Statistics Explained

Archive:Płace i koszty pracy

Dane pozyskane w marcu 2015 r. Najnowsze dane: Więcej informacji z Eurostatu, Główne tablice i Baza danych. Planowana aktualizacja: Czerwiec 2016 r.
Składniki kosztów pracy

<image imgid="figure1" zoom="100">

Wykres 1: Szacowane godzinowe koszty pracy, 2014 r. (1)
(EUR)
źródło: Eurostat (lc_lci_lev)
Wykres 2: Mediana godzinowych zarobków brutto, wszyscy pracownicy (z wyłączeniem praktykantów), 2010 r. (1)
źródło: Eurostat (earn_ses_pub2s)
Wykres 3: Pracownicy nisko uposażeni (z wyłączeniem praktykantów) zarabiający mniej niż dwie trzecie mediany godzinowych zarobków brutto, lata 2006 i 2010 (1)
(% pracowników)
źródło: Eurostat (earn_ses_pub1s)
Wykres 4: Zróżnicowanie wynagrodzenia ze względu na płeć, 2013 r. (1)
(różnica między średnimi zarobkami godzinowymi brutto mężczyzn i kobiet wyrażona jako % zarobków brutto mężczyzn, dane nieskorygowane)
źródło: Eurostat (tsdsc340)
Tablica 1: Roczne zarobki netto, 2014 r.
(EUR)
źródło: Eurostat (earn_nt_net)
Tablica 2: Wskaźniki stawek podatkowych dla osób nisko uposażonych, lata 2005 i 2013
(%)
źródło: Eurostat (earn_nt_taxwedge), (earn_nt_unemtrp) i (earn_nt_lowwtrp)

W tym artykule porównuje się i zestawia dane liczbowe dotyczące płac i kosztów pracy (wydatków pracodawców na pracowników) w państwach członkowskich Unii Europejskiej (UE) oraz w krajach kandydujących i państwach należących do Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA).

Praca stanowi jeden z głównych czynników funkcjonowania gospodarki. Z punktu widzenia przedsiębiorstw stanowi ona koszt (koszt pracy), na który składają się nie tylko płace i wynagrodzenia wypłacane pracownikom, ale także pozapłacowe koszty, głównie składki na ubezpieczenia społeczne płatne przez pracodawcę. Stanowi ona zatem podstawowy czynnik konkurencyjności w biznesie, na którą wpływają jednak również koszty kapitału (np. odsetki od pożyczek i dywidendy od udziałów kapitałowych) oraz aspekty pozacenowe, takie jak innowacyjność i marka/pozycja rynkowa produktów.

Jeżeli chodzi o pracowników, wynagrodzenie otrzymywane przez nich za pracę, najczęściej zwane płacą albo zarobkami, stanowi przeważnie główne źródło ich dochodów i dlatego ma bardzo istotny wpływ na ich możliwości wydawania lub oszczędzania pieniędzy. Podczas gdy płaca/zarobki brutto obejmują składki na ubezpieczenie społeczne opłacane przez pracownika, zarobki netto obliczane są po potrąceniu tych składek i innych kwot należnych skarbowi państwa, takich jak podatek dochodowy. Jako że wysokość podatków zasadniczo zależy od sytuacji gospodarstwa domowego pod względem jego dochodów i składu osobowego, zarobki netto obliczane są dla różnych typowych sytuacji gospodarstw domowych.

Powyższy wykres zawiera opis wzajemnych zależności pomiędzy zarobkami netto, zarobkami/płacą brutto i kosztami pracy.

Główne ustalenia statystyczne

Koszty pracy

W 2014 r. średni godzinowy koszt pracy w UE-28 szacowany był na 24,60 EUR, zaś w strefie euro (EA-18) – na 29,20 EUR. Za tymi uśrednionymi danymi kryją się jednak znaczące różnice pomiędzy państwami członkowskimi UE, w których wysokość godzinowych kosztów pracy waha się między 3,80 EUR a 40,30 EUR (wykres 1).

Na koszty pracy składają się koszty wynagrodzeń i płac oraz pozapłacowe koszty, takie jak płatne przez pracodawcę składki na ubezpieczenie społeczne. Udział pozapłacowych kosztów pracy w całej gospodarce wynosił 24,4 % w UE-28, zaś w strefie euro – 26,1 %. W państwach członkowskich UE udział pozapłacowych kosztów pracy był bardzo różny. Najwyższy udział pozapłacowych kosztów pracy w gospodarce ogółem odnotowano we Francji (33,1 %), w Szwecji (31,6 %), we Włoszech (28,2 %), na Litwie (28,0 %), w Belgii (27,8 %) i Republice Czeskiej (27,1 %). Najniższy udział pozapłacowych kosztów pracy w gospodarce ogółem odnotowano zaś na Malcie (6,9 %), w Danii (13,1 %), Irlandii (13,5 %), Luksemburgu (13,6 %), Chorwacji (14,9 %) i Słowenii (15,7 %).

Płace / zarobki brutto

Mediana zarobków

Zarobki brutto stanowią największą część kosztów pracy. Spośród państw UE najwyższą medianę zarobków brutto za godzinę pracy w październiku 2010 r. odnotowano w Danii (25,00 EUR), a następnie w Irlandii (18,30 EUR) i Luksemburgu (17,80 EUR) – zob. wykres 2. Najniższą medianę zarobków odnotowano w Bułgarii (1,50 EUR), Rumunii (2,00 EUR), na Litwie (2,70 EUR) i Łotwie (2,90 EUR). W przeliczeniu na euro mediana zarobków brutto za godzinę pracy w państwie członkowskim UE, w którym była ona najwyższa, była 16 razy wyższa niż w państwie członkowskim, w którym była ona najniższa; w przeliczeniu na standard siły nabywczej (PPS), który uwzględnia różnice wpływające na porównywalność poziomów cen pomiędzy państwami, stosunek ten wynosił 5 do 1.

Pracownicy nisko uposażeni

Za pracowników nisko uposażonych uważa się pracowników zarabiających nie więcej niż dwie trzecie krajowej mediany zarobków brutto za godzinę pracy w danym kraju.

W 2010 r. 17,0 % pracowników w UE-27 było nisko uposażonych, natomiast w strefie euro (EA-17) odsetek ten wynosił 14,8 %. Państwami o najwyższym odsetku pracowników nisko uposażonych były Łotwa (27,8 %) i Litwa (27,2 %), natomiast w Szwecji (2,5 %), Finlandii (5,9 %), Francji (6,1 %), Belgii (6,4 %) i Danii (7,7 %) odsetek ten był najniższy. W porównaniu z 2006 r., tj. ostatnim rokiem referencyjnym dla tego samego zestawu danych, odsetek pracowników nisko uposażonych pozostał względnie stabilny, zwiększył się bowiem jedynie o 0,2 punktu procentowego (p.p.) w UE-27 i o 0,4 p.p. w strefie euro (Wykres 3)..

Pomiędzy rokiem 2006 a 2010 odsetek pracowników nisko uposażonych wzrósł najbardziej na Malcie (+3,9 p.p.) i w Bułgarii (+3,1 p.p.), a obniżył się najbardziej w Portugalii (-4,6 p.p.), na Łotwie (-3,1 p.p.), w Grecji (-2,9 p.p.), na Węgrzech i w Słowenii (w obu -2,1 p.p.).

Zróżnicowanie wynagrodzenia ze względu na płeć

Pomimo pewnego zbliżenia poziomów nadal utrzymują się istotne różnice pomiędzy średnimi zarobkami mężczyzn i kobiet w UE. Zjawisko to znane jest powszechnie jako zróżnicowanie wynagrodzenia ze względu na płeć. W 2013 r. ogółem w UE-28 kobietom płacono średnio o 16,4 % niższe wynagrodzenie niż mężczyznom. Najmniejsze różnice między średnimi płacami kobiet i mężczyzn odnotowano w Słowenii, na Malcie, w Polsce, we Włoszech, w Chorwacji, Luksemburgu, Rumunii i Belgii (poniżej 10,0 %). Największe zróżnicowanie wynagrodzenia ze względu na płeć miało miejsce w Estonii (29,9 %), Austrii (23,0 %), Republice Czeskiej (22,1 %) i Niemczech (21,6 %) — zob. wykres 4.

Na występowanie takiego zróżnicowania płac mogą wpływać różne czynniki, takie jak: różnice w zakresie współczynnika aktywności zawodowej, różnice w zawodach i zajęciach zdominowanych przez mężczyzn lub kobiety, różnice w zakresie, w jakim mężczyźni i kobiety pracują w niepełnym wymiarze czasu pracy, a także nastawienie działów kadr podmiotów prywatnych i publicznych do kwestii rozwoju kariery i urlopu bezpłatnego lub macierzyńskiego. Do podstawowych czynników, które mogą, przynajmniej częściowo, wyjaśniać zróżnicowanie wynagrodzenia ze względu na płeć, należą segregacja sektorowa i zawodowa, kształcenie i szkolenie, świadomość i przejrzystość, a także bezpośrednia dyskryminacja. Zjawisko to odzwierciedla również inne nierówności, w szczególności często nieproporcjonalne obciążenie kobiet obowiązkami rodzinnymi i związane z tym trudności w godzeniu życia zawodowego i prywatnego. Wiele kobiet pracuje w niepełnym wymiarze czasu pracy lub na podstawie nietypowych umów: pozwala im to wprawdzie utrzymać się na rynku pracy i jednocześnie wywiązywać się z obowiązków rodzinnych, ale może mieć niekorzystny wpływ na wynagrodzenie, rozwój kariery, perspektywy awansu i emerytury.

Zarobki netto i obciążenie podatkowe

Zarobki netto

Dane dotyczące zarobków netto stanowią uzupełnienie danych dotyczących zarobków brutto w odniesieniu do zarobków do dyspozycji, innymi słowy po potrąceniu od kwot brutto podatku dochodowego i składek na ubezpieczenie społeczne i dodaniu dodatków rodzinnych w przypadku gospodarstw domowych z dziećmi. Dodatki rodzinne to transfery środków pieniężnych wypłacane z tytułu dzieci pozostających na utrzymaniu.

W 2014 r. roczne zarobki netto osoby stanu wolnego, bezdzietnej i zarabiającej 100 %średnich zarobków w sektorze przedsiębiorstw, wynosiły od 3 899 EUR w Bułgarii do 38 254 EUR w Luksemburgu. Te same dwa państwa odnotowały odpowiednio najniższe (4 328 EUR) i najwyższe (52 041 EUR) średnie zarobki netto małżeństwa z jedną osobą zarabiającą i dwojgiem dzieci (tablica 1).

W przypadku gdy oboje małżonków pracuje (i oboje zarabiają równowartość średnich zarobków), w Luksemburgu odnotowano najwyższe roczne zarobki netto, wynoszące 85 907 EUR w sytuacji, gdy małżeństwo ma dwoje dzieci, oraz 78 386 EUR, gdy małżeństwo nie ma dzieci. Dla takiego samego przypadku w Bułgarii odnotowano najniższe zarobki netto, wynoszące 7 797 EUR, niezależnie od tego, czy małżeństwo ma dwoje dzieci, czy też nie.

Klin podatkowy

Dane dotyczące klina podatkowego służą określaniu stopnia obciążenia podatkami i składkami na ubezpieczenie społeczne w stosunku do kosztów pracy. Informacje te podano w odniesieniu do pracowników nisko uposażonych. W 2013 r. klin podatkowy dla UE-28 wyniósł 39,0 % (zob. tablica 2). W 2013 r. najwyższe obciążenie podatkowe dotyczące pracowników nisko uposażonych odnotowano w Belgii, na Węgrzech, we Francji, w Niemczech, we Włoszech, w Austrii, w Rumunii, na Łotwie i w Szwecji (we wszystkich tych państwach ponad 40,0 %). Z drugiej strony najniższe obciążenie podatkowe w odniesieniu do pracowników nisko uposażonych odnotowano na Malcie, w Irlandii i w Zjednoczonym Królestwie (poniżej 30,0 %), jak również na Cyprze (ostatnie dane z 2007 r.).

W państwach członkowskich UE nie stwierdzono wyraźnego wzorca kształtowania się klina podatkowego w stosunku do pracowników nisko uposażonych w okresie od 2005 do 2013 roku (zob. tablica 2). W 15 państwach członkowskich obciążenie podatkowe wzrosło, zaś w 12 – zmniejszyło się; w przypadku Chorwacji dane porównawcze nie są dostępne. Największy spadek odnotowano w Niderlandach (-9,3 p.p.) i w Szwecji (-5,7 p.p.).

Pozostałe trzy wskaźniki przedstawione w tablicy 2 dostarczają informacji na temat odsetka zarobków brutto, który zostaje „pochłonięty przez podatki” (na skutek wyższych stawek podatkowych i składek na ubezpieczenie społeczne bądź zmniejszenia lub utraty świadczeń), kiedy pracownicy ponownie podejmują zatrudnienie lub przenoszą się ze stanowisk o niższych dochodach na stanowiska lepiej płatne. W UE-28 w latach 2005–2013 całkowity odsetek dochodów „pochłoniętych przez podatki“ w przypadku podjęcia pracy przez osobę bezrobotną zwiększył się o 4,4 p.p.). Największy spadek tego odsetka odnotowano na Litwie (-16,3 p.p.) i w Szwecji (-15,8 p.p.), zaś największy wzrost – na Węgrzech (16,4 p.p.) i w Republice Czeskiej (14,4 p.p).

Z danych dotyczących całej UE-28 wynika, że między rokiem 2005 a 2013 o 4,8 p.p. wzrosły czynniki zniechęcające pracowników nisko uposażonych, samotnych i bezdzietnych, do poszukiwania lepiej płatnej pracy, gdyż wyższy odsetek ich zarobków zostałby „pochłonięty przez podatki”. W przypadku małżeństw z jedną osobą zarabiającą i dwojgiem dzieci wzrost ten wyniósł 3,9 p.p. W poszczególnych państwach członkowskich sytuacja była jednak bardziej zróżnicowana. Największy wzrost (o 44,1 p.p.) odsetka zarobków „pochłoniętych przez podatki” w przypadku małżeństwa z jedną osobą zarabiającą i dwojgiem dzieci zaobserwowano w Republice Czeskiej, natomiast w Portugalii odnotowano spadek o 45,4 p.p.

Źródła i dostępność danych

Koszty pracy

Do kosztów pracy wlicza się wynagrodzenie pracowników (w tym wynagrodzenia pieniężne i w naturze oraz składki na ubezpieczenie społeczne opłacane przez pracodawców), koszty szkolenia zawodowego oraz inne wydatki (takie jak koszty rekrutacji, wydatki na odzież roboczą oraz podatki od wynagrodzeń traktowane jako koszty pracy i pomniejszone o wszelkie otrzymane subsydia). Te składniki kosztów pracy oraz ich części składowe zdefiniowano w rozporządzeniu nr 1737/2005 z dnia 21 października 2005 r.

Statystyki dotyczące kosztów pracy stanowią hierarchiczny system wieloletnich, rocznych i kwartalnych statystyk, mający na celu zapewnienie całościowej i szczegółowej informacji o wysokości, strukturze i krótkoterminowych zmianach kosztów pracy w różnych sektorach gospodarki w UE i niektórych innych krajach. Wszystkie statystyki oparte są na zharmonizowanej definicji kosztów pracy. Dane dotyczące wysokości kosztów pracy oparte są na ostatnio przeprowadzonym (w 2012 r.) badaniu kosztów pracy i na ekstrapolacji dokonanej na podstawie kwartalnego indeksu kosztu pracy. Badanie kosztów pracy przeprowadzane jest co cztery lata i zbiera się w nim bardzo szczegółowe dane dotyczące poziomów kosztów pracy. Na potrzeby ekstrapolacji indeksu kosztu pracy wykorzystuje się dane jedynie na poziomie zagregowanym. Kwartalny indeks kosztu pracy (Euroindicator) mierzy obciążenie kosztami wynikającymi z czynnika produkcji, jakim jest praca. Dane gromadzone do celów indeksu kosztu pracy dotyczą całkowitych średnich godzinowych kosztów pracy i dwóch kategorii kosztów pracy: wynagrodzeń oraz płaconych przez pracodawcę składek na ubezpieczenie społeczne i podatków, pomniejszonych o subsydia otrzymane przez pracodawcę. Dostępne są dane zagregowane dla UE oraz dane zagregowane dla państw członkowskich UE obejmujące przemysł, budownictwo i usługi (z wyjątkiem administracji publicznej, obrony narodowej i obowiązkowych ubezpieczeń społecznych) zgodnie z NACE Rev. 2, sekcje B–N oraz P–S (informacje są też zdezagregowane według działalności gospodarczej), w formie dostosowanej sezonowo i pod względem dnia pracy.

Płace / zarobki brutto

Najważniejsze definicje dotyczące zarobków zawarto w rozporządzeniu nr 1738/2005 z dnia 21 października 2005 r. Dane pochodzą z przeprowadzanego co cztery lata badania struktury wynagrodzeń (SES), którego ostatnia edycja miała miejsce w październiku 2010 r. Zarobki brutto obejmują wynagrodzenie w gotówce płatne bezpośrednio przez pracodawcę, przed odliczeniem podatków i składek na ubezpieczenie społeczne płatnych przez otrzymujących wynagrodzenie i przejmowanych przez pracodawcę. Uwzględnia się wszystkie premie, niezależnie od tego, czy są regularnie wypłacane (trzynaste lub czternaste pensje, dodatki wakacyjne, udziały w zyskach, ekwiwalent za niewykorzystany urlop, okazjonalne prowizje itp.).

Dane dotyczące mediany zarobków oparte są na zarobkach za godzinę pracy brutto wszystkich pracowników (pracujących w pełnym i częściowym wymiarze czasu pracy, ale z wyłączeniem praktykantów) zatrudnionych w przedsiębiorstwach zatrudniających 10 lub więcej pracowników, we wszystkich sektorach gospodarki poza rolnictwem, rybołówstwem, administracją publiczną, gospodarstwami domowymi i organizacjami zagranicznymi. Mediana zarobków to wartość, w stosunku do której zarobki połowy populacji są niższe, a połowy wyższe.

Zróżnicowanie wynagrodzenia ze względu na płeć

Zróżnicowanie wynagrodzenia ze względu na płeć, w postaci nieskorygowanej, definiuje się jako różnicę między średnimi godzinowymi zarobkami brutto opłacanych pracowników płci męskiej a średnimi godzinowymi zarobkami brutto opłacanych pracowników płci żeńskiej, wyrażoną jako odsetek średnich godzinowych zarobków brutto opłacanych pracowników płci męskiej. W metodyce obliczania tego wskaźnika punktem odniesienia są dane z badania struktury wynagrodzeń (SES), które aktualizowane są co cztery lata, kiedy dane z SES są dostępne. Badanie struktury wynagrodzeń przeprowadza się na podstawie rozporządzenia nr 1738/2005 z dnia 21 października 2005 r.

Zgodnie ze stosowaną metodyką nieskorygowany wskaźnik zróżnicowania wynagrodzenia ze względu na płeć obejmuje wszystkich pracowników (nie ma ograniczeń dotyczących wieku i liczby przepracowanych godzin) przedsiębiorstw (zatrudniających co najmniej 10 pracowników) w sektorach przemysłu, budownictwa i usług (rodzaje działalności objęte NACE Rev. 2, sekcje B-S, z wyłączeniem sekcji O). Niektóre państwa dostarczają również informacje dotyczące sekcji O klasyfikacji NACE Rev. 2 (administracja publiczna i obrona narodowa; obowiązkowe ubezpieczenia społeczne) mimo, iż nie jest to obowiązkowe. Informacje są również dostępne w podziale na sektor gospodarki (publiczny lub prywatny), czas pracy (w pełnym lub niepełnym wymiarze) i wiek pracowników.

Zarobki netto i obciążenie podatkowe

Zarobki netto są wyprowadzane na podstawie zarobków brutto i stanowią część wynagrodzenia, którą pracownicy mogą rzeczywiście zachować dla siebie w celu ich wydania lub odłożenia jako oszczędności. W przeciwieństwie do zarobków brutto zarobki netto nie obejmują składek na ubezpieczenie społeczne i podatków, obejmują natomiast dodatki rodzinne.

Wskaźniki stawek podatkowych (klin podatkowy związany z kosztami pracy, pułapka bezrobocia i pułapka niskich zarobków) służą do monitorowania atrakcyjności zatrudnienia. Klin podatkowy związany z kosztami pracy definiuje się jako podatek dochodowy od zarobku brutto powiększony o składki pracodawcy i pracownika na ubezpieczenie społeczne, wyrażony jako odsetek całkowitych kosztów pracy. Wskaźnik ten zestawia się dla osób samotnych i bezdzietnych zarabiających 67 % średnich zarobków pracownika w sektorze przedsiębiorstw (sekcje B-N klasyfikacji NACE Rev. 2). Wskaźnik pułapki bezrobocia określa odsetek zarobków brutto pochłaniany przez wyższe podatki i składki na ubezpieczenie społeczne oraz uwzględnia cofnięcie zasiłku dla bezrobotnych i innych świadczeń, kiedy osoba bezrobotna podejmuje pracę; definiuje się go jako różnicę między zarobkami brutto i wzrostem zysku netto przy powrocie do zatrudnienia, wyrażaną jako odsetek zarobków brutto. Wskaźnik ten zestawia się dla osób samotnych i bezdzietnych zarabiających 67 % średnich zarobków pracownika w sektorze przedsiębiorstw (sekcje B-N klasyfikacji NACE Rev. 2). Wskaźnik pułapki niskich dochodów określa odsetek zarobków brutto pochłanianych łącznie przez podatki dochodowe, składki na ubezpieczenie społeczne i cofnięcie ewentualnych świadczeń, kiedy wysokość zarobków brutto wzrasta z 33 % do 67 % średnich zarobków pracownika w sektorze przedsiębiorstw (sekcje B-N klasyfikacji NACE Rev. 2). Wskaźnik ten zestawia się dla osób samotnych i bezdzietnych, a także dla par z jedną osobą zarabiającą oraz dwojgiem dzieci w wieku od 6 do 11 lat.

Kontekst

Struktura i zmiany kosztów pracy oraz zarobków to ważne aspekty rynku pracy, odzwierciedlające podaż pracy ze strony osób fizycznych i popyt na pracę ze strony przedsiębiorstw.

Decydenci skupiają się na walce z ubóstwem i wykluczeniem społecznym, zachęcając ludzi do (ponownego) podejmowania pracy. Przedmiotem debaty politycznej stały się też grupy określane jako „pracownicy nisko uposażeni” lub „ubodzy pracujący”. Rzeczywiście, z powodu dużych różnic w zarobkach w obrębie UE 12,1 % zatrudnionych osób jest zagrożonych ubóstwem lub wykluczeniem społecznym, a zatem napotyka duże trudności w utrzymaniu minimalnego poziomu życia.

UE stara się promować równość szans i stopniowo eliminować zróżnicowanie wynagrodzenia ze względu na płeć. W art. 157 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) ustanowiono zasadę równości wynagrodzeń dla pracowników płci męskiej i żeńskiej za taką samą pracę lub pracę takiej samej wartości, a art. 157 ust. 3 stanowi podstawę prawną dla przepisów dotyczących równego traktowania mężczyzn i kobiet w sprawach zatrudnienia. Strategia na rzecz równości kobiet i mężczyzn 2010–2015 została przyjęta przez Komisję Europejską we wrześniu 2010 r. W strategii wykorzystano doświadczenie planu działania (COM (2006) 92 final), który zostały opracowany na lata 2006–2010 i miał stanowić kompleksowe ramy zobowiązujące Komisję Europejską do promowania równości płci we wszystkich dziedzinach polityki. Podkreśla się w niej wkład równości kobiet i mężczyzn we wzrost gospodarczy i zrównoważony rozwój, a także wspiera wdrażanie wymiaru równości płci w strategii „Europa 2020”. Mając to na uwadze, UE ogłosiła dzień 5 marca 2011 r. pierwszym Europejskim Dniem Równej Płacy. Datę tę wybrano ze szczególnego powodu: aby osiągnąć średnie roczne wynagrodzenie mężczyzny, kobieta musiałaby pracować nieco ponad dwa miesiące dłużej (do 5 marca następnego roku). Dopiero wtedy zarobiłaby tę samą kwotę, którą mężczyzna zarabia w ciągu roku. Obserwuje się stopniowe zmniejszanie różnicy w wynagrodzeniach kobiet i mężczyzn: w 2015 r. Europejski Dzień Równej Płacy przypadł na 25 lutego.

Zobacz także

Więcej informacji Eurostatu

Publikacje

Główne tabele

Gender pay gap in unadjusted form (tsdsc340)
Labour cost index by NACE Rev. 2 (teilm100)
Labour cost index by NACE Rev. 2 - percentage change Q/Q-1 (teilm120)
Labour cost index by NACE Rev. 2 - percentage change Q/Q-4 (teilm130)
Labour cost index by NACE Rev. 2 - Index (2008=100) (teilm140)

Baza danych

Sekcja specjalna

Koszty pracy
Zarobki

Metodyka / Metadane

Dane źródłowe tablic i wykresów (MS Excel)

Linki zewnętrzne


Retrieved from "https://ec.europa.eu/eurostat/statistics-explained/index.php?title=Archive:Płace_i_koszty_pracy&oldid=251143"