João Manuel Valente Nabais, Prezes IDF Europe
Bez wątpienia cukrzyca osiągnęła rozmiary epidemii w Unii Europejskiej i poza jej granicami. W 2012 r. blisko 32 miliony osób w UE chorowało na cukrzycę. Państwa członkowskie przeznaczają średnio 10 proc. swoich wydatków w dziedzinie opieki zdrowotnej na leczenie cukrzycy i jej powikłań. W niektórych państwach udział tych wydatków dochodzi do 20 proc..
W ciągu ostatnich dziesięciu lat głównymi czynnikami wzmagającymi epidemię cukrzycy były narastający problem otyłości, siedzący tryb życia oraz starzenie się populacji. Kryzys gospodarczy i finansowy również wielokrotnie ograniczał dostęp do leczenia cukrzycy, ponieważ w ramach działań oszczędnościowych większość państw członkowskich zmniejszyła swoje wydatki na ochronę zdrowia.
W analizie, której wyniki zostaną opublikowane w tym miesiącu, IDF Europe stwierdziła występowanie w Europie ogromnych różnic w dostępie do leków i wyrobów medycznych o wysokiej jakości służących leczeniu cukrzycy. Diabetycy muszą mieć stały dostęp do leczenia. Ciężar źle leczonej cukrzycy wyraźnie odczuwają chorzy, ponieważ obniża ona jakość ich życia, oraz systemy opieki zdrowotnej, ponieważ wywołuje ona spiralę wzrostu kosztów.
Wielu powikłaniom związanym z cukrzycą, na przykład chorobom serca, niedoczynności nerek i problemom ze stopami, można zapobiec dzięki terminowemu zdiagnozowaniu, kształceniu pacjentów i personelu służby zdrowia oraz kompleksowej, wielosektorowej opiece długoterminowej.
Inicjatywy służące ograniczeniu czynników ryzyka – na przykład nieprawidłowego żywienia i braku aktywności fizycznej – mają niezwykle istotne znaczenie. Komisja wspiera zatem państwa członkowskie i inne zainteresowane podmioty w promowaniu zdrowego odżywiania i zwalczania otyłości w rożnych dziedzinach (usługi zdrowotne i socjalne, kształcenie, rolnictwo, media, mobilność miejską i aktywność fizyczną). Zadanie promowania zdrowego stylu życia nie może spoczywać wyłącznie na polityce państwa i sektorze opieki zdrowotnej. Inicjatywom tym powinna towarzyszyć polityka mająca na celu rozwiązanie strukturalnych problemów stanowiących źródło epidemii cukrzycy, np. poprzez zapewnienie trwałości systemów opieki zdrowotnej i dostępu do wysokiej jakości opieki diabetologicznej.
Należy mieć nadzieję, że inicjatywy na szczeblu UE, na przykładwspólne działanie w zakresie chorób przewlekłych, wraz z pakietem środków dotyczących wyłącznie cukrzycy, a także plan działania w zakresie otyłości u dzieci, wesprą współpracę między państwami członkowskimi UE i wszystkimi zaangażowanymi podmiotami w celu opracowania kompleksowych i międzysektorowych działań politycznych w reakcji na epidemię cukrzycy.
Inwestowanie w leczenie cukrzycy, badania i zapobieganie jej musi być postrzegane jako warunek wstępny wspierania zdrowszego i wydajniejszego społeczeństwa, a także zasadniczy wkład do długoterminowego wzrostu gospodarczego.
