Xavier Prats Monné, Dyrektor Generalny DG ds. Zdrowia i Bezpieczeństwa Żywności, Komisja Europejska
Głównym celem dyrektywy w sprawie transgranicznej opieki zdrowotnej jest zapewnienie wszystkim obywatelom UE równego dostępu do wysokiej jakości opieki zdrowotnej ukierunkowanej na ich konkretne potrzeby. Niezależnie od tego, czy oznacza to zasięgnięcie drugiej opinii w innym państwie członkowskim czy wizytę z dzieckiem chorującym na rzadką chorobę u specjalisty w innej części UE, pacjenci muszą być pewni, że otrzymają jak najlepszą opiekę i nie pozostaną sami z kosztami finansowymi.
Jednym z istotnych dla nas wyzwań, co potwierdza także ostatni sondaż Eurobarometru, jest dopilnowanie, aby pacjenci byli informowani o możliwościach, jakie mają, i formalnościach, których muszą dopełnić, aby skorzystać z transgranicznej opieki zdrowotnej. Obecnie jednak mniej niż 10 proc. Europejczyków wie, gdzie znaleźć odpowiednie informacje, a 75 proc. osób stwierdziło, że nie zostały poinformowane o prawach do transgranicznej opieki zdrowotnej.
Tymczasem korzystanie z opieki zdrowotnej za granicą wymaga znajomości odpowiedzi na istotne pytania: czy potrzebne jest skierowanie, czy potrzebna jest uprzednia zgoda, czy pacjenci otrzymają zwrot kosztów, czy mogą kontynuować leczenie w kraju czy za granicą, czy ubezpieczenie pokrywa profilaktykę, czy pacjenci posiadają ubezpieczenie, jeśli pracują w jednym kraju, ale mieszkają w innym?
Z przyjemnością zatem informujemy, że udało nam się osiągnąć postęp w tej dziedzinie, a mianowicie obecnie we wszystkich państwach członkowskich UE funkcjonuje co najmniej jeden krajowy punkt kontaktowy, w którym można otrzymać więcej informacji na temat praw i możliwości pacjentów oraz uzyskać odpowiedzi na pytania, których przykłady podano powyżej. Każdy z tych krajowych punktów kontaktowych posiada własną, specjalną, wielojęzyczną stronę internetową, a Komisja Europejska służy wsparciem, pomagając wyjaśnić sprawy związane z dyrektywą i przepisami dotyczącymi ubezpieczeń społecznych.
Jednocześnie zachęcamy krajowe punkty kontaktowe do nawiązywania kontaktów i dzielenia się wiedzą i doświadczeniami, aby zapewnić przejrzystość działań, a jednocześnie zabezpieczyć się przed przypadkami ewentualnego nieuczciwego wykorzystywania możliwości, które stwarza bardziej otwarta i łatwiej dostępna transgraniczna opieka zdrowotna. Z czasem w odpowiedzi na postulaty społeczeństwa obywatelskiego rola krajowych punktów kontaktowych może zostać rozszerzona. Mogłyby one udzielać bardziej szczegółowych informacji – na przykład o sposobie dostępu do odpowiednich usług i źródeł wiedzy specjalistycznej w kraju pacjentom chorującym na choroby rzadkie – lub ułatwiać kontakt z innymi punktami kontaktowymi za granicą.
