i wykresów (MS Excel)

Linki zewnętrzne


Retrieved from "https://ec.europa.eu/eurostat/statistics-explained/index.php?title=Archive:Employment_statistics/pl&oldid=359046"