Statistics Explained

Archive:Statystyki dotyczące migracji i populacji migrantów

Revision as of 15:38, 7 September 2017 by Piirtju (talk | contribs)


Dane pobrano z bazy w marcu 2017 r. Najnowsze dane: Więcej informacji Eurostatu, główne tabele i baza danych. Planowana aktualizacja artykułu: sierpień 2018 r.
Tablica 1: Imigracja według obywatelstwa, 2015 r.
Źródło: Eurostat (migr_imm1ctz)
Wykres 1: Imigranci, 2015 r.
(na 1 000 mieszkańców)
Źródło: Eurostat (migr_imm1ctz) i (migr_pop1ctz)
Wykres 2: Rozkład imigrantów według obywatelstwa, 2015 r.
(% wszystkich imigrantów)
Źródło: Eurostat (migr_imm2ctz)
Tablica 2: Imigracja według państwa urodzenia, 2015 r.
Źródło: Eurostat (migr_imm3ctb)
Tablica 3: Imigracja według poprzedniego państwa zamieszkania, 2015 r.
Źródło: Eurostat (migr_imm5prv)
Wykres 3: Imigranci według płci, 2015 r.
(% wszystkich imigrantów)
Źródło: Eurostat (migr_imm2ctz)
Wykres 4: Struktura według wieku imigrantów w podziale według obywatelstwa, UE, 2015
(%)
Źródło: Eurostat (migr_imm2ctz)
Tablica 4: Populacja osób urodzonych za granicą według państwa urodzenia, 1 stycznia 2016 r.
Źródło: Eurostat (migr_pop3ctb)
Tablica 5: Populacja cudzoziemców według grup obywatelstwa, 1 stycznia 2016 r.
Źródło: Eurostat (migr_pop1ctz)
Wykres 5: Odsetek cudzoziemców wśród stałych mieszkańców, 1 stycznia 2016 r.
(%)
Źródło: Eurostat (migr_pop1ctz)
Tablica 6: Najważniejsze państwa obywatelstwa i urodzenia populacji cudzoziemców / osób urodzonych za granicą, 1 stycznia 2016 r.
(w ujęciu bezwzględnym i jako odsetek populacji cudzoziemców / osób urodzonych za granicą ogółem)
Źródło: Eurostat (migr_pop1ctz) i (migr_pop3ctb)
Wykres 6: Liczba obywateli UE, którzy posiadali miejsce zamieszkania na terytorium innego państwa członkowskiego w dniu 1 stycznia 2016 r.
(w milionach)
Źródło: Eurostat (migr_pop1ctz)
Wykres 7: Struktura według wieku populacji obywateli i cudzoziemców, UE-28, 1 stycznia 2016 r.
(%)
Źródło: Eurostat (migr_pop2ctz)
Wykres 8: Liczba osób, które uzyskały obywatelstwo państwa członkowskiego UE, UE-28, 2009–2015
(w tysiącach)
Źródło: Eurostat (migr_acq)
Tablica 7: Liczba osób, które uzyskały obywatelstwo państwa zgłaszającego, 2015 r.
Źródło: Eurostat (migr_acq)
Wykres 9: Wskaźnik naturalizacji, 2015 r.
(na 100 cudzoziemców)
Źródło: Eurostat (migr_acq) i (migr_pop1ctz)

W niniejszym artykule przedstawiono unijne statystyki dotyczące międzynarodowej migracji, liczebności populacji obywateli i cudzoziemców oraz dane dotyczące nabycia obywatelstwa. Na migrację wpływają łącznie czynniki gospodarcze, środowiskowe, polityczne i społeczne w państwie pochodzenia migranta (czynniki wypychające) lub w państwie docelowym (czynniki przyciągające). W ujęciu historycznym przyjmuje się, że względnie korzystna sytuacja gospodarcza i stabilność polityczna UE stanowiły istotny czynnik przyciągający dla imigrantów.

W państwach docelowych migrację międzynarodową można wykorzystywać jako narzędzie uzupełniania określonych niedoborów na rynku pracy. Sama migracja jednak prawie na pewno nie odwróci obecnej tendencji starzenia się społeczeństwa, obserwowanej w wielu częściach UE.

Główne ustalenia statystyczne

Przepływy migracyjne

W 2015 r. łącznie 4,7 mln osób imigrowało do jednego z państw członkowskich UE-28, natomiast co najmniej 2,8 mln emigrantów opuściło jakieś państwo członkowskie UE. Te ogólne dane nie odnoszą się do przepływów migracyjnych do/z UE jako całości, gdyż obejmują one również przepływy między poszczególnymi państwami członkowskimi UE.

Na tych 4,7 mln imigrantów w 2015 r. składało się w przybliżeniu 2,4 mln obywateli państw nieczłonkowskich, 1,4 mln obywateli innego państwa członkowskiego UE niż to, do którego wyemigrowali, około 860 tys. osób migrujących do państwa członkowskiego UE, którego obywatelstwo już posiadali (na przykład powracający obywatele lub obywatele urodzeni za granicą), oraz około 19 tys. bezpaństwowców.

W 2015 r. największą liczbę imigrantów ogółem przyjęły Niemcy (1 543,8 tys.), a następnie Zjednoczone Królestwo (631,5 tys.), Francja (363,9 tys.), Hiszpania (342,1 tys.) i Włochy (280,1 tys.). Największą liczbę emigrantów w 2015 r. odnotowały Niemcy (347,2 tys.), a w dalszej kolejności Hiszpania (343,9 tys.), Zjednoczone Królestwo (299,2 tys.), Francja (298 tys.) i Polska (258,8 tys.). W 2015 r. ogółem w 17 państwach członkowskich UE odnotowano wyższy poziom imigracji niż emigracji, natomiast w takich krajach jak Bułgaria, Irlandia, Grecja, Hiszpania, Chorwacja, Cypr, Polska, Portugalia, Rumunia, Łotwa i Litwa, liczba emigrantów przekroczyła liczbę imigrantów.

W ujęciu względnym, tj. w stosunku do populacji mieszkańców, najwyższe wskaźniki imigracji w 2015 r. odnotowano w Luksemburgu (42 imigrantów na 1 000 osób), a następnie na Malcie (30 imigrantów na 1 000 osób), w Austrii i w Niemczech (w obu 19 imigrantów na 1 000 osób) – zob. Wykres 1. Najwyższe wskaźniki emigracji w 2015 r. zarejestrowano w Luksemburgu (22 emigrantów na 1 000 osób), na Cyprze (20 emigrantów na 1 000 osób) i na Malcie (20 emigrantów na 1 000 osób).

W 2015 r. proporcjonalny udział krajowych imigrantów (imigrantów posiadających obywatelstwo państwa członkowskiego UE, do którego migrowali) w łącznej liczbie imigrantów był najwyższy w Rumunii (87 % wszystkich imigrantów), na Litwie (83 %), na Węgrzech (56 %), w Chorwacji (55 %), na Łotwie (52 %), w Estonii (52 %), i w Portugalii (50 %). Były to jedyne państwa członkowskie UE, w których krajowi imigranci stanowili ponad połowę wszystkich imigrantów — zob. Wykres 2. W odróżnieniu od tych państw Luksemburg, Niemcy i Austria odnotowały stosunkowo niskie odsetki krajowych imigrantów, którzy stanowili w 2015 r. nie więcej niż 5 lub 6 % imigracji ogółem.

Do analizy imigrantów obcego pochodzenia często wykorzystuje się informacje o obywatelstwie. Ze względu na to, że obywatelstwo może się zmienić w ciągu życia danej osoby, warto jednak przeanalizować dane również w podziale według państwa urodzenia. Względny udział imigrantów, którzy urodzili się w kraju, w łącznej liczbie wszystkich imigrantów był najwyższy na Litwie (74 % wszystkich imigrantów), a następnie w Rumunii (66 %) i w Polsce (50 %). W odróżnieniu od tych państw Włochy, Hiszpania, Luksemburg, Austria i Niemcy odnotowały stosunkowo niskie odsetki urodzonych w kraju imigrantów, mniej niż 10 % imigracji ogółem w 2015 r.

Imigracja do UE-28 z państw nieczłonkowskich wyniosła 2,7 mln w 2015 r.

Szacuje się, że w 2015 r. z państw nieczłonkowskich do UE-28 imigrowało około 2,7 mln osób. Ponadto 1,9 mln osób uprzednio mieszkających w jednym z państw członkowskich UE przeniosło się do innego państwa członkowskiego.

Z analizy imigrantów według poprzedniego miejsca zamieszkania wynika, że największy odsetek imigrantów przybywających z innego państwa członkowskiego UE odnotowano w Luksemburgu (91 % wszystkich imigrantów w 2015 r.), a następnie na Słowacji (80 %) i w Rumunii (71 %); stosunkowo niskie odsetki odnotowano natomiast we Włoszech (26 % wszystkich imigrantów) oraz w Bułgarii, Słowenii i Szwecji (po 28 %) – zob. Tablica 3.

Jeśli chodzi o rozkład według płci, to w 2015 r. wśród osób imigrujących do państw członkowskich UE w 2015 r. było nieco więcej mężczyzn niż kobiet (56 % w porównaniu z 44 %). Państwem członkowskim, które odnotowało najwyższy odsetek imigrantów płci męskiej, były Niemcy (63 %); Natomiast Cypr odnotował najwyższy odsetek imigrujących kobiet (57 %).

Osoby imigrujące do państw członkowskich UE w 2015 r. były średnio dużo młodsze od ludności już zamieszkałej w państwie docelowym. W dniu 1 stycznia 2016 r. mediana wieku ludności UE-28 wynosiła 42,6 lat. Dla porównania mediana wieku imigrantów w UE-28 w 2015 r. wynosiła 27,5 lat.

Populacja migrantów

W dniu 1 stycznia 2016 r. w państwach członkowskich UE mieszkało 35,1 mln osób urodzonych poza UE-28 oraz 19,3 mln osób, które urodziły się w innym państwie członkowskim UE niż ich aktualne państwo zamieszkania. Tylko na Węgrzech, w Irlandii, Luksemburgu, na Słowacji i Cyprze liczba osób urodzonych w innym państwie członkowskim UE była wyższa od liczby osób urodzonych poza UE-28.

Na dzień 1 stycznia 2016 r. liczba osób zamieszkałych w UE-28 i będących obywatelami państw nieczłonkowskich wyniosła 20,7 mln, natomiast liczba mieszkańców UE-28 urodzonych poza UE sięgała 35,1 mln.

Liczba osób zamieszkałych w państwach członkowskich UE i posiadających obywatelstwo państwa nieczłonkowskiego w dniu 1 stycznia 2016 r. wyniosła 20,7 mln, co stanowiło 4,1 % ludności UE-28. Ponadto w dniu 1 stycznia 2016 r. w państwach członkowskich UE mieszkało 16,0 mln osób posiadających obywatelstwo innego państwa członkowskiego UE.

W wartościach bezwzględnych największa liczba cudzoziemców zamieszkałych w państwach członkowskich UE w dniu 1 stycznia 2016 r. mieszkała w Niemczech (8,7 mln osób), Zjednoczonym Królestwie (5,6 mln), Włoszech (5,0 mln), Hiszpanii (4,4 mln) i Francji (4,4 mln). Cudzoziemcy mieszkający w tych pięciu państwach członkowskich stanowili w sumie 76 % łącznej liczby cudzoziemców zamieszkałych we wszystkich państwach członkowskich UE, przy czym ludność tych samych pięciu państw członkowskich to 63 % ogółu ludności UE-28.

W wartościach względnych państwem członkowskim UE o najwyższym odsetku cudzoziemców był Luksemburg, gdzie stanowili oni 47 % ludności ogółem. Wysoki odsetek cudzoziemców (co najmniej 10 % populacji rezydentów) odnotowano również na Cyprze, Łotwie, w Estonii, Austrii, Irlandii, Belgii i w Niemczech.

W przeważającej części państw członkowskich UE większość cudzoziemców stanowili obywatele państw nieczłonkowskich (see Tablica 5); inaczej było tylko w Belgii, w Irlandii, na Cyprze, w Luksemburgu, na Węgrzech, na Malcie w Niderlandach, w Słowacji i w Zjednoczonym Królestwie. W przypadku Łotwy i Estonii odsetek mieszkańców pochodzących z państw nieczłonkowskich jest szczególnie wysoki ze względu na dużą liczbę uznanych nieobywateli (głównie obywateli byłego Związku Radzieckiego, którzy na stałe mieszkają w tych państwach, lecz nie nabyli żadnego innego obywatelstwa).

We wszystkich państwach członkowskich UE, z wyjątkiem Republiki Czeskiej, Estonii, Łotwy i Luksemburga, liczba osób urodzonych w państwie nieczłonkowskim przewyższała liczbę osób posiadających obywatelstwo państwa nieczłonkowskiego.

W tablicy 6 przedstawiono przegląd pięciu najważniejszych grup cudzoziemców i populacji osób urodzonych za granicą dla państw członkowskich UE i państw EFTA (w zależności od dostępności danych).

Obywatele Rumunii, Polski, Włoch, Portugalii i Zjednoczonego Królestwa byli pięcioma największymi grupami obywateli UE mieszkających w innych państwach członkowskich UE w 2016 r. (Zob. Wykres 6).

Z analizy struktury wiekowej ludności wynika, że w całej UE-28 populacja cudzoziemców była młodsza niż populacja obywateli. Podział cudzoziemców według grup wiekowych wskazuje, że w porównaniu z obywatelami większy odsetek stanowią stosunkowo młode osoby dorosłe w wieku produkcyjnym. W dniu 1 stycznia 2016 r. mediana wieku dla krajowej ludności UE-28 wynosiła 44 lata, natomiast mediana wieku cudzoziemców mieszkających w UE to 36 lat.

Nabycie obywatelstwa

Liczba przypadków nabycia obywatelstwa w 2015 r. spadła o 5 %

W 2015 r. liczba osób, które nabyły obywatelstwo państwa członkowskiego UE, wyniosła 841,2 tys., co oznacza spadek o 5 % w stosunku do 2014 r. Był to kolejny rok, w którym nastąpił spadek.

W 2015 r. najwięcej osób uzyskało obywatelstwo Włoch; ich liczba wyniosła 178,0 tys. (tj. 21 % łącznej liczby dla UE-28). W dalszej kolejności najwięcej przypadków nabycia obywatelstwa odnotowano w Zjednoczonym Królestwie (118,0 tys.), Hiszpanii (114,4 tys.), Francji (113,6 tys.) i w Niemczech (110,1 tys.).

W wartościach bezwzględnych największy wzrost w porównaniu z 2014 r. zaobserwowano we Włoszech, gdzie obywatelstwo tego kraju uzyskało o 48 100 więcej mieszkańców, a następnie w Belgii (8,3 tys.) i we Francji (8,0 tys.). Największe spadki w ujęciu bezwzględnym odnotowano zaś w Hiszpanii (o 91,5 tys. mniej osób niż w 2014 r. otrzymało obywatelstwo tego kraju), w Irlandii (7.5 tys.) oraz w Grecji (o 7,0 tys. mniej).

Jednym z powszechnie używanych wskaźników jest „wskaźnik naturalizacji”, który definiuje się w tym przypadku jako stosunek całkowitej liczby osób, którym nadano obywatelstwo, do liczby cudzoziemców mieszkających w danym kraju na początku danego roku. Państwem członkowskim UE o najwyższym wskaźniku naturalizacji w 2015 r. była Szwecja (6,7 przypadków nabycia obywatelstwa na 100 cudzoziemców), a następnie Portugalia i Polska (odpowiednio: 5,2 i 3,7 przypadków nabycia obywatelstwa na 100 cudzoziemców).

W 2015 r. łącznie 727,2 tys. obywateli państw nieczłonkowskich zamieszkałych w jednym z państw członkowskich UE nabyło obywatelstwo UE, co oznacza spadek o 8 % w porównaniu z 2014 r. Obywatele państw nieczłonkowskich stanowili 86 % wszystkich osób, które nabyły obywatelstwo państwa członkowskiego UE w 2015 r. Ci nowi obywatele UE-28 pochodzili głównie z Afryki (31 % wszystkich przypadków nabycia obywatelstwa), Ameryki Północnej i Południowej (14 %), Azji (21 %) oraz Europy poza UE-28 (20 %). Liczba obywateli państw członkowskich UE, którzy nabyli obywatelstwo innego państwa członkowskiego UE, wyniosła 104,9 tys.; stanowili oni 12 % wszystkich osób, które uzyskały obywatelstwo UE. W wartościach bezwzględnych najliczniejszą grupą obywateli UE-28, którzy nabyli obywatelstwo innego państwa członkowskiego UE, byli obywatele Rumunii stający się obywatelami Włoch (14,4 tys. osób) lub Niemiec (3,0 tys.), Polacy stający się obywatelami Niemiec (5,9 tys.) lub Zjednoczonego Królestwa (3,8 tys.), Włosi stający się obywatelami Niemiec (3,4 tys.) lub Belgii (1,1 tys.), Portugalczycy stający się obywatelami Francji (3,1 tys.) lub Luksemburga (1,2 tys.), obywatele Bułgarii stający się obywatelami Niemiec (1,7 tys.) lub Włoch (1,1 tys.), Grecy stający się obywatelami Niemiec (3,0 tys.) oraz Chorwaci stający się obywatelami Niemiec (3,3 tys.).

W Luksemburgu i na Węgrzech większość osób nabywających obywatelstwo stanowili obywatele innego państwa członkowskiego UE. W przypadku Luksemburga największy odsetek nabywających obywatelstwo stanowili Portugalczycy, a następnie Francuzi, Włosi, Niemcy i Belgowie, natomiast w przypadku Węgier obywatelami UE nabywającymi obywatelstwo tego kraju byli prawie wyłącznie obywatele Rumunii.

Podobnie jak w latach poprzednich także w 2015 r. największą grupą nowych obywateli państw członkowskich UE byli obywatele Maroka (86,1 tys., a więc 10,2 % wszystkich nadanych obywatelstw), a następnie obywatele Albanii (48,4 tys., czyli 5,7 %), Turcji (35,0 tys., tj. 4,2 %), Indii (31,0 tys., tj. 3,7 %) i Pakistanu (26,3 tys., tj. 3,1 %). W porównaniu z 2014 r. liczba obywateli Maroka, którzy nabyli obywatelstwo państwa członkowskiego UE, zmalała o 7,1 %. Najwięcej Marokańczyków uzyskało swoje nowe obywatelstwo we Włoszech, (38 %), w Hiszpani (28 %) i we Francji (22 %).

Źródła i dostępność danych

Pomiar emigracji jest szczególnie skomplikowany; trudniej jest policzyć osoby opuszczające kraj niż do niego przyjeżdżające. Analiza obejmująca porównanie danych z państw członkowskich UE na temat imigracji i emigracji w 2015 r. (statystyka lustrzana) potwierdza, że dotyczy to wielu państw – w rezultacie niniejszy artykuł koncentruje się na danych dotyczących imigracji.

Eurostat opracowuje statystyki dotyczące wielu kwestii związanych z międzynarodowymi przepływami migracyjnymi, liczebnością populacji cudzoziemców i nabyciem obywatelstwa. Dane są gromadzone w trybie rocznym i przekazywane Eurostatowi przez krajowe urzędy statystyczne państw członkowskich UE.

Podstawy gromadzenia danych

Począwszy od 2008 r., podstawą prawną dla gromadzenia danych dotyczących migracji, obywatelstwa i azylu jest rozporządzenie nr 862/2007; analizę i skład grup państw UE, EFTA i krajów kandydujących na dzień 1 stycznia roku referencyjnego określono w rozporządzeniu wykonawczym 351/2010. W rozporządzeniu tym zdefiniowano podstawowy zbiór danych statystycznych dotyczących międzynarodowych przepływów migracyjnych, liczebności populacji cudzoziemców, nabycia obywatelstwa, zezwoleń na pobyt, azylu oraz środków zapobiegania nielegalnemu wjazdowi i pobytowi. Państwa członkowskie UE mogą wprawdzie nadal wykorzystywać wszelkie stosowne dane zgodnie z krajową dostępnością i praktyką, jednak statystyki opracowywane na podstawie rozporządzenia muszą się opierać na wspólnych definicjach i pojęciach. Większość państw członkowskich UE opracowuje statystyki na podstawie źródeł danych administracyjnych, takich jak rejestry ludności, rejestry cudzoziemców, rejestry zezwoleń na pobyt lub pracę, rejestry ubezpieczeń zdrowotnych i rejestry podatkowe. W celu tworzenia statystyk migracji niektóre państwa stosują statystyki lustrzane, badania reprezentacyjne lub metody szacowania. Oczekuje się, że wdrożenie rozporządzenia doprowadzi do większej dostępności i porównywalności statystyk dotyczących migracji i obywatelstwa.

Dane dotyczące nabycia obywatelstwa pozyskuje się zwykle z systemów urzędowych. Oczekuje się, że wdrożenie rozporządzenia doprowadzi do większej dostępności i porównywalności statystyk dotyczących migracji i obywatelstwa.

Zgodnie z art. 2.1 lit. a), b) i c) rozporządzenia nr 862/2007 imigranci, którzy zamieszkują (lub przewiduje się, że będą zamieszkiwać) na terytorium danego państwa członkowskiego przez okres co najmniej 12 miesięcy, są wliczani do tych statystyk, podobnie jak emigranci mieszkający za granicą dłużej niż 12 miesięcy. Z tego względu dane gromadzone przez Eurostat dotyczą migracji obejmującej okres co najmniej 12 miesięcy: do migrantów zatem zalicza się osoby, które wyjechały na okres co najmniej jednego roku, jak również osoby, które wyemigrowały na stałe.

Jeżeli chodzi o definicje wieku osób uczestniczących w przepływach migracyjnych, należy zauważyć, że dane z 2015 r. dotyczą wieku osiągniętego przez respondentów lub ich wieku pod koniec roku referencyjnego w przypadku wszystkich państw członkowskich UE, z wyjątkiem Irlandii, Grecji, Austrii, Rumunii, Słowenii i Zjednoczonego Królestwa (w przypadku których dane dotyczą wieku osiągniętego przez respondentów lub ich ostatnich urodzin).

Państwa członkowskie i kraje EFTA w podziale według uwzględnienia/wykluczenia osób ubiegających się o azyl i uchodźców w danych dotyczących ludności, przekazywanych do Eurostatu w ramach ujednoliconego gromadzenia danych demograficznych za rok referencyjny 2015

Populacja na dzień 01.01.2016 Uwzględnieni Wyłączeni
Osoby ubiegające się o azyl mieszkające na stałe co najmniej od 12 miesięcy Belgia, Niemcy, Estonia, Irlandia, Grecja, Hiszpania, Francja, Włochy, Cypr, Luksemburg, Niderlandy, Austria, Portugalia, Zjednoczone Królestwo, Szwajcaria Bułgaria, Republika Czeska, Chorwacja, Dania, Łotwa, Litwa, Węgry, Malta, Polska, Rumunia, Słowenia, Słowacja, Finlandia, Szwecja, Islandia, Liechtenstein, Norwegia
Uchodźcy mieszkający na stałe co najmniej od 12 miesięcy Belgia, Bułgaria, Republika Czeska, Dania, Niemcy, Estonia, Irlandia, Grecja, Hiszpania, Francja, Chorwacja, Włochy, Cypr, Łotwa, Litwa, Luksemburg, Węgry, Malta, Niderlandy, Austria, Polska, Portugalia, Rumunia, Słowenia, Słowacja, Finlandia, Szwecja, Zjednoczone Królestwo, Islandia, Liechtenstein, Norwegia, Szwajcaria

Uwaga: Norwegia (osoby ubiegające się o azyl i uchodźcy bez zezwolenia na pobyt nie są uwzględnieni)


Państwa członkowskie i kraje EFTA w podziale według uwzględnienia/wykluczenia osób ubiegających się o azyl i uchodźców w danych dotyczących migracji, przekazywanych do Eurostatu w ramach ujednoliconego gromadzenia danych demograficznych za rok referencyjny 2015

Migracja na rok 2015 Uwzględnieni: Wyłączeni
Osoby ubiegające się o azyl mieszkające na stałe co najmniej od 12 miesięcy Belgia, Niemcy, Estonia, Grecja, Hiszpania, Francja, Włochy, Luksemburg, Niderlandy, Austria, Portugalia, Zjednoczone Królestwo, Szwajcaria Bułgaria, Republika Czeska, Dania, Irlandia, Chorwacja, Cypr, Łotwa, Litwa, Węgry, Malta, Polska, Rumunia, Słowenia, Słowacja, Finlandia, Szwecja, Islandia, Liechtenstein, Norwegia
Uchodźcy mieszkający na stałe co najmniej od 12 miesięcy Belgia, Bułgaria, Republika Czeska, Dania, Niemcy, Estonia, Irlandia, Grecja, Hiszpania, Francja, Chorwacja, Włochy, Łotwa, Litwa, Luksemburg, Węgry, Malta, Niderlandy, Austria, Polska, Portugalia, Rumunia, Słowenia, Słowacja, Finlandia, Szwecja, Zjednoczone Królestwo, Islandia, Liechtenstein, Norwegia, Szwajcaria Cypr

Uwaga: Norwegia (osoby ubiegające się o azyl i uchodźcy bez zezwolenia na pobyt nie są uwzględnieni)

'Termin uchodźcy' nie odnosi się wyłącznie do osób, którym przyznano status uchodźcy (zgodnie z definicją zawartą w art.2 lit. e) dyrektywy 2011/95/WE w rozumieniu art.1 Konwencji genewskiej dotyczącego statusu uchodźców z dnia 28 lipca 1951 r., zmienionego Protokołem nowojorskim z dnia 31 stycznia 1967 r.), ale również do osób, którym przyznano ochronę uzupełniającą (zgodnie z definicją zawartą w art.2 lit. g) dyrektywy 2011/95/WE) i osób objętych decyzją o udzieleniu zezwolenia na pobyt ze względów humanitarnych, zgodnie z krajowymi przepisami dotyczącymi ochrony międzynarodowej

Osoby ubiegające się o azyl: Wnioski o azyl złożone przez osoby, które ubiegają się o azyl po raz pierwszy, są specyficzne dla poszczególnych państw i bezterminowe. W związku z tym osoba ubiegająca się o azyl może złożyć wniosek po raz pierwszy w danym kraju, a następnie ponownie, jako osoba ubiegająca się po raz pierwszy, w jakimkolwiek innym państwie. Jeżeli osoba ubiegająca się o azyl ponownie złoży po jakimś czasie wniosek w tym samym państwie, nie jest już wtedy uważana za osobę ubiegającą się o azyl po raz pierwszy.

Dane dotyczące nabycia obywatelstwa są gromadzone przez Eurostat na podstawie art. 3.1 lit. d) rozporządzenia nr 862/2007, które stanowi, że: „Państwa członkowskie dostarczają Komisji (Eurostat) statystyki dotyczące liczby: [...] osób, które posiadają miejsce zamieszkania na terytorium państwa członkowskiego i które nabyły w trakcie roku referencyjnego obywatelstwo państwa członkowskiego [...], zdezagregowane według [...] wcześniejszego obywatelstwa osób, których dotyczą, i według tego, czy osoba ta była wcześniej bezpaństwowcem”.

Jeżeli chodzi o definicje wieku osób nabywających obywatelstwo, należy zauważyć, że dane z 2015 r. dotyczą wieku osiągniętego przez respondentów lub wieku pod koniec roku referencyjnego w przypadku wszystkich państw członkowskich UE, z wyjątkiem Niemiec, Grecji, Austrii, Polski, Rumunii, Słowenii i Zjednoczonego Królestwa (w przypadku których dane dotyczą wieku osiągniętego przez respondentów lub ich ostatnich urodzin).

„Wskaźnik naturalizacji” należy traktować z ostrożnością, ponieważ licznik obejmuje wszystkie sposoby nabycia obywatelstwa, nie tylko naturalizację kwalifikujących się do tego zamieszkałych cudzoziemców, zaś mianownik obejmuje wszystkich cudzoziemców, a nie cudzoziemców kwalifikujących się do naturalizacji.

Kontekst

Obywatele państw członkowskich UE mają swobodę podróżowania i przemieszczania się w obrębie granic wewnętrznych UE. W UE polityka dotycząca migracji w odniesieniu do obywateli państw nieczłonkowskich w coraz większym stopniu skupia się na przyciąganiu migrantów o odpowiednim profilu, co często jest próbą łagodzenia niedoborów pracowników o określonych umiejętnościach. Kryteriami selekcji mogą być biegłość językowa, doświadczenie zawodowe, wykształcenie i wiek. Ewentualnie wyboru mogą dokonywać pracodawcy, tak aby migranci po przybyciu mieli już zapewnioną pracę.

Oprócz strategii mających na celu wspieranie rekrutacji pracowników, polityka dotycząca migracji często koncentruje się na dwóch obszarach: zapobieganiu nielegalnej migracji i nielegalnemu zatrudnianiu migrantów nieposiadających zezwoleń na pracę oraz promowaniu integracji imigrantów ze społeczeństwem. W UE zmobilizowano znaczne zasoby w celu zwalczania sieci przemytu i handlu ludźmi.

Do najważniejszych tekstów prawnych w zakresie imigracji zalicza się m.in.:

  • Dyrektywa 2003/86/WE w sprawie prawa do łączenia rodzin;
  • Dyrektywa 2003/109/WE dotycząca statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi;
  • Dyrektywa 2004/114/WE w sprawie przyjmowania studentów;
  • Dyrektywa 2005/71/WE w sprawie ułatwiania przyjmowania badaczy do UE;
  • Dyrektywa 2008/115/WE w sprawie powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich;
  • Dyrektywa 2009/50/WE w sprawie przyjmowania wysoko wykwalifikowanych migrantów.
  • Dyrektywa 2009/52/WE w sprawie przyjmowania studentów;
  • Dyrektywa 2011/95/WE w sprawie norm dotyczących kwalifikowania obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako beneficjentów ochrony międzynarodowej, jednolitego statusu uchodźców lub osób kwalifikujących się do otrzymania ochrony uzupełniającej oraz zakresu udzielanej ochrony;
  • Dyrektywa 2013/32/UE w sprawie wspólnych procedur udzielania i cofania ochrony międzynarodowej;
  • Dyrektywa 2013/33/UE w sprawie ustanowienia norm dotyczących przyjmowania wnioskodawców ubiegających się o ochronę międzynarodową;
  • Dyrektywa 2014/36/UE w sprawie pracowników sezonowych;
  • Dyrektywa 2014/66/UE w sprawie warunków wjazdu i pobytu obywateli państw trzecich w ramach przeniesienia wewnątrz przedsiębiorstwa;
  • Dyrektywa 2014/67/UE w sprawie delegowania pracowników w ramach świadczenia usług;
  • Dyrektywa 2016/801/UE w sprawie warunków wjazdu i pobytu obywateli państw trzecich w celu prowadzenia badań naukowych i odbycia studiów;

W Komisji Europejskiej odpowiedzialna za europejską politykę migracyjną jest Dyrekcja Generalna ds. Migracji i Spraw Wewnętrznych. W 2005 r. poprzez publikację zielonej księgi w sprawie podejścia UE do zarządzania migracją ekonomiczną (COM(2004) 811 final) Komisja Europejska wznowiła debatę dotyczącą potrzeby wprowadzenia wspólnego zbioru zasad w zakresie przyjmowania migrantów zarobkowych, co doprowadziło do przyjęcia z końcem 2005 r. planu polityki w dziedzinie legalnej migracji (COM(2005) 669 final). W lipcu 2006 r. Komisja Europejska przyjęła komunikat w sprawie priorytetów politycznych w walce z nielegalną imigracją obywateli państw trzecich (COM(2006) 402 final), którego celem jest zapewnienie równowagi między bezpieczeństwem a podstawowymi prawami jednostki na wszystkich etapach zwalczania nielegalnej imigracji. We wrześniu 2007 r. Komisja Europejska przedstawiła swojetrzecie roczne sprawozdanie na temat migracji i integracji (COM(2007) 512 final). W komunikacie Komisji Europejskiej z października 2008 r. podkreślono znaczenie wzmocnienia globalnego podejścia do kwestii migracji: zwiększenia koordynacji, spójności i efektu synergii (COM(2008) 611 final) jako aspektu polityki zewnętrznej i polityki rozwoju. W programie sztokhomskim przyjętym w grudniu 2009 r. przez szefów państw i rządów UE określono ramy i szereg zasad dotyczących bieżącego kształtowania europejskiej polityki w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych w latach 2010–2014. Kwestie związane z migracją są zasadniczą częścią tego programu. Aby wprowadzić w życie uzgodnione zmiany, Komisja Europejska uchwaliła w 2010 r. Plan działań służący realizacji programu sztokholmskiego – Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości dla europejskich obywateli (COM(2010) 171 final).

W maju 2013 r. Komisja Europejska opublikowała sprawozdanie na temat obywatelstwa UE, 2013 r. (COM(2013) 269 final). W sprawozdaniu zwrócono uwagę, że obywatelstwo UE daje nowe prawa i możliwości. Przenoszenie się i swoboda wyboru miejsca zamieszkania w obrębie UE to prawo najściślej kojarzone z obywatelstwem Unii. Uwzględniając nowoczesne technologie i większą łatwość podróżowania, swoboda przemieszczania się umożliwia Europejczykom poszerzanie horyzontów poza granice krajowe, opuszczanie własnego kraju na krótsze lub dłuższe okresy, podróżowanie z jednego państwa UE do drugiego, aby pracować, uczyć się bądź szkolić, a także wyjazdy w celach służbowych, na wypoczynek bądź zakupy za granicą. Swobodny przepływ ludzi stwarza możliwości większych interakcji społecznych i kulturowych w UE oraz zacieśnienie stosunków między obywatelami Unii. Ponadto może generować wzajemne korzyści gospodarcze dla przedsiębiorstw i konsumentów, w tym tych, którzy pozostają w kraju, ponieważ stopniowo usuwane są też przeszkody wewnętrzne.

W dniu 13 maja 2015 r. Komisja Europejska przedstawiła Europejski program w zakresie migracji (COM(2015) 240 final), w którym nakreśliła bezpośrednie środki, jakie zostaną podjęte w odpowiedzi na sytuację kryzysową w regionie Morza Śródziemnego, jak również działania, które mają zostać podjęte w nadchodzących latach w celu lepszego zarządzania migracją we wszystkich jej aspektach.

European migration network Sprawozdanie roczne na temat imigracji i azylu (2015) zostało opublikowane w dniu 10 czerwca 2016 r. Zawiera ono przegląd najważniejszych działań prawnych i politycznych podejmowanych na poziomie całej UE oraz w obrębie uczestniczących państw. Jest to kompleksowy dokument obejmujący wszystkie aspekty polityki migracyjnej i azylowej prowadzonej przez Dyrekcję Generalną ds. Migracji i Spraw Wewnętrznych i agencje UE.

Dokumenty ustawodawcze – European Agenda on Migration (w jęz. angielskim)

Materiały prasowe – European Agenda on Migration (w jęz. angielskim)

Zobacz także

Więcej informacji z Eurostatu

Publikacje

Główne tabele

Migration and citizenship data (w jęz. angielskim)
International migration (t_migr_int) (w jęz. angielskim)
Immigration (tps00176) (w jęz. angielskim)
Emigration (tps00177) (w jęz. angielskim)
Acquisition of citizenship (tps00024) (w jęz. angielskim)
Population (t_demo_pop) (w jęz. angielskim)
Population without the citizenship of the reporting country (tps00157) (w jęz. angielskim)
Foreign-born population (tps00178) (w jęz. angielskim)

Baza danych

Migration and citizenship data (w jęz. angielskim)
Immigration (migr_immi) (w jęz. angielskim)
Immigration by age and sex (migr_imm8) (w jęz. angielskim)
Immigration by five year age group, sex, and citizenship (migr_imm1ctz) (w jęz. angielskim)
Immigration by five year age group, sex and country of birth (migr_imm3ctb) (w jęz. angielskim)
Immigration by age , sex and broad group of citizenship (migr_imm2ctz) (w jęz. angielskim)
Immigration by age, sex and broad group of country of birth (migr_imm4ctb) (w jęz. angielskim)
Immigration by sex, citizenship and broad group of country of birth (migr_imm6ctz) (w jęz. angielskim)
Immigration by sex, country of birth and broad group of citizenship (migr_imm7ctb) (w jęz. angielskim)
Immigration by five year age group, sex, and country of previous residence (migr_imm5prv) (w jęz. angielskim)
Immigration by age group, sex and level of human development of the country of citizenship (migr_imm9ctz) (w jęz. angielskim)
Immigration by age group, sex and level of human development of the country of birth (migr_imm10ctb) (w jęz. angielskim)
Immigration by age group, sex and level of human development of the country of previous residence (migr_imm11prv) (w jęz. angielskim)
Emigration (migr_emi) (w jęz. angielskim)
Emigration by age and sex (migr_emi2) (w jęz. angielskim)
Emigration by five year age group, sex and citizenship (migr_emi1ctz) (w jęz. angielskim)
Emigration by five year age group, sex and country of birth (migr_emi4ctb) (w jęz. angielskim)
Emigration by five year age group, sex, and country of next usual residence (migr_emi3nxt) (w jęz. angielskim)
Acquisition and loss of citizenship (migr_acqn) (w jęz. angielskim)
Acquisition of citizenship by sex, age group and former citizenship (migr_acq) (w jęz. angielskim)
Residents who acquired citizenship as a share of residents non-citizens by former citizenship and sex(%) (migr_acqs) (w jęz. angielskim)
Acquisition of citizenship by sex, age group and level of human development of former citizenship (migr_acq1ctz) (w jęz. angielskim)
Loss of citizenship by sex and new citizenship (migr_lct) (w jęz. angielskim)

Sekcja specjalna

Metodyka / Metadane

Dane źródłowe tablic i wykresów (MS Excel)

Linki zewnętrzne


Retrieved from "https://ec.europa.eu/eurostat/statistics-explained/index.php?title=Archive:Statystyki_dotyczące_migracji_i_populacji_migrantów&oldid=352141"