Statistics Explained

Archive:Statystyki dotyczące migracji i populacji migrantów

Dane z maja 2015 r. Najnowsze dane: Więcej informacji z Eurostatu, Główne tabele i Baza danych. Planowana aktualizacja artykułu: wrzesień 2016 r.
Tablica 1: Imigracja według obywatelstwa, 2013 r.
źródło: Eurostat (migr_imm1ctz)
Wykres 1: Imigranci, 2013 r.(1)
(na 1 000 mieszkańców)
źródło: Eurostat (migr_imm1ctz) i (migr_pop1ctz)
Wykres 2: Rozkład imigrantów według obywatelstwa, 2013 r.
(% wszystkich imigrantów)
źródło: Eurostat (migr_imm2ctz)
Tablica 2: Imigracja według państwa urodzenia, 2013 r.(1)
źródło: Eurostat (migr_imm3ctb)
Tablica 3: Imigracja według poprzedniego państwa zamieszkania, 2013 r.(1)
źródło: Eurostat (migr_imm5prv)
Wykres 3: Imigranci według płci, 2013 r.
(% wszystkich imigrantów)
źródło: Eurostat (migr_imm2ctz)
Wykres 4: Struktura według wieku imigrantów w podziale według obywatelstwa, UE-28, 2013 r.(¹)
(%)
źródło: Eurostat (migr_imm2ctz)
Tablica 4: Populacja cudzoziemców według grup obywatelstwa, 1 stycznia 2014 r.(1)
źródło: Eurostat (migr_pop1ctz)
Tablica 5: Populacja osób urodzonych za granicą według państwa urodzenia, 1 stycznia 2014 r.(1)
źródło: Eurostat (migr_pop3ctb)
Wykres 5: Odsetek cudzoziemców wśród stałych mieszkańców, 1 stycznia 2014 r.
(%)
źródło: Eurostat (migr_pop1ctz)
Tablica 6: Najważniejsze państwa obywatelstwa i urodzenia populacji cudzoziemców / osób urodzonych za granicą, 1 stycznia 2014 r.(1)
(w ujęciu bezwzględnym i jako odsetek populacji cudzoziemców / osób urodzonych za granicą ogółem)
źródło: Eurostat (migr_pop1ctz) i (migr_pop3ctb)
Wykres 6: Struktura według wieku populacji obywateli i cudzoziemców, UE-28, 1 stycznia 2014 r.
(%)
źródło: Eurostat (migr_pop2ctz)
Wykres 7: Liczba osób, które uzyskały obywatelstwo państwa członkowskiego UE, UE-28, 2009–2013
(w tysiącach)
źródło: Eurostat (migr_acq)
Tablica 7: Liczba osób, które uzyskały obywatelstwo państwa zgłaszającego, 2013 r.(1)
źródło: Eurostat (migr_acq)
Wykres 8: Wskaźnik naturalizacji, 2013 r.(1)
(na 100 cudzoziemców)
źródło: Eurostat (migr_acq) i (migr_pop1ctz)
Tablica 8: Zmiany danych dotyczących ludności i migracji przekazane Eurostatowi po spisie powszechnym z 2011 r., sytuacja z połowy maja 2015 r.
źródło: Eurostat (migr_acq) i (migr_pop1ctz)

W poniższym artykule przedstawiono statystyki Unii Europejskiej (UE) dotyczące migracji międzynarodowej, liczebności populacji obywateli i (cudzoziemców) oraz dane dotyczące nabycia obywatelstwa. Na migrację wpływają łącznie czynniki gospodarcze, polityczne i społeczne w państwie pochodzenia migranta (czynniki wypychające) lub w państwie docelowym (czynniki przyciągające). W ujęciu historycznym przyjmuje się, że względnie korzystna sytuacja gospodarcza i stabilność polityczna UE stanowiły istotny czynnik przyciągający dla imigrantów.

W państwach docelowych migrację międzynarodową można wykorzystywać jako narzędzie uzupełniania określonych niedoborów na rynku pracy. Sama migracja jednak prawie na pewno nie odwróci obecnej tendencji starzenia się społeczeństwa, obserwowanej w wielu częściach UE.

Główne ustalenia statystyczne

Przepływy migracyjne

W 2013 r. łącznie 3,4 mln osób imigrowało do jednego z państw członkowskich UE-28, natomiast co najmniej 2,8 mlnemigrantów opuściło jakieś państwo członkowskie UE. Te ogólne dane nie odnoszą się do przepływów migracyjnych do/z UE jako całości, gdyż obejmują one również przepływy między poszczególnymi państwami członkowskimi UE.

Na tych 3,4 mln imigrantów w 2013 r. składało się w przybliżeniu 1,4 mln obywateli państw nieczłonkowskich, 1,2 mln obywateli innego państwa członkowskiego UE, około 830 tys. osób migrujących do państwa członkowskiego, którego obywatelstwo już posiadali (na przykład powracający obywatele lub obywatele urodzeni za granicą), oraz około 6,1 bezpaństwowców.

W 2013 r. największą liczbę imigrantów przyjęły Niemcy (692,7 tys.), a następnie Zjednoczone Królestwo (526,0 tys.), Francja (332,6 tys.), Włochy (307,5 tys.) i Hiszpania (280,8 tys.). Największą liczbę emigrantów w 2013 r. zgłosiła Hiszpania (532,3 tys.), a w dalszej kolejności Zjednoczone Królestwo (316,9 tys.), Francja (300,8 tys.), Polska (276,4 tys.) i Niemcy (259,3 tys.). W 2013 r. w sumie w 16 państwach członkowskich UE odnotowano wyższy poziom imigracji niż emigracji. Wyjątkiem były: Bułgaria, Irlandia, Grecja, Hiszpania, Chorwacja, Cypr, Polska, Portugalia, Rumunia i trzy bałtyckie państwa członkowskie, w których liczba emigrantów przekroczyła liczbę imigrantów.

W ujęciu względnym, tj. w stosunku do populacji mieszkańców, najwyższe wskaźniki imigracji w 2013 r. odnotowano w Luksemburgu (39 imigrantów na 1 000 osób), a następnie na Malcie (20 imigrantów na 1 000 osób) i Cyprze (15 imigrantów na 1 000 osób) – zob. wykres 1. Najwyższe wskaźniki emigracji w 2013 r. zarejestrowano na Cyprze (29 emigrantów na 1 000 osób) i w Luksemburgu (20 emigrantów na 1 000 osób).

W 2013 r. proporcjonalny udział krajowych imigrantów (imigrantów posiadających obywatelstwo państwa członkowskiego, do którego migrowali) w łącznej liczbie imigrantów był najwyższy w Rumunii (90 % wszystkich imigrantów), na Litwie (86 %), w Portugalii (69 %), Estonii, Polsce (po 60 %), na Łotwie (58 %) i Słowacji (52 %). Były to jedyne państwa członkowskie UE, w których krajowi imigranci stanowili ponad 50 % wszystkich imigrantów – zob. wykres 2. W odróżnieniu od tych państw Włochy, Austria i Luksemburg odnotowały stosunkowo niskie odsetki krajowych imigrantów: w 2013 r. mniej niż 10 % imigracji ogółem.

Do analizy imigrantów obcego pochodzenia często wykorzystuje się informacje o obywatelstwie. Ze względu na to, że obywatelstwo może się zmienić w ciągu życia danej osoby, warto jedna przedstawić dane również w podziale według państwa urodzenia. Względny udział imigrantów, którzy urodzili się w kraju, w łącznej liczbie wszystkich imigrantów był najwyższy w Rumunii (78 % wszystkich imigrantów), a następnie na Litwie (77 %), w Portugalii (56 %), na Łotwie (52 %) i w Polsce (51 %). W odróżnieniu od tych państw, Luksemburg, Hiszpania, Włochy, Austria i Niemcy odnotowały stosunkowo niskie odsetki urodzonych w kraju imigrantów: mniej niż 10 % imigracji ogółem w 2013 r.

Imigracja do UE-28 z państw nieczłonkowskich wyniosła 1,7 mln w 2013 r.

Szacuje się, że w 2013 r. z państw nieczłonkowskich do UE-28 imigrowało około 1,7 mln osób. Ponadto 1,7 mln osób uprzednio mieszkających w jednym z państw członkowskich UE przeniosło się do innego państwa członkowskiego.

Z analizy imigrantów według poprzedniego miejsca zamieszkania wynika, że w 2013 r. największy odsetek imigrantów przybywających z innego państwa członkowskiego UE odnotowano w Luksemburgu (91 % wszystkich imigrantów), a następnie w Rumunii (81 %) i na Słowacji (79 %); stosunkowo niskie odsetki zarejestrowano natomiast w Bułgarii (22 % wszystkich imigrantów) i Chorwacji (25 %) – zob. tablica 3.

Jeśli chodzi o rozkład według płci, to w 2013 r. wśród osób imigrujących do państw członkowskich UE-28 było nieco więcej mężczyzn niż kobiet (53 % w porównaniu z 47 %). Państwem członkowskim, które odnotowało najwyższy odsetek imigrantów płci męskiej, była Słowenia (61 %); Irlandia zaś zarejestrowała najwyższy odsetek imigrujących kobiet (52 %).

Osoby imigrujące do państw członkowskich UE w 2013 r. były średnio dużo młodsze od ludności już zamieszkałej w państwie docelowym. W dniu 1 stycznia 2014 r. mediana wieku ludności UE-28 wynosiła 42 lata. Mediana wieku imigrantów w UE-28 w 2013 r. wyniosła zaś 28 lat.

Populacja migrantów

W dniu 1 stycznia 2014 r. w państwach członkowskich UE mieszkało 33,5 mln osób urodzonych poza UE-28 oraz 17,9 mln osób, które urodziły się w innym państwie członkowskim UE niż ich aktualne państwo zamieszkania. Tylko w Irlandii, na Węgrzech, na Słowacji, w Luksemburgu i na Cyprze liczba osób urodzonych w innym państwie członkowskim UE była wyższa od liczby osób urodzonych poza UE-28.

Na dzień 1 stycznia 2014 r. liczba osób zamieszkałych w UE-28 i będących obywatelami państw nieczłonkowskich wyniosła 19,6 mln, natomiast liczba mieszkańców UE-28 urodzonych poza UE sięgała 33,5 mln

Liczba osób zamieszkałych w państwach członkowskich UE i posiadających obywatelstwo państwa nieczłonkowskiego w dniu 1 stycznia 2014 r. wyniosła 19,6 mln, co stanowiło 3,9 % ludności UE-28. Ponadto w dniu 1 stycznia 2014 r. w państwach członkowskich UE mieszkało 14,3 mln osób posiadających obywatelstwo innego państwa członkowskiego UE.

W wartościach bezwzględnych największa liczba cudzoziemców zamieszkałych w państwach członkowskich UE w dniu 1 stycznia 2014 r. mieszkała w Niemczech (7,0 mln osób), Zjednoczonym Królestwie (5,0 mln), Włoszech (4,9 mln), Hiszpanii (4,7 mln) i Francji (4,2 mln). Cudzoziemcy mieszkający w tych pięciu państwach członkowskich stanowili w sumie 76 % łącznej liczby cudzoziemców zamieszkałych we wszystkich państwach członkowskich UE, przy czym ludność tych samych pięciu państw członkowskich to 63 % ogółu ludności UE.

W wartościach względnych państwem członkowskim UE o najwyższym odsetku cudzoziemców był Luksemburg, gdzie stanowili oni 45 % ludności ogółem. Wysoki odsetek cudzoziemców (co najmniej 10 % populacji rezydentów) odnotowano również na Cyprze, Łotwie, w Estonii, Austrii, Irlandii, Belgii i Hiszpanii.

W przeważającej części państw członkowskich UE większość cudzoziemców stanowili obywatele państw nieczłonkowskich (zob. tablica 4). Inaczej było tylko w Luksemburgu, na Słowacji, na Cyprze, w Irlandii, Belgii, na Węgrzech, w Niderlandach, na Malcie i w Zjednoczonym Królestwie. W przypadku Łotwy i Estonii odsetek mieszkańców pochodzących z państw nieczłonkowskich jest szczególnie wysoki ze względu na dużą liczbę uznanych nieobywateli (głównie obywateli byłego Związku Radzieckiego, którzy na stałe mieszkają w tych państwach, lecz nie nabyli żadnego innego obywatelstwa).

We wszystkich państwach członkowskich UE, z wyjątkiem Estonii, Republiki Czeskiej i Łotwy, liczba osób urodzonych w państwie nieczłonkowskim przewyższała liczbę osób posiadających obywatelstwo państwa nieczłonkowskiego.

W tablicy 6 przedstawiono przegląd pięciu najważniejszych zagranicznych obywatelstw i obcych państw urodzenia dla państw członkowskich UE-28 i EFTA, dla których dostępne są szczegółowe dane.

Z analizy struktury wiekowej ludności wynika, że w całej UE-28 populacja cudzoziemców była młodsza niż populacja obywateli. Podział cudzoziemców według grup wiekowych wskazuje, że w porównaniu z obywatelami większy odsetek stanowią stosunkowo młode osoby dorosłe w wieku produkcyjnym. W 2013 r. mediana wieku dla krajowej ludności UE-28 wynosiła 43 lata, natomiast mediana wieku cudzoziemców mieszkających w UE to 35 lat.

Nabycie obywatelstwa

Liczba przypadków nabycia obywatelstwa w 2013 r. wzrosła o 20 %

W 2013 r. liczba osób, które nabyły obywatelstwo państwa członkowskiego UE, wyniosła 984,8 tys., co oznacza wzrost o 20 % w stosunku do 2012 r. W 2013 r. więcej osób uzyskało obywatelstwo państwa członkowskiego UE niż w jakimkolwiek innym roku w latach 2002–2012.

W 2013 r. najwięcej osób uzyskało obywatelstwo Hiszpanii; ich liczba wyniosła 225,8 tys. (tj. 23 % łącznej liczby dla UE-28). W dalszej kolejności najwięcej przypadków nabycia obywatelstwa odnotowano w Zjednoczonym Królestwie (207,5 tys.), Niemczech (115,1 tys.), we Włoszech (100,7 tys.) i Francji (97,3 tys.);

W wartościach bezwzględnych największy wzrost w porównaniu z 2012 r. zaobserwowano w Hiszpanii, gdzie obywatelstwo tego kraju uzyskało o 131 700 więcej mieszkańców (liczba ta wynika częściowo ze zmiany źródła informacji, pojęcia i okresu odniesienia), a następnie we Włoszech (35,3 tys.), Zjednoczonym Królestwie (13,6 tys.) i Grecji (9,2 tys.). Największe spadki w ujęciu bezwzględnym odnotowano zaś na Węgrzech (o 9,2 tys. mniej osób niż w 2012 r. otrzymało obywatelstwo tego kraju) oraz w Niderlandach (o 5,0 tys. mniej).

Jednym z powszechnie używanych wskaźników jest wskaźnik naturalizacji, który definiuje się jako stosunek całkowitej liczby osób, którym nadano obywatelstwo, do liczby cudzoziemców mieszkających w danym kraju na początku roku. Państwem członkowskim UE o najwyższym wskaźniku naturalizacji w 2013 r. była Szwecja (7,6 przypadków nabycia obywatelstwa na 100 cudzoziemców), a następnie Węgry i Portugalia (odpowiednio: 6,5 i 5,9 przypadków nabycia obywatelstwa na 100 cudzoziemców).

W 2013 r. łącznie 871,3 tys. obywateli państw nieczłonkowskich zamieszkałych w jednym z państw członkowskich UE nabyło obywatelstwo UE, co oznacza wzrost o 21 % w porównaniu z 2012 r. Obywatele państw nieczłonkowskich stanowili 89 % wszystkich osób, które nabyły obywatelstwo państwa członkowskiego UE w 2013 r. Ci nowi obywatele UE-28 pochodzili głównie z Afryki (26 % wszystkich przypadków nabycia obywatelstwa), Azji (23 %), Ameryki Północnej i Południowej (22 %) oraz Europy poza UE-28 (17 %). Liczba obywateli państw członkowskich UE, którzy nabyli obywatelstwo innego państwa członkowskiego UE, wyniosła 98 500; stanowili oni 10 % wszystkich osób, które uzyskały obywatelstwo UE. W wartościach bezwzględnych najliczniejszą grupą obywateli UE-28, którzy nabyli obywatelstwo innego państwa członkowskiego UE, byli obywatele Rumunii stający się obywatelami Węgier (7,0 tys. osób) lub Włoch (4,4 tys.), Polacy stający się obywatelami Zjednoczonego Królestwa (6,0 tys.) lub Niemiec (5,5 tys.), Włosi stający się obywatelami Niemiec (2,8 tys.) lub Belgii (1,9 tys.), Grecy stający się obywatelami Francji (3,9 tys.) i Portugalczycy stający się obywatelami Zjednoczonego Królestwa (1,9 tys.).

W Luksemburgu i na Węgrzech większość osób nabywających obywatelstwo stanowili obywatele innego państwa członkowskiego UE. W przypadku Luksemburga największy odsetek nabywających obywatelstwo stanowili Portugalczycy, a następnie Włosi, Francuzi, Belgowie i Niemcy, natomiast w przypadku Węgier obywatelami UE nabywającymi obywatelstwo tego kraju byli prawie wyłącznie obywatele Rumunii.

Podobnie jak w latach poprzednich także w 2013 r. największą grupą nowych obywateli państw członkowskich UE byli obywatele Maroka (86,5 tys., a więc 8,8 % wszystkich nadanych obywatelstw), a następnie obywatele Indii (48,3 tys., czyli 4,9 %), Turcji (46,5 tys., tj. 4,7 %), Kolumbii (42,0 tys., tj. 4,3 %), Albanii (41,7 tys., tj. 4,2 %) i Ekwadoru (40,4 tys., tj. 4,1 %). W porównaniu z 2012 r. liczba obywateli Maroka, którzy nabyli obywatelstwo państwa członkowskiego UE, wzrosła o 46 %. Najwięcej Marokańczyków uzyskało swoje nowe obywatelstwo w Hiszpanii (35 %), Włoszech (29 %) i Francji (19 %).

Źródła i dostępność danych

Szczególnie skomplikowany jest pomiar emigracji – trudniej jest policzyć osoby opuszczające kraj niż do niego przyjeżdżające. Analiza obejmująca porównanie danych z państw członkowskich UE na temat imigracji i emigracji w 2013 r. (statystyka lustrzana) potwierdza, że dotyczy to wielu państw. W rezultacie w niniejszym artykule nacisk kładzie się przede wszystkim na dane dotyczące imigracji.

Eurostat tworzy statystyki dotyczące wielu kwestii związanych z międzynarodowymi przepływami migracyjnymi, liczebnością populacji cudzoziemców i nabyciem obywatelstwa. Dane są gromadzone w trybie rocznym i przekazywane Eurostatowi przez krajowe urzędy statystyczne państw członkowskich UE.

Państwa, które aktualizowały szeregi demograficzne po spisie powszechnym w 2011 r., miały do końca 2013 r. przekazać Eurostatowi zmienione (po spisie) wyniki według wieku i obywatelstwa lub kraju urodzenia dla całego okresu objętego spisem lub krótszego okresu. Niektóre państwa poinformowały Eurostat, że mają trudności z wywiązaniem się z przekazania w terminie do 31 grudnia 2013 r. danych zaktualizowanych po spisie z 2011 r. W czasie opracowywania niniejszego artykułu jedynym państwem borykającym się z takimi trudnościami były Niemcy, które planują przekazanie zmienionych danych do końca pierwszej połowy 2015 r.

Te zmiany danych będą miały wpływ na wskaźniki naturalizacji.

Podstawy gromadzenia danych

Począwszy od 2008 r., podstawą prawną dla gromadzenia danych dotyczących migracji, obywatelstwa i azylu jest rozporządzenie nr 862/2007. Analizę i skład grup państw UE, EFTA i krajów kandydujących na dzień 1 stycznia roku referencyjnego określono w rozporządzeniu wykonawczym nr 351/2010. W rozporządzeniu tym zdefiniowano podstawowy zbiór danych statystycznych dotyczących międzynarodowych przepływów migracyjnych, liczebności populacji cudzoziemców, nabycia obywatelstwa, zezwoleń na pobyt, azylu oraz środków zapobiegania nielegalnemu wjazdowi i pobytowi. Państwa członkowskie UE mogą wprawdzie nadal wykorzystywać wszelkie stosowne dane zgodnie z krajową dostępnością i praktyką, jednak statystyki opracowywane na podstawie rozporządzenia muszą się opierać na wspólnych definicjach i pojęciach. Większość państw członkowskich UE opracowuje statystyki na podstawie źródeł danych administracyjnych, takich jak rejestry ludności, rejestry cudzoziemców, rejestry zezwoleń na pobyt lub pracę, rejestry ubezpieczeń zdrowotnych i rejestry podatkowe. W celu tworzenia statystyk migracji niektóre państwa stosują statystyki lustrzane, badania reprezentacyjne lub metody szacowania.

Dane dotyczące nabycia obywatelstwa pozyskuje się zwykle z systemów urzędowych. Oczekuje się, że wdrożenie rozporządzenia doprowadzi do większej dostępności i porównywalności statystyk dotyczących migracji i obywatelstwa.

Zgodnie z art. 2.1 lit. a), b) i c) rozporządzenia nr 862/2007 imigranci, którzy zamieszkują (lub przewiduje się, że będą zamieszkiwać) na terytorium danego państwa członkowskiego przez okres co najmniej 12 miesięcy, są wliczani do tych statystyk, podobnie jak emigranci mieszkający za granicą dłużej niż 12 miesięcy. Z tego względu dane gromadzone przez Eurostat dotyczą migracji obejmującej okres co najmniej 12 miesięcy: do migrantów zatem zalicza się osoby, które wyjechały na okres co najmniej jednego roku, jak również osoby, które wyemigrowały na stałe.

Dane dotyczące nabycia obywatelstwa są gromadzone przez Eurostat na podstawie art. 3.1 lit. d) rozporządzenia nr 862/2007, które stanowi, że: „Państwa członkowskie dostarczają Komisji (Eurostat) statystyki dotyczące liczby: [...] osób, które posiadają miejsce zamieszkania na terytorium państwa członkowskiego i które nabyły w trakcie roku referencyjnego obywatelstwo państwa członkowskiego [...], zdezagregowane według [...] wcześniejszego obywatelstwa osób, których dotyczą, i według tego, czy osoba ta była wcześniej bezpaństwowcem”.

Wskaźnik naturalizacji musi być traktowany z ostrożnością, ponieważ licznik obejmuje wszystkie sposoby nabycia obywatelstwa, nie tylko naturalizację kwalifikujących się do tego zamieszkałych cudzoziemców, zaś mianownik obejmuje wszystkich cudzoziemców, a nie populację odniesienia, innymi słowy cudzoziemców kwalifikujących się do naturalizacji.

Najważniejsze uwagi dotyczące dostępności danych

Dane zagregowane dla UE-27 dotyczące nabycia obywatelstwa za lata 2010, 2011 i 2012 obejmują dane Rumunii za rok 2009.

Kontekst

Obywatele państw członkowskich UE mają swobodę podróżowania i przemieszczania się w obrębie granic wewnętrznych UE. W UE polityka dotycząca migracji w odniesieniu do obywateli państw nieczłonkowskich w coraz większym stopniu skupia się na przyciąganiu migrantów o odpowiednim profilu, co często jest próbą łagodzenia niedoborów pracowników o określonych umiejętnościach. Kryteriami selekcji mogą być biegłość językowa, doświadczenie zawodowe, wykształcenie i wiek. Ewentualnie wyboru mogą dokonywać pracodawcy, tak aby migranci po przybyciu mieli już zapewnioną pracę.

Oprócz strategii mających na celu wspieranie rekrutacji pracowników, polityka dotycząca migracji często koncentruje się na dwóch obszarach: zapobieganiu nielegalnej migracji i nielegalnemu zatrudnianiu migrantów nieposiadających zezwoleń na pracę oraz promowaniu integracji imigrantów ze społeczeństwem. W UE zmobilizowano znaczne zasoby w celu zwalczania sieci przemytu i handlu ludźmi.

Do najważniejszych tekstów prawnych w zakresie imigracji zalicza się m.in.:

W Komisji Europejskiej odpowiedzialna za europejską politykę migracyjną jest Dyrekcja Generalna ds. Migracji i Spraw Wewnętrznych. W 2005 r. na podstawie zielonej księgi w sprawie podejścia UE do zarządzania migracją ekonomiczną (COM(2004) 811 final) Komisja Europejska wznowiła debatę dotyczącą potrzeby wprowadzenia wspólnego zbioru zasad w zakresie przyjmowania migrantów zarobkowych, co doprowadziło do przyjęcia z końcem 2005 r. komunikatu (COM(2005) 669 final). W lipcu 2006 r. Komisja Europejska przyjęła komunikat w sprawie priorytetów politycznych w walce z nielegalną imigracją obywateli państw trzecich (COM(2006) 402 final), którego celem jest zapewnienie równowagi między bezpieczeństwem a podstawowymi prawami jednostki na wszystkich etapach zwalczania nielegalnej imigracji. We wrześniu 2007 r. Komisja Europejska przedstawiła trzecie roczne sprawozdanie na temat migracji i integracji (COM(2007) 512 final). W komunikacie Komisji Europejskiej z października 2008 r. podkreślono znaczenie rozwoju globalnego podejścia do kwestii migracji: zwiększenia koordynacji, spójności i efektu synergii (COM(2008) 611 final) jako aspektu polityki zewnętrznej i polityki rozwoju. W programie sztokholmskim przyjętym w grudniu 2009 r. przez szefów państw i rządów UE określono ramy i szereg zasad dotyczących bieżącego kształtowania europejskiej polityki w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych w latach 2010–2014. Kwestie związane z migracją są zasadniczą częścią tego programu. Aby wprowadzić w życie uzgodnione zmiany, Komisja Europejska uchwaliła w 2010 r. Plan działań służący realizacji programu sztokholmskiego – Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości dla europejskich obywateli (COM(2010) 171 final).

W maju 2013 r. Komisja Europejska opublikowała sprawozdanie na temat obywatelstwa UE, 2013 r.’ (COM(2013) 269 final). W sprawozdaniu zwrócono uwagę, że obywatelstwo UE daje nowe prawa i możliwości. Przenoszenie się i swoboda wyboru miejsca zamieszkania w obrębie UE to prawo najściślej kojarzone z obywatelstwem Unii. Uwzględniając nowoczesne technologie i większą łatwość podróżowania, swoboda przemieszczania się umożliwia Europejczykom poszerzanie horyzontów poza granice krajowe, opuszczanie własnego kraju na krótsze lub dłuższe okresy, podróżowanie z jednego państwa UE do drugiego, aby pracować, uczyć się bądź szkolić, a także wyjazdy w celach służbowych, na wypoczynek bądź zakupy za granicą. Swobodny przepływ ludzi stwarza możliwości większych interakcji społecznych i kulturowych w UE oraz zacieśnienie stosunków między obywatelami Unii. Ponadto może generować wzajemne korzyści gospodarcze dla przedsiębiorstw i konsumentów, w tym tych, którzy pozostają w kraju, ponieważ stopniowo usuwane są też przeszkody wewnętrzne.

W dniu 13 maja 2015 r. Komisja Europejska przedstawiła Europejski program w zakresie migracji (w jęz. angielskim), w którym nakreśliła bezpośrednie środki, jakie zostaną podjęte w odpowiedzi na sytuację kryzysową w regionie Morza Śródziemnego, jak również działania, które mają zostać podjęte w nadchodzących latach w celu lepszego zarządzania migracją we wszystkich jej aspektach.

European migration network (w jęz. angielskim) Sprawozdanie roczne na temat imigracji i azylu (2014, w jęz. angielskim) zostało opublikowane w dniu 10 czerwca 2015 r. Zawiera ono przegląd najważniejszych działań prawnych i politycznych podejmowanych na poziomie całej UE oraz w obrębie uczestniczących państw. Jest to kompleksowy dokument obejmujący wszystkie aspekty polityki migracyjnej i azylowej prowadzonej przez Dyrekcję Generalną ds. Migracji i Spraw Wewnętrznych.

Zobacz także

Więcej informacji z Eurostatu

Publikacje

Główne tabele

Migration and citizenship data
International migration (t_migr_int)
Immigration (tps00176)
Emigration (tps00177)
Acquisition of citizenship (tps00024)

Baza danych

Migration and citizenship data
Immigration (migr_immi)
{{Template:Publication|code=migr_imm1ctz|title=Immigration by five year age group, sex, and citizenship (migr_imm1ctz)}::}
{{Template:Publication|code=migr_imm3ctb|title=Immigration by five year age group, sex and country of birth (migr_imm3ctb)}::}
{{Template:Publication|code=migr_imm2ctz|title=Immigration by age , sex and broad group of citizenship (migr_imm2ctz)}::}
{{Template:Publication|code=migr_imm4ctb|title=Immigration by age, sex and broad group of country of birth (migr_imm4ctb)}::}
{{Template:Publication|code=migr_imm6ctz|title=Immigration by sex, citizenship and broad group of country of birth (migr_imm6ctz)}::}
{{Template:Publication|code=migr_imm7ctb|title=Immigration by sex, country of birth and broad group of citizenship (migr_imm7ctb)}::}
{{Template:Publication|code=migr_imm5prv|title=Immigration by five year age group, sex, and country of previous residence (migr_imm5prv)}::}
Emigration (migr_emi)
{{Template:Publication|code=migr_emi2|title=Emigration by age and sex (migr_emi2)}::}
{{Template:Publication|code=migr_emi1ctz|title=Emigration by five year age group, sex and citizenship (migr_emi1ctz)}::}
{{Template:Publication|code=migr_emi4ctb|title=Emigration by five year age group, sex and country of birth (migr_emi4ctb)}::}
{{Template:Publication|code=migr_emi3nxt|title=Emigration by five year age group, sex, and country of next usual residence (migr_emi3nxt)}::}
Acquisition and loss of citizenship (migr_acqn)
Acquisition of citizenship by sex, age group and former citizenship (migr_acq)::
Loss of citizenship by sex and new citizenship (migr_lct)::

Sekcja specjalna

Metodyka/Metadane

Dane źródłowe tablic i wykresów (MS Excel)

Linki zewnętrzne


Retrieved from "https://ec.europa.eu/eurostat/statistics-explained/index.php?title=Archive:Statystyki_dotyczące_migracji_i_populacji_migrantów&oldid=264327"