Metody pobierania próbek różnych rodzajów towarów

Poniższa sekcja zawiera opis zasad pobierania próbek produktów w postaci płynnej, granulowanej lub sproszkowanej, luzem lub w opakowaniach do sprzedaży detalicznej itp. Należy stosować opisane niżej procedury, z wyjątkiem określonych produktów, które mogą podlegać innym procedurom (np. towarów niebezpiecznych).

Do celów odprawy celnej należy pobrać jedną próbkę zbiorczą składającą się z odpowiedniej liczby próbek pierwotnych pobranych z przesyłki przy zastosowaniu metody doboru losowego lub systematycznego. W przypadku ustalenia, że przesyłka jest jednorodna, zazwyczaj pobiera się jedną próbkę pierwotną jako reprezentatywną dla wszystkich towarów objętych tym samym zgłoszeniem celnym.

Sekcja ta dotyczy pobierania próbek produktów mających postać cieczy o temperaturze otoczenia.

Informacje na temat produktów mających postać jednorodną i niejednorodną przedstawiono w rozdziale „Informacje ogólne dotyczące pobierania próbek”. W poniższych sekcjach przedstawiono wytyczne co do właściwego sposobu pobierania próbek produktów mających postać niejednorodną, co wymaga pobrania dużej liczby próbek pierwotnych w celu zapewnienia reprezentatywności próby.

W niektórych przypadkach pobranie większej liczby próbek niż jedna może być trudne lub niemożliwe, jednak w przypadku ustalenia, że dany produkt ma postać jednorodną, można pobrać pojedynczą próbkę, która będzie reprezentatywna dla całej przesyłki.

Daną ciecz można uznać za jednorodną, w przypadku gdy:

• charakter cieczy nie pozwala na odkładanie się ani rozwarstwianie jej składników, np. alkohol lub
• przed pobraniem próbki produkt mający postać cieczy został poddany homogenizacji przez mieszanie, wstrząsanie lub przepuszczenie przez pompy cieczy.

Jeżeli z racji swojego charakteru produkty są niejednorodne i homogenizacja nie jest możliwa, należy pobrać większą liczbę próbek pierwotnych z różnych punktów (głębokości), aby mieć pewność, że uzyskana zostanie próbka reprezentatywna. Jeżeli istnieją poważne obawy co do uzyskania próbki reprezentatywnej, należy skonsultować się z laboratorium celnym w sprawie planu pobierania próbek.

1 – Powierzchnia cieczy 2 – Próbka z powierzchni – pobrana z powierzchni 3 – Próbka z części wierzchniej – z odległości ok. 10–20 cm od powierzchni cieczy (w zależności od objętości/wysokości zbiornika) 4 – Próbka z górnej części – 5/6 wysokości od dna do powierzchni 5 – Próbka ze środkowej części – 3/6 wysokości od dna do powierzchni 6 – Próbka z dolnej części – 1/6 wysokości od dna do powierzchni 7 – Próbka wylotowa – pobrana z zaworu wylotowego 8 – Próbka z dna

Identyczne ilości próbek punktowych z górnego, środkowego i dolnego poziomu pobiera się z pozycji nr 4, 5 i 6 (przedstawionych na obrazie). W poniższej tabeli przedstawiono minimalne wymagane próbki pierwotne:

Poziom cieczy	Próbka z górnej części	Próbka ze środkowej części	Próbka z dolnej części
<3 m		1
3–4,5 m	1		1
>4,5 m	1	1	1

Do pobierania próbek można stosować zgłębniki (narzędzie do pobierania próbek L02-01 i L02-02). Próbnik opuszcza się przez pokrywę zbiornika, dopóki nie dotrze do pożądanego poziomu, otwiera się go i pozostawia w tym położeniu, dopóki się nie napełni, a następnie wyciąga.
W przypadku cieczy bardzo lepkiej lub o bardzo kremowej konsystencji niezbędne jest pobranie większej liczby próbek pierwotnych z różnych wysokości. Do pobierania próbek ze zbiorników można również wykorzystać próbnik wykorzystywany do poprzecznego pobierania próbek (zgłębnik L02-01).

Można skorzystać również z pompy próżniowej (narzędzie do pobierania próbek L01-01), jeżeli głębokość, na której ma być pobrana próbka, nie przekracza 4 m, przy czym jest to uzależnione od lepkości cieczy. Należy pobrać identyczne ilości próbek punktowych z górnego, środkowego i dolnego poziomu.

Próbki pierwotne ze wszystkich punktów/poziomów pobierania próbek gromadzi się w naczyniu do mieszania i po ich dokładnym wymieszaniu uzyskuje się próbkę zbiorczą. W przypadku pewności, że wszystkie zbiorniki na statku zawierają towary pochodzące z tej samej partii (o identycznych właściwościach), można stworzyć próbkę zbiorczą dla całej przesyłki przez połączenie próbek pierwotnych ze wszystkich zbiorników. Liczba próbek pierwotnych, jakie należy pobrać, jest wyznaczona liczbą zbiorników zawierających ten sam produkt pochodzący z tej samej partii. Należy pamiętać, że na powierzchni cieczy lub na dnie zbiornika mogą znajdować się zanieczyszczenia lub woda resztkowa.

Jeżeli pobranie reprezentatywnych próbek od góry zbiornika nie jest możliwe, należy je pobrać w czasie opróżniania lub napełniania (narzędzie do pobierania próbek L06-01) (zob. rozdział 1.4 Pobieranie próbek z ładunku ruchomego).

Całkowitą transportową pojemność statku lub barki do przewozu płynnego ładunku zazwyczaj dzieli się na szereg niezależnych zbiorników (sekcji, komór), które mogą mieć różne rozmiary. Procedury pobierania próbek i tworzenie próbki zbiorczej są takie same, jak w przypadku pobierania próbek ze zbiorników. Próbki pierwotne pobiera się z każdego niezależnego zbiornika. Jeżeli funkcjonariusz ma pewność, że wszystkie zbiorniki na statku zawierają towary pochodzące z tej samej partii, można stworzyć próbkę zbiorczą dla całego statku przez połączenie próbek pierwotnych ze wszystkich zbiorników.

Wagony-cysterny i pojazdy-cysterny można traktować jako poziome zbiorniki cylindryczne. Jeżeli funkcjonariusz ma pewność, że wszystkie komory wagonu-cysterny lub pojazdu-cysterny zawierają towary pochodzące z tej samej partii, można stworzyć próbkę zbiorczą dla całej cysterny poprzez połączenie próbek pierwotnych ze wszystkich komór. Jeżeli pobranie reprezentatywnych próbek od góry zbiornika nie jest możliwe, należy je pobrać w czasie opróżniania lub napełniania (narzędzie do pobierania próbek L06-01).

W przypadku zbiorników paliwa pojazdów wymagane jest pobranie tylko jednej próbki. Zob. karta procedury pobierania próbek „Ciekłe produkty naftowe”.

Próbki można pobierać za pomocą pompy próżniowej (narzędzie do pobierania próbek L01-01), różnych pipet probierczych (narzędzie do pobierania próbek L03-01) lub innych odpowiednich próbników np. narzędzia do pobierania próbek L04-01 lub narzędzia do pobierania próbek L05-01.

Liczba opakowań	Liczba opakowań, które należy otworzyć w celu pobrania próbek	Wielkość próbki pierwotnej	Wielkość próbki zbiorczej	Wielkość próbki końcowej
2–25	2	Maks. 1 l	Maks. 2 l	0,5 l
26–100	4	Maks. 1 l	Maks. 4 l	0,5 l
Powyżej 100	10	Maks. 1 l	Maks. 10 l	0,5 l

Jeżeli jest to możliwe, należy odpowiednio poddać homogenizacji zawartość opakowań transportowych przed pobraniem próbki. Jeżeli próbki mają zostać pobrane tylko z jednego opakowania transportowego, próbki końcowe wlewa się bezpośrednio z próbnika do pojemników na próbki. Jeżeli mają zostać pobrane próbki z zestawu obejmującego szereg opakowań transportowych, a funkcjonariusz ma pewność, że wszystkie zawierają ten sam produkt, próbki pierwotne pobiera się z różnych opakowań transportowych, a następnie łączy w zbiorniku w celu utworzenia próbki zbiorczej. Próbkę końcową uzyskuje się po dokładnym wymieszaniu próbki zbiorczej.

Jeżeli jest to możliwe, najbardziej reprezentatywną próbkę produktów mających postać cieczy transportowanych luzem można uzyskać podczas ich przemieszczania, np. przy użyciu narzędzia do pobierania próbek L06-01. Przed pobraniem próbki należy przepłukać sprzęt do pobierania próbek, zawór i rurę produktem, którego próbka ma zostać pobrana. Należy pobrać co najmniej trzy próbki pierwotne, na początku, w połowie i pod koniec rozładunku lub załadunku, ale przy określaniu liczby potrzebnych próbek pierwotnych i odstępów między próbkowaniem należy uwzględnić łączną wielkość przesyłki i szybkość przemieszczania. Próbkę zbiorczą tworzy się poprzez mieszanie próbek pierwotnych. Próbki końcowe można uzyskać z próbek zbiorczych.

W sekcji tej opisano pobieranie próbek towarów będących ciałami stałymi w postaci proszku, gruboziarnistych lub drobnoziarnistych cząstek, granulek i innych rodzajów produktów stałych luzem. Produkty luzem można przewozić w opakowaniach lub luzem.

Jeżeli z racji swojego charakteru produkty są niejednorodne i homogenizacja nie jest możliwa, należy pobrać większą liczbę próbek pierwotnych z różnych punktów (głębokości), aby mieć pewność, że uzyskana zostanie próbka reprezentatywna. Jeżeli istnieją poważne obawy co do uzyskania próbki reprezentatywnej, należy skonsultować się z laboratorium celnym w sprawie planu pobierania próbek.

W przypadku produktów luzem przewożonych bez opakowań pobiera się takie same ilości próbek pierwotnych z co najmniej pięciu miejsc w przesyłce masowej. Liczba próbek pierwotnych, jakie należy pobrać, zależy od ilości towarów, zbiornika, w jakim są one przechowywane, a także praktycznych możliwości w zakresie pobierania próbek.

Próbki pierwotne gromadzi się w naczyniu do mieszania i po ich dokładnym wymieszaniu powstaje próbka zbiorcza. Próbkę końcową uzyskuje się w wyniku zastosowania systemu podziału próbek.

Wielkość próbki, jaką należy pobrać, w stosunku do wielkości przesyłki jest określona w kartach procedury pobierania próbek dla każdego typu produktu. W przypadku towarów nieuwzględnionych w karcie pobierania próbek można korzystać z poniższej tabeli:

Wielkość przesyłki [w tonach]	Liczba próbek pierwotnych	Wielkość próbki pierwotnej	Wielkość próbki zbiorczej	Wielkość próbki końcowej
Mniej niż 15	5	Maks. 1 kg	Maks. 5 kg	0,5 kg
16–30	8	Maks. 1 kg	Maks. 8 kg	0,5 kg
31–50	11	Maks. 1 kg	Maks. 11 kg	0,5 kg
Powyżej 50	11 z pierwszych 50 ton, następnie 9 na każde 50 ton	Maks. 1 kg		0,5 kg

Jeśli towary luzem są transportowane w wagonach lub samochodach ciężarowych, próbki pobiera się z każdego wagonu lub komory ładunkowej. W takim przypadku wybiera się określone punkty, aby zapewnić pobranie reprezentatywnej próbki ze wszystkich części przesyłki.

W niektórych miejscach, gdzie produkty luzem są regularnie przenoszone, zainstalowany może być automatyczny próbnik. W takim przypadku próbki mogą być akceptowane do celów urzędowych pod warunkiem, że pobieranie próbek jest nadzorowane przez funkcjonariusza celnego. Zob. narzędzie do pobierania próbek A01-01.

• Wagony lub samochody ciężarowe do 15 ton
  – 5 punktów pobierania próbek
  (ze środkowej części i w odległości ok. 500 mm od bocznych stron)
• Wagony od 15 do 30 ton
  – 8 punktów pobierania próbek
  
  
• Wagony od 30 do 50 ton
  – 11 punktów pobierania próbek
  
  

Jeżeli funkcjonariusz ma pewność, że wszystkie komory samochodu ciężarowego zawierają towary pochodzące z tej samej partii, można stworzyć próbkę zbiorczą dla całego samochodu ciężarowego przez połączenie próbek pierwotnych ze wszystkich komór.

W zależności od produktu i metody transportu można do pobierania próbek wykorzystywać różne narzędzia: próbniki komorowe do przekłuwania opakowania (narzędzie do pobierania próbek S01-01), różne próbniki strefowe (narzędzie do pobierania próbek S02-01), szufelki do próbek (narzędzie do pobierania próbek S03-01) itp.

Podczas pobierania próbek należy zwrócić uwagę na różne numery partii, serie produkcyjne lub daty produkcji. Jeżeli oznaczenia i numery na wszystkich opakowaniach transportowych są takie same, może pobrać mniejszą liczbę próbek pierwotnych.

Liczba opakowań	Liczba opakowań, które należy otworzyć w celu pobrania próbek	Wielkość próbki pierwotnej	Wielkość próbki zbiorczej	Wielkość próbki końcowej
2–25	2	Maks. 1 kg	Maks. 2 kg	0,5 kg
26–100	4	Maks. 1 kg	Maks. 4 kg	0,5 kg
Powyżej 100	10	Maks. 1 kg	Maks. 10 kg	0,5 kg

Należy upewnić się, czy kontrolowane towary stanowią jedną przesyłkę. Jeżeli jest kilka przesyłek, należy je wyodrębnić. Należy sprawdzić, czy towary, z których mają być pobrane próbki, pochodzą z tej samej partii produkcyjnej. Jeżeli partie są różne, należy pobrać próbki odrębnie. Próbkę zbiorczą można utworzyć wyłącznie z opakowań pochodzących z tej samej partii. Z różnych opakowań transportowych znajdujących się w różnych miejscach pojazdu dokonującego przewozu lub magazynu pobiera się takie same ilości próbek pierwotnych. Gromadzi się je w naczyniu do mieszania i po ich dokładnym wymieszaniu powstaje próbka zbiorcza. Próbkę końcową uzyskuje się w wyniku zastosowania systemu podziału próbek.

Uszkodzonych opakowań nie należy wykorzystywać jako części próbki zbiorczej. Należy je odłożyć, a w stosownych przypadkach poddać oddzielnej kontroli i sporządzić oddzielne sprawozdanie.

Jeżeli jest to możliwe, najbardziej reprezentatywną próbkę towarów luzem można uzyskać podczas ich rozładunku lub przemieszczania.
Należy pobrać co najmniej trzy próbki pierwotne, na początku, w połowie i pod koniec rozładunku lub załadunku, ale przy określaniu liczby potrzebnych próbek pierwotnych i odstępów między próbkowaniem należy uwzględnić łączną wielkość przesyłki i szybkość przemieszczania.

Jeżeli towary są przemieszczane mechanicznie przy pomocy przenośników lub innych urządzeń, mogą zostać zastosowane zawory rozdzielcze lub zsuwnie, które umożliwiają pobieranie próbek ze strumienia w regularnych odstępach czasu. Próbkę zbiorczą tworzy się poprzez mieszanie próbek pierwotnych. Próbkę końcową uzyskuje się w wyniku zastosowania systemu podziału próbek.

W niektórych miejscach, gdzie produkty luzem są regularnie przenoszone, zainstalowany może być automatyczny próbnik. W takim przypadku próbki mogą być akceptowane do celów urzędowych pod warunkiem, że pobieranie próbek jest nadzorowane przez funkcjonariusza. Zob. narzędzie do pobierania próbek A01-01.

Za opakowanie do sprzedaży detalicznej uznaje się każde opakowanie przygotowane specjalnie do jego sprzedaży osobie fizycznej do użytku w gospodarstwie domowym.

Względy praktyczne mogą prowadzić do sytuacji, w której większe opakowanie można potraktować jako opakowanie do sprzedaży detalicznej, choć nie zostało ono tak sklasyfikowane w Nomenklaturze scalonej/TARIC.

Ma to zastosowanie szczególnie w przypadku produktów niejednorodnych, w przypadku których w celu uzyskania próbki reprezentatywnej konieczne jest pobieranie całych opakowań.

Aby uzyskać więcej informacji, zob. karta „Opakowania do sprzedaży detalicznej i artykuły gotowe”.

W przypadku stwierdzenia, że towar jest przewożony w sztukach (np. produkty z drewna i kamienia, produkty ceramiczne, odlewy, arkusze lub produkty z metalu, takie jak urządzenia i sprzęty elektroniczne), zasadniczo należy pobierać całe sztuki. Jeżeli dany towar jest duży, można oddzielić reprezentatywną część towaru (za pomocą odpowiedniego narzędzia, takiego jak piła, siekiera i cęgi) i przesłać ją do badania laboratoryjnego. Duże artykuły (takie jak metalowe rury lub blachy) mogą być badane natychmiast za pomocą mobilnego laboratorium lub przenośnych urządzeń diagnostycznych. W niektórych przypadkach zadowalającą alternatywą wobec pobierania próbek mogą być arkusze danych technicznych i dowody zdjęciowe. W niektórych przypadkach jednak pobieranie próbek może być nadal niezbędne w celu zapewnienia pełnej klasyfikacji.

Aby uzyskać więcej informacji, zob. karta „Opakowania do sprzedaży detalicznej i artykuły gotowe”.

Pobieranie próbek odpadów i ich analiza mogą dostarczyć dowodów dotyczących jedynie składu towarów. Nie dostarczają natomiast dowodów na to, że próbkowany materiał jest uznawany za odpad. W celu potwierdzenia jego klasyfikacji jako odpadu należy przeprowadzić dodatkowe kontrole lub badania administracyjne dotyczące okoliczności związanych ze statusem towaru.

Do szczególnych celów ochrony środowiska konieczna jest bardziej szczegółowa procedura pobierania próbek. W takich przypadkach należy odwołać się do odpowiednich procedur pobierania próbek środowiskowych lub zwrócić się o poradę eksperta.
Aby uzyskać więcej informacji, zob. karta „Odpady”.

W niniejszej sekcji opisano pobieranie próbek różnych chemikaliów, produktów chemicznych i preparatów w stanie gazowym.

Próbek produktów gazowych i gazów płynnych nie pobierają zazwyczaj funkcjonariusze celni. Jeżeli pobranie próbek jest faktycznie konieczne, próbki tych produktów powinny być pobierane przez osoby znające niezbędne środki bezpieczeństwa lub pod nadzorem takich osób. Osoby te muszą być odpowiednio przeszkolone i wyposażone do pobierania próbek gazów. W razie wątpliwości należy skonsultować się z laboratorium celnym.

W niektórych miejscach (np. w rurociągach i pompowniach), gdzie gazy luzem są regularnie przenoszone, zainstalowany może być automatyczny próbnik. W takim przypadku próbki mogą być akceptowane do celów urzędowych pod warunkiem, że pobieranie próbek jest nadzorowane przez funkcjonariusza celnego. Zob. narzędzie do pobierania próbek A01-01.

Aby uzyskać informacje na temat pobierania próbek LPG, zob. karta „Gazy płynne (LPG)”.

Pojemnik na próbki (butlę gazową M10) należy przygotować, przepłukując go gazem, z którego mają zostać pobrane próbki. Nie może on być poddawany ciśnieniu. Wszystkie zainteresowane strony powinny uzgodnić liczbę próbek pierwotnych, jakie należy pobrać, chyba że zastosowano metodę automatycznego pobierania próbek. Jeżeli skład nie jest całkowicie jednorodny, jednorodność można zwiększyć za pomocą miksera statycznego. Odpowiedniość materiałów wykorzystywanych w ramach systemu pobierania próbek zależy od próbkowanego gazu. Generalnie zaleca się stosowanie stali nierdzewnej. Gniazda zaworów i uszczelki tłoków muszą być wykonane z materiałów (wyrobów elastycznych) przeznaczonych do tych celów. Zaleca się, aby butle na próbkę stosowane do gazów korozyjnych były powleczone politetrafluoroetylenem (PTFE) lub żywicą epoksydową.

Materiały, które mają kontakt z próbkami, muszą mieć ogólnie następujące właściwości:

• nieprzepuszczalność dla wszystkich gazów;
• jak najmniejszy współczynnik absorpcji;
• obojętność chemiczna wobec przenoszonych składników.

Kompatybilność poszczególnych materiałów ze składnikami gazów jest pokazana w poniższej tabeli:

Materiał Gaz	Stal nierdzewna	Al	Ti	PTFE	Poliamid	Szkło
Ditlenek węgla	x	x	x	-	x	x
Tlenek węgla	x	x	x	-	x	x
Siarczek karbonylu	x	x	x	-	x	x
Hel	x	x	x	-	x	x
Węglowodory	x	x	x	-	x	x
Wodór	x	x	x	-	x	x
Siarkowodór	-	-	x	x	x	x
Rtęć	-	-	x	-	-	x
Metanol	x	x	x	-	-	x
Tlen	x	x	x	-	-	x
Tetrahydrotiofen	-	-	x	x	x	x
Tiole	-	-	x	x	x	x
Woda	-	-	x	-	-	x

Szkło cechuje wysoka obojętność chemiczna, ale łatwo się tłucze i nie jest bezpieczne do pobierania próbek pod ciśnieniem wyższym niż atmosferyczne.
PTFE jest obojętny chemicznie, ale może mieć właściwości adsorbujące. Jest przenikalny np. dla wody, helu i wodoru.

Obsługi i pakowania próbek należy dokonywać w dobrze wentylowanym miejscu. Jeżeli brak jest jakichkolwiek informacji lub informacje (oznaczenia, symbole i oznakowanie zagrożenia i warunków bezpiecznego stosowania, SDS, dokumentacja) różnią się od oczekiwanych, towary należy traktować jako niebezpieczne. Pojemniki muszą być wykonane z materiału nadającego się do bezpiecznego przechowywania gazów i powinny być szczelnie zamknięte, aby zapobiec wyciekom lub absorpcji wilgoci. Pojemniki na próbki muszą być czyste i wolne od wszelkich substancji, które mogłyby zanieczyścić próbkowany materiał. Butle szklane nie mogą być poddawane ciśnieniu. Na butlach musi znajdować się oznaczenie ich pojemności, ciśnienia i ciśnienia próbnego. Butle muszą wytrzymywać bez rozrywania co najmniej 1,5-krotność ciśnienia roboczego. Butle i związany z nimi sprzęt muszą być poddawane okresowym kontrolom i testom, aby sprawdzić ich szczelność. Należy zapoznać się z treścią odpowiednich przepisów i wytycznych krajowych w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy.

Zasady ogólne:

• nie wolno stosować otwartego płomienia;
• nie wolno palić;
• nie wolno używać sprzętu i narzędzi, które mogą iskrzyć;
• nie wolno używać silników o zapłonie iskrowym;
• nie wolno używać sprzętu, który osiąga temperatury wyższe niż temperatura zapłonu mieszanin gazu;
• nie wolno używać chemikaliów, które mogą reagować gwałtownie z gazem;
• Wentylacja musi być wystarczająca, aby zapobiec powstaniu łatwopalnej atmosfery.

Jeżeli próbkę pobiera się ze zbiornika, należy ją wprowadzić za pomocą próbnika bezpośrednio do pojemnika na próbkę (butli gazowej M10) przy użyciu zestawu akcesoriów, złączek, zaworów i rurek (G01-01). W przypadku pobierania próbek z zestawu zbiorników należącego do jednej identycznej partii próbki pierwotne pobiera się z kilku losowo wybranych zbiorników, a następnie łączy w celu utworzenia próbki zbiorczej. W wyniku tej metody pobierania uzyskuje się próbkę, która jest reprezentatywna dla określonego momentu w czasie.

Należy upewnić się, czy badane towary stanowią jedną przesyłkę. Jeżeli towary wchodzą w skład kilku przesyłek, należy je próbkować oddzielnie. Próbkę pierwotną pobiera się z każdego pojemnika w przesyłce, stosując metodę doboru losowego lub systematycznego. Jeżeli próbkę pobiera się tylko z jednego zbiornika, należy ją wprowadzić za pomocą próbnika bezpośrednio do pojemnika na próbkę (butli gazowej M10) przy użyciu zestawu akcesoriów, złączek, zaworów i rurek (G01-01). W przypadku pobierania próbek z zestawu butli należącego do jednej identycznej partii próbki pierwotne należy pobrać z kilku losowo wybranych butli, a następnie połączyć w celu utworzenia próbki zbiorczej.

Jeżeli produkt jest przemieszczany rurociągami lub za pomocą innych urządzeń, przy rurociągu lub bezpośrednio na rurociągu mogą zostać zamontowane zawory rozdzielcze lub próbniki obejściowe, które umożliwią pobieranie próbek w regularnych odstępach czasu wyznaczonych prędkością przemieszczania produktu.
W takim przypadku próbki pierwotne gromadzą się przez pewien okres w butli na próbkę (butla gazowa M10), a następnie są analizowane w laboratorium. Próbki należy pobierać przez cały okres przepływu partii przez punkt pobierania, aby zapewnić reprezentatywność próbki zbiorczej. Niezależnie od formy używanej sondy najważniejsze jest upewnienie się, że końcówka sondy została umieszczona w środkowej części rurociągu lub, jeśli nie jest możliwe umieszczenie jej w centralnej części, w miejscu odpowiadającym 1/3 średnicy rury.

Przykłady sond do pobierania próbek z rurociągów (z EN ISO 3170)