Archive:Dane statystyczne dotyczące przestępczości

Dane pozyskano w lipcu 2020 r.

Planowana aktualizacja artykułu: listopad 2021 r.

Highlights

Liczba odnotowanych przez policję przypadków rabunków i rozbojów w UE-27 spadła o 34 % między rokiem 2012 a 2018.

W 2018 r. w UE-27 policja odnotowała 3 993 zabójstwa, co oznacza spadek o 30 % w porównaniu z 2008 r.

Średnia liczba rabunków i rozbojów, 2016–2018
(liczba przestępstw odnotowanych przez policję w przeliczeniu na 100 tys. mieszkańców)
Źródło: Eurostat (crim_off_cat)

Dane statystyczne przedstawione w tym artykule oparte są na oficjalnych danych liczbowych dotyczących przestępstw odnotowanych przez policję w Europie w latach 2008–2018. Wyniki dotyczą Unii Europejskiej (UE-27), trzech jurysdykcji Zjednoczonego Królestwa, państw EFTA, a także częściowo krajów kandydujących i potencjalnych krajów kandydujących.

Full article

W latach 2012–2018 o 34 % zmniejszyła się liczba rabunków i rozbojów w UE-27

W latach 2012–2018 liczba odnotowanych przez policję rabunków i rozbojów w UE-27 spadła o 34 % do około 299 tys. W latach 2008–2012 odnotowano natomiast wzrost o 8,8 % i to na koniec tego okresu przypada najwyższa ich liczba w latach 2008–2018, jak pokazano na wykresie 1. Z powodu braku danych za 2018 r. dla Estonii, Francji, Luksemburga i Finlandii nie dało się określić dokładnej zmiany dla UE-27 w latach 2017–2018. Między rokiem 2017 a 2018 w większości państw UE-27 liczba rabunków i rozbojów spadła, natomiast największe wzrosty odnotowano w Irlandii (8 %) i Słowenii (11 %).

Wykres 1: Rabunki i rozboje (przestępstwa odnotowane przez policję), UE-27, 2008–2018
(liczba przestępstw)
Źródło: Eurostat (crim_off_cat)

Na wykresie 2 przedstawiono liczbę zarejestrowanych przez policję rabunków i rozbojów w przeliczeniu na liczbę ludności (liczba przestępstw na 100 tys. mieszkańców). W latach 2016–2018 najwyższe średnie wskaźniki w UE-27 odnotowano w Belgii (154,3), Francji (153,3), Hiszpanii (132,5) i Portugalii (115,5), natomiast najniższe – w Estonii (17,1), Rumunii (16,2), Czechach (14,6), Słowenii (11,7), na Cyprze (10,5), na Słowacji (9,0) i na Węgrzech (9,0). Wśród państw EFTA najwyższy wskaźnik (20,9) zarejestrowanych przez policję rabunków i rozbojów w przeliczeniu na 100 tys. mieszkańców odnotowano w Szwajcarii.

Wykres 2: Średnia liczba rabunków i rozbojów, 2016–2018
(liczba przestępstw odnotowanych przez policję w przeliczeniu na 100 tys. mieszkańców)
Źródło: Eurostat (crim_off_cat)

3 993 zabójstwa w UE-27 w 2018 r.

W 2018 r. w UE-27 policja odnotowała 3 993 zabójstwa, co oznacza spadek o 30 % w porównaniu z 2008 r. W tabeli 1 przedstawiono zgłoszone dane liczbowe z podziałem na poszczególne państwa.

Tablica 1: Zabójstwa, 2008–2018
(liczba przestępstw odnotowanych przez policję)
Źródło: Eurostat (crim_off_cat)

Na wykresie 3 przedstawiono liczbę zabójstw w przeliczeniu na liczbę ludności (liczba przestępstw odnotowanych przez policję na 100 tys. mieszkańców). W 2018 r. najwyższy wskaźnik odnotowano na Łotwie (5,2), Litwie (3,5) i w Estonii (1,9). W 15 państwach wynosił on poniżej 1 na 100 tys.

Wykres 3: Zabójstwa, 2018
(liczba przestępstw odnotowanych przez policję w przeliczeniu na 100 tys. mieszkańców)
Źródło: Eurostat (crim_off_cat)

583 tys. napaści w UE-27 w 2018 r.

W 2018 r. liczba napaści odnotowanych przez policję w UE-27 wyniosła około 583 tys., a zatem spadła o 6,2 % z poziomu 621,5 tys. w 2010 r. Jak przedstawiono na wykresie 4, ogólna tendencja w latach 2010–2018 miała charakter spadkowy. Należy jednak zauważyć, że wartość łączna dla UE w latach 2016–2018 opiera się częściowo na wartościach z lat poprzednich ze względu na brak danych z Francji (2017–2018) i Węgier (2016–2018). Zgłoszone dane wskazują na tendencję wzrostową we Francji w latach 2010–2016 (wzrost z 232 tys. do 243 tys.) oraz spadkową na Węgrzech w latach 2010–2015 (spadek z 14,6 tys. do 12,5 tys.).

Liczba odnotowanych przez policję napaści była bardzo zróżnicowana w poszczególnych państwach UE-27, nawet w stosunku do liczby ludności. Niejednakowe przepisy, różne wskaźniki zgłaszania przestępstw i różne sposoby ich rejestrowania utrudniają porównanie danych dotyczących różnych państw. Na przykład oprócz poważnych napaści niektóre krajowe dane liczbowe obejmują drobne napaści, napaści ze skutkiem śmiertelnym (zabójstwa, morderstwa itp.) lub napaści na tle seksualnym (które zwykle traktuje się jako odrębną kategorię).

Wykres 4: Napaści, UE-27, 2010–2018
(liczba przestępstw odnotowanych przez policję)
Źródło: Eurostat (crim_off_cat)

528 tys. kradzieży samochodów w UE-27 w 2018 r.

W 2018 r. policja odnotowała w UE-27 około 528 tys. kradzieży samochodów, czyli o ok. 40 % mniej niż w 2008 r. Należy jednak zauważyć, że z uwagi na brak najnowszych danych dla Francji (2017–2018), Cypru (2018 r.) i Węgier (2016–2018) użyto ostatnich dostępnych danych. W latach 2008–2018 zaobserwowano w UE-27 tendencję spadkową, co widać na wykresie 5. W latach 2017–2018 Irlandia i Chorwacja odnotowały jednak wzrost liczby odnotowanych przez policję kradzieży samochodów o 8 %.

Wykres 5: Kradzieże silnikowych pojazdów lądowych, UE-27, 2008–2018
(liczba przestępstw odnotowanych przez policję)
Źródło: Eurostat (crim_off_cat)

Najwyższe wskaźniki kradzieży samochodów odnotowanych przez policję na 100 tys. mieszkańców (poziom średni w latach 2016–2018) odnotowano w Grecji (260,6), we Włoszech (244,2), Francji (241,9), Szwecji (237,3), i Niderlandach (169,3). Najniższe wskaźniki w UE-27 odnotowano na Słowacji (27,8), w Estonii (25,1), Chorwacji (21,4), Rumunii (10,8) i Danii (4,0). Wśród państw EFTA najwięcej przypadków kradzieży samochodów odnotowano w Szwajcarii – 80,5 na 100 tys. mieszkańców.

„Kradzież samochodów” obejmuje kradzież motocykli, samochodów osobowych, autobusów, autokarów, ciężarówek, buldożerów itp. Jednakże różnice w praktykach w zakresie sprawozdawczości i rejestrowania mają wpływ na porównywalność danych dotyczących różnych krajów i lat.

Wykres 6: Średnia liczba kradzieży silnikowych pojazdów lądowych, 2016–2018
(liczba przestępstw odnotowanych przez policję w przeliczeniu na 100 tys. mieszkańców)
Źródło: Eurostat (crim_off_cat)

Dane źródłowe tablic i wykresów

Dane źródłowe tablic i wykresów (w języku angielskim)

Źródła danych

Ogólne dane statystyczne dotyczące przestępczości i wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych

Do źródeł danych zaliczają się: policja i inne organy ścigania, prokuratura, sądy, zakłady karne, właściwe ministerstwa i urzędy statystyczne. Władze krajowe są odpowiedzialne za oficjalne dane liczbowe przesyłane do Eurostatu i Organizacji Narodów Zjednoczonych (opracowane przez ONZ badanie dotyczące tendencji w zakresie przestępczości i czynności podejmowanych w ramach systemów sądownictwa karnego) (w j. angielskim).

Dane przedstawione w niniejszym artykule

Dane przedstawione w niniejszym artykule opierają się na oficjalnych danych liczbowych dotyczących przestępstw odnotowanych przez policję, począwszy od 2008 r. Eurostat aktualizuje internetową bazę danych (w j. angielskim), gdy państwa przesyłają mu nowe dane liczbowe, mogące różnić się od danych przedstawionych w poprzednich wersjach artykułów internetowych. Jednym z głównych problemów w dziedzinie statystyki kryminalnej na szczeblu europejskim jest brak niektórych danych. Z tego względu konieczne było dostosowanie kilku przedstawionych w tym artykule wartości łącznych dla UE. Na przykład jeżeli brakowało danych za 2017 r., wykorzystano dane za 2016 r. dotyczące tego samego państwa i tego samego przestępstwa. W niektórych przypadkach brakujące dane zastąpiono średnią z roku poprzedniego i następnego. Inną metodą postępowania z brakującymi danymi jest porównanie średnich wartości z trzech lat. W przypadku niektórych przestępstw brakuje jednak zbyt dużej ilości danych, aby przedstawić wartość łączną dla UE. internetowa baza danych (w j. angielskim) zawiera zgłoszone dane liczbowe (bez dostosowania).

Poszczególne przestępstwa

Dodatkowe dane dotyczące umyślnych zabójstw, gwałtów i napaści na tle seksualnym są dostępne

w odniesieniu do ofiar, podejrzanych, ścigania i wyroków skazujących (w jęz. angielskim),
w odniesieniu do więźniów (w jęz. angielskim) oraz
dane statystyczne dotyczące zabójstw na całym świecie (w jęz. angielskim).

Dane wcześniejsze

Kontekst

Z danych statystycznych dotyczących przestępczości korzystają instytucje UE, organy krajowe, media, politycy, organizacje i ogół społeczeństwa. Każde państwo ustanawia swoje przepisy w zakresie prawa karnego, definiuje przestępstwa, określa przepisy postępowania i standardy orzecznictwa, a także zasady dotyczące prowadzenia oficjalnych statystyk dotyczących przestępczości (z wyjątkiem przestępstw ściganych na podstawie prawa międzynarodowego lub prawa UE). Zazwyczaj trudniej jest porównywać krajowe dane statystyczne dotyczące przestępczości z różnych państw niż dane statystyczne zgromadzone na szczeblu międzynarodowym.

Przepisy prawa karnego poszczególnych państw europejskich charakteryzują się jednak dużym stopniem podobieństwa. Istnienie tego podobieństwa oraz interes publiczny i polityczny stanowiły kontekst dla opracowania statystyki kryminalnej na szczeblu UE. W ostatnim dziesięcioleciu instytucje UE, organy krajowe i ONZ współpracowały w celu udoskonalenia europejskiej statystyki kryminalnej. Istotnym rozwiązaniem na rzecz poprawy jakości jest stosowanie wspólnej klasyfikacji przestępstw (w j. angielskim).

Oficjalne statystyki dotyczące przestępczości odzwierciedlają przede wszystkim sposób rejestracji i rozpatrywania spraw przez właściwe organy. Dane liczbowe pochodzą od organów krajowych takich jak policja, prokuratura, sądy i zakłady karne. Spośród nich dane dostarczone przez policję zapewniają najszerszy obraz, ponieważ uwzględniają wszystkie odnotowane przestępstwa, bez względu na to, czy wszczęto dochodzenie w ich zakresie. Kartoteki policyjne nie pokazują jednak całkowitej liczby przestępstw. Krótko mówiąc, łączną liczbę stanowiłyby zgłoszone i niezgłoszone przypadki przestępstw po odrzuceniu tych, które zostały zgłoszone nieprawidłowo. Można założyć, że odsetek odnotowanych przestępstw (np. kradzieży samochodów czy kradzieży z włamaniem) jest wyższy, gdy kartoteka policyjna stanowi podstawę roszczenia ubezpieczeniowego.