Statistics Explained

Archive:Statystyki dotyczące kształcenia i szkolenia na szczeblu regionalnym

Revision as of 13:26, 24 October 2013 by EXT-S-Allen (talk | contribs)
Dane z lutego 2013 r. Najnowsze dane: Więcej informacji Eurostatu, główne tabele i baza danych.

Kształcenie, szkolenie zawodowe i bardziej ogólnie uczenie się przez całe życie odgrywają zasadniczą rolę w strategiach gospodarczych i społecznych Unii Europejskiej (UE). W poniższym artykule przedstawiono dane statystyczne Eurostatu dotyczące edukacji na poziomie regionalnym oraz zawarto informacje dotyczące naboru, poziomu wykształcenia i uczestnictwa w edukacji. Edukacja jest jednym z pięciu głównych filarów europejskiej strategii na rzecz wzrostu „Europa 2020”. Wiele wskaźników przedstawionych w tym artykule wykorzystuje się do analizy postępów poczynionych na poziomie regionalnym w stosunku do poziomów odniesienia objętych celami inicjatywy „Europa 2020”.

Mapa 1: Uczestnictwo czterolatków w wychowaniu przedszkolnym i kształceniu podstawowym (poziom ISCED 0 i 1), w podziale na regiony NUTS 2, 2011 r. (1)
(% czterolatków) – źródło: Eurostat (educ_regind)
Mapa 2: Uczniowie w wieku 17 lat na wszystkich poziomach edukacji (poziomy ISCED 0-6), w podziale na regiony NUTS 2, 2011 r. (1)
(% 17-latków) – źródło: Eurostat (educ_regind)
Mapa 3: Osoby przedwcześnie kończące naukę w ramach kształcenia i szkolenia, w podziale na regiony NUTS 1, 2011 r. (1)
(% w wieku od 18 do 24 lat) - źródło: Eurostat (edat_lfse_16)
Mapa 4: Zmiana odsetka osób przedwcześnie kończących naukę w ramach kształcenia i szkolenia, w podziale na regiony NUTS 1, lata 2006–2011 (1)
(różnica w punktach procentowych między rokiem 2011 a 2006, % osób w wieku od 18 do 24 lat) - źródło: Eurostat (edat_lfse_16)
Wykres 1: Osoby przedwcześnie kończące kształcenie i szkolenie, regiony NUTS 1, w których występują nietypowe różnice sytuacji kobiet i mężczyzn, 2011 r. (1)
(%) – źródło: Eurostat (edat_lfse_16)
Mapa 5: Całkowita liczba studentów szkół wyższych (poziomy ISCED 5 i 6) jako odsetek populacji w wieku od 20 do 24 lat, w podziale na regiony NUTS 2, 2011 r. (1)
(%) – źródło: Eurostat (educ_regind)
Mapa 6: Osoby w wieku od 30 do 34 lat z wyższym wykształceniem (poziomy ISCED 5 i 6) w podziale na regiony NUTS 1, 2011 r. (1)
(% osób w wieku od 30 do 34 lat) – źródło: Eurostat (edat_lfse_12)
Mapa 7: Zmiana odsetka osób w wieku od 30 do 34 lat z wyższym wykształceniem (poziomy ISCED 5 i 6) w podziale na regiony NUTS 1, lata 2006–2011 (1)
(różnica w punktach procentowych między rokiem 2011 a 2006, % osób w wieku od 30 do 34 lat) – źródło: Eurostat (edat_lfse_12)
Mapa 8: Osoby w wieku od 25 do 64 lat z wyższym wykształceniem (poziomy ISCED 5 i 6) w podziale na regiony NUTS 2, 2011 r. (1)
(% osób w wieku od 25 do 64 lat) – źródło: Eurostat (edat_lfse_11)

Główne ustalenia statystyczne

Z danych za 2010 r. dotyczących UE-27 wynika, że w regularnym systemie edukacji obejmującym wszystkie poziomy edukacji, od poziomu podstawowego do studiów podyplomowych kształciło się około 93,1 mln uczniów i studentów; kolejne 14,9 mln dzieci objętych było edukacją przedszkolną.

Uczestnictwo czterolatków w edukacji

Wiek objęcia obowiązkiem szkolnym w państwach członkowskich UE jest różny: w Luksemburgu i w Irlandii Północnej (Zjednoczone Królestwo) obowiązek szkolny rozpoczyna się w czwartym roku życia, zaś w innych regionach UE między piątym a siódmym rokiem życia. Korzystanie z edukacji przedszkolnej jest zazwyczaj dobrowolne w większości państw członkowskich UE. W strategii „Europa 2020” kładzie się nacisk na zwiększenie uczestnictwa małych dzieci w przygotowaniu do rozpoczęcia obowiązkowego kształcenia. Jednym z zasadniczych celów strategii jest zwiększenie odsetka dzieci objętych edukacją przedszkolną do poziomu co najmniej 95 % do roku 2020.

Na mapie 1 widać, że w 2010 r. w całej UE-27 edukacją przedszkolną lub szkolną objętych było 91,7 % czterolatków. Uczestnictwo czterolatków w edukacji przedszkolnej i szkolnej było na ogół wysokie – krajowe wskaźniki przekraczały 95 % w Belgii, Danii, Niemczech, Irlandii, Hiszpanii, Francji, Włoszech, Luksemburgu, Niderlandach i Zjednoczonym Królestwie, a także w Islandii i Norwegii. Z drugiej strony w Grecji, Polsce i Finlandii odnotowano mniej niż 70 % objętych edukacją czterolatków; niskie wskaźniki zarejestrowano także w państwach EFTA – Liechtensteinie i Szwajcarii, a z krajów przystępujących i kandydujących – w Chorwacji, byłej jugosłowiańskiej republice Macedonii i Turcji.

W 2011 r. w 55 regionach UE do przedszkoli lub szkół uczęszczało ponad 99,0 % czterolatków. Większość tych regionów znajduje się we Francji (16 regionów na poziomie NUTS 2), Hiszpanii (13 regionów), Niderlandach (siedem regionów), Zjednoczonym Królestwie (siedem regionów na poziomie NUTS 1), Belgii i Włoszech (po pięć regionów), natomiast jeden region położony jest w Danii (Sjælland).

W 14 regionach UE edukacją przedszkolną lub szkolną objętych było co najwyżej 65,0 % czterolatków. Najniższy wskaźnik uczestnictwa czterolatków w edukacji odnotowano w północnej Polsce, w województwie warmińsko-mazurskim (50,4 %). Większość regionów o stosunkowo niskim wskaźniku uczestnictwa znajduje się w Polsce (11 regionów, jeden taki region leży na Słowacji (Východné Slovensko), a także w Grecji i Finlandii, które zgłosiły tylko dane krajowe.

Wśród regionów państw EFTA wysokie wskaźniki uczestnictwa czterolatków w edukacji przedszkolnej lub szkolnej odnotowano w Islandii (dane krajowe za 2010 r.) oraz we wszystkich siedmiu regionach Norwegii, gdzie poziom ten przekraczał 95 %. Wskaźniki uczestnictwa były zaś stosunkowo niskie w Liechtensteinie oraz w sześciu z siedmiu regionów Szwajcarii i wynosiły od 62,0 % w Région lémanique do 16,4 % w regionie Zentralschweiz. Wyjątkiem był szwajcarski region Ticino (na granicy z Włochami), gdzie wskaźnik uczestnictwa sięgał 98,3 %.

We wszystkich regionach krajów przystępujących lub kandydujących wskaźniki uczestnictwa czterolatków w edukacji przedszkolnej lub szkolnej nie przekraczały 65,0 %. Dla Chorwacji i byłej jugosłowiańskiej republiki Macedonii (dane za 2010 r.) dostępne są tylko dane ogólnokrajowe. Wskaźniki w tych państwach wyniosły odpowiednio: 57,4 % i 24,0 %. W 2011 r. w ponad połowie z 25 tureckich regionów NUTS 2 mniej niż 20,0 % czterolatków uczestniczyło w edukacji przedszkolnej lub szkolnej. Najniższy wskaźnik uczestnictwa odnotowano na południu Turcji w regionie Gaziantep, Adıyaman, Kilis (9,7 %), a drugi od końca w regionie İstanbul (10,9 %).

Uczniowie w wieku 17 lat

W 2010 r. liczba kształcących się uczniów w wieku 17 lat (łącznie na wszystkich poziomach) w UE-27 wynosiła 5,2 mln, co odpowiadało 91,7 % wszystkich 17-latków. Wiek 17 lat jest ważny, bowiem często jest to moment, w którym młodzi ludzie muszą dokonać wyboru między dalszą nauką, szkoleniem czy poszukiwaniem pracy. W 2011 r. liczba 17-latków objętych edukacją w stosunku do całej populacji 17-latków przekraczała 80 % w zdecydowanej większości regionów UE, jak również w regionach państw EFTA – zob. mapa 2. W sumie z różnych powodów przeważająca większość młodych ludzi w 17 roku życia pozostawała w systemie edukacji pod koniec lub nawet po upływie okresu objętego obowiązkiem szkolnym. W wielu regionach liczba kształcących się 17-latków przewyższała liczbę 17-latków zamieszkujących ten region. Może to być spowodowane między innymi tym, że uczniowie zamieszkali w jednym regionie wyjeżdżają do innego regionu (lub kraju), aby tam uczęszczać na określone zajęcia lub szkolenia.

W 2011 r. w 19 regionach UE kształceniem objętych było mniej niż cztery piąte 17-latków. Najwięcej takich regionów znajdowało się w Rumunii (pięć z ośmiu regionów NUTS 2 w tym kraju), ponadto stosunkowo niskie odsetki odnotowano również w regionach wyspiarskich – na Malcie (jeden region na tym poziomie NUTS), w regionie Illes Balears (Hiszpania) i Região Autónoma dos Açores (Portugalia). Wskaźniki nieprzekraczające 80,0 % zarejestrowano również w trzech regionach na północy Włoch (Provincia Autonoma di Bolzano/Bozen, Provincia Autonoma di Trento oraz Lombardia) oraz w trzech regionach NUTS 1 w Zjednoczonym Królestwie (East Midlands; Yorkshire and the Humber; Wales). Pięć innych państw zgłosiło po jednym regionie, w którym edukacją objętych było mniej niż cztery piąte 17-latków. Są to regiony: Province/Provincie Vlaams-Brabant w Belgii, Jugoiztoczen w Bułgarii, Strední Cechy w Republice Czeskiej, Guyane – terytorium zamorskie Francji oraz Niederösterreich w Austrii. Należy zauważyć, że niektórzy uczniowie zamieszkali w danym regionie mogą dokonać dobrowolnego lub przymusowego wyboru o wyjeździe do innego regionu (lub kraju, na przykład w przypadku Malty), aby kontynuować naukę po wygaśnięciu obowiązku szkolnego.

Wśród regionów państw EFTA najniższe odsetki 17-latków objętych edukacją odnotowano w stosunkowo słabo zaludnionych regionach Nord-Norge (Norwegia) i Islandii (dane krajowe za 2010 r. na tym poziomie), a także w trzech regionach biegnących przez środek Szwajcarii – od zachodu na wschód, Espace Mittelland, Zentralschweiz oraz Ostschweiz – choć we wszystkich tych regionach wskaźniki te znacznie przekraczały 80,0 %. W krajach przystępujących i kandydujących odsetek 17-latków objętych edukacją przekraczał 80,0 % w Chorwacji (dane krajowe) i w trzech tureckich regionach (w tym w regionie stołecznym Ankara oraz dwóch północno-zachodnich regionach – Bursa, Eskişehir, Bilecik oraz Tekirdağ, Edirne, Kırklareli). W czterech regionach Turcji odsetek kształcących się 17-latków nie przekraczał 50,0 %. Są to regiony położone na południu i wschodzie kraju: Sanlıurfa, Diyarbakır; Mardin, Batman, Sırnak, Siirt; Ağri, Kars, Iğdir, Ardahan; oraz Van, Muş, Bitlis, Hakkari. W 2011 r. w regionie Van, Mus, Bitlis, Hakkari odnotowano najniższy odsetek 17-latków objętych edukacją, wynoszący nieco ponad jedną trzecią (35,5 %).

Osoby przedwcześnie kończące kształcenie i szkolenie

Informacji o osobach przedwcześnie kończących kształcenie i szkolenie dostarcza wskaźnik mierzący odsetek osób w wieku od 18 do 24 lat, których wykształcenie nie wykracza poza wykształcenie średnie I stopnia i które nie kontynuują nauki ani nie uczestniczą w szkoleniu: w 2011 r. w UE-27 około 13,5 % osób w wieku od 18 do 24 lat uznano za osoby przedwcześnie kończące kształcenie i szkolenie, przy czym odsetek mężczyzn (15,3 %) był nieco wyższy niż odsetek kobiet (11,6 %). W unijnej strategii wzrostu „Europa 2020” wyznaczono dla UE-27 cel, który zakłada, że do 2020 r. odsetek osób przedwcześnie kończących kształcenie i szkolenie zmniejszy się do poniżej 10 %. Indywidualne cele dla poszczególnych państw członkowskich mieszczą się w przedziale od 5 % do 29 %.

Jak wynika z mapy 3, w 2011 r. istniały znaczące różnice między regionami UE pod względem odsetka osób przedwcześnie kończących naukę. W 26 regionach NUTS 1 nie więcej niż 1 na 10 osób w wieku od 18 do 24 lat została uznana za osobę przedwcześnie kończącą kształcenie i szkolenie (pierwsze dwa odcienie na mapie). Większość spośród tych 26 regionów była położona w środkowej i wschodniej Europie, gdzie odnotowano jedne z najniższych odsetek osób przedwcześnie kończących kształcenie i szkolenie. Obszar ten rozciągał się od Litwy na południe przez sześć polskich regionów NUTS 1 do Republiki Czeskiej i Słowacji (oba te kraje stanowią po jednym regionie NUTS na tym poziomie) oraz regionu stołecznego Közép-Magyarország (Węgry) i dalej przez wszystkie trzy regiony Austrii aż po Słowenię. W sumie te 26 regionów położonych było w 15 różnych państwach członkowskich UE, a należały do nich także trzy z czterech regionów NUTS 1 w Niderlandach, wszystkie trzy regiony Szwecji, jak również po jednym regionie Belgii (Vlaams Gewest), Bułgarii (region stołeczny Jugozapadna i Jużna Centralna Bułgaria), Danii (jeden region na tym poziomie NUTS), Francji (Ouest), Luksemburga (jeden region na tym poziomie NUTS) i Finlandii (dostępne tylko dane krajowe).

Zaledwie w pięciu regionach odsetek osób przedwcześnie kończących kształcenie i szkolenie nie przekraczał 5,0 %. Były to: Słowenia (4,2 %), dwa polskie regiony Południowy i Centralny (oba po 4,6 %), Republika Czeska (4,9 %) i Słowacja (5,0 %).

W całej UE w 11 regionach na poziomie NUTS 1 osoby przedwcześnie kończące naukę stanowiły ponad jedną piątą ludności w wieku od 18 do 24 lat. Wszystkie te regiony znajdowały się w południowej Europie. Należało do nich: pięć regionów hiszpańskich (wszystkie z wyjątkiem regionu stołecznego Comunidad de Madrid oraz regionu Noreste); wszystkie trzy regiony Portugalii; wyspy Włoch (Isole); Malta (jeden region na poziomie NUTS 1); oraz wschodnia część Rumunii (Macroregiunea doi). Najwyższe odsetki osób przedwcześnie kończących naukę odnotowano w trzech regionach wyspiarskich, a mianowicie na portugalskich wyspach Região Autónoma dos Açores (44,3 %) oraz Região Autónoma da Madeira (37,3 %), a także na Malcie (33,5 %; należy zaznaczyć, że szereg danych z Malty poddawany jest przeglądowi). Poza tym jeszcze tylko w dwóch regionach hiszpańskich – na południu Hiszpanii (Sur) i na Wyspach Kanaryjskich – odsetek osób w wieku od 18 do 24 lat przedwcześnie kończących naukę przekraczał 30,0 % populacji w tej grupie wiekowej. Należy zauważyć, że młodzi ludzie oficjalnie zameldowani pod adresem swoich rodziców w jednym z tych regionów mogą uczyć się w innym regionie lub kraju, dlatego wskaźnik ten należy interpretować ostrożnie, w przypadku gdy duża liczba uczniów i studentów opuszcza region, aby podjąć naukę gdzie indziej.

Na mapie 4 przedstawiono zmianę odsetka osób przedwcześnie kończących kształcenie i szkolenie – zasadniczo porównania dokonano na podstawie pięcioletniego okresu 2006–2011. W całej UE-27 do roku 2011 odsetek osób przedwcześnie kończących naukę zmniejszył się o 2,0 punkty procentowe z 15,5 % do 13,5 %. Najbardziej znaczące spadki miały miejsce w trzech portugalskich regionach – z czego największy w regionie Continente, o 15,9 punktu procentowego do 22,3 %. Te trzy regiony jako jedyne w UE odnotowały spadek odsetka osób przedwcześnie kończących naukę o co najmniej 10,0 punktów procentowych w latach 2006–2011. Ponadto w pięciu innych regionach UE odsetek osób przedwcześnie kończących naukę zmniejszył się o co najmniej 5,0 punktów procentowych; były to dwa regiony w Hiszpanii (Comunidad de Madrid oraz Sur), region East Midlands w Zjednoczonym Królestwie, Malta (jeden region na tym poziomie NUTS; należy przypomnieć, że szereg danych z Malty poddawany jest obecnie przeglądowi) oraz region Voreia Ellada na północy Grecji.

Znaczącą redukcję liczby osób przedwcześnie kończących kształcenie i szkolenie odnotowano także w większości regionów w Turcji; we wszystkich tureckich regionach z wyjątkiem dwóch wskaźnik ten zmniejszył się o co najmniej 5,0 punktów procentowych. Wyjątek stanowiły dwa regiony, Ortadoğu Anadolu oraz region stołeczny Bati Anadolu, jednak również i one zarejestrowały spadki odpowiednio o 4,1 i 4,6 punktu procentowego. Największy spadek (o ponad 10,0 punktów procentowych) odsetka osób przedwcześnie kończących naukę odnotowano w dwóch regionach położonych na przeciwległych krańcach Turcji: w południowo-wschodnim regionie Güneydoğu Anadolu oraz w zachodnim regionie Ege (do którego zalicza się miasto İzmir). Odsetek osób przedwcześnie kończących kształcenie i szkolenie zmniejszył się też w byłej jugosłowiańskiej republice Macedonii, gdzie wskaźnik ten spadł o 9,3 punktów procentowych. W państwach EFTA jedynym regionem, w którym odnotowano spadek o co najmniej 5,0 punktów procentowych, była Islandia (jeden region na tym poziomie NUTS) – spadek o 5,9 punktu procentowego.

W 18 z 95 regionów, których dane pokazano na mapie 4, odsetek osób przedwcześnie kończących kształcenie i szkolenie wzrósł w latach 2006-2011; Chorwacja (jeden region na tym poziomie NUTS) jako jedyna z tych państw nie należała do UE. W większości przypadków przyrost w latach 2006-2011 był stosunkowo niewielki. W 13 regionach (w tym w Chorwacji) wzrost odsetka osób przedwcześnie kończących naukę nie przekraczał 1,0 punktu procentowego. Pozostałe pięć regionów położonych było w pięciu różnych państwach członkowskich, przy czym największy przyrost (o 4,4 punktu procentowego) odnotowano w Macroregiunea unu (północno-zachodnia i środkowa Rumunia). Pozostałymi regionami, w których odsetek osób przedwcześnie kończących naukę wzrósł o ponad 1,0 punkt procentowy w latach 2006-2011, były region południowo-zachodni Francji (Sud-Ouest), Szkocja na północy Zjednoczonego Królestwa, Luksemburg (jeden region na tym poziomie NUTS) oraz region południowo-zachodni w Polsce.

Informacje na temat odsetka osób przedwcześnie kończących naukę mogą być analizowane również pod względem różnic między kobietami i mężczyznami. Jak wspomniano powyżej, w 2011 r. w UE-27 odsetek kobiet przedwcześnie kończących kształcenie i szkolenie był przeciętnie o 3,7 punktu procentowego niższy niż analogiczny odsetek mężczyzn. Największe różnice między płciami występowały w południowej Europie, gdzie odsetek mężczyzn przedwcześnie kończących naukę był na ogół znacznie wyższy niż odpowiadający mu odsetek kobiet – zob. wykres 1. Taka sytuacja panowała w szczególności w Grecji, Hiszpanii, Włoszech i Portugalii oraz na wyspach – Cyprze i Malcie (oba te państwa są pojedynczymi regionami na tym poziomie NUTS; dane Malty są poddawane przeglądowi), ale tak było również na Łotwie i Litwie (każde z tych państw to jeden region), w regionach Méditerranée oraz Nord - Pas-de-Calais we Francji, w Région Wallonne w Belgii oraz w Irlandii Północnej w Zjednoczonym Królestwie.

W 2011 r. w zaledwie sześciu z 84 regionów UE na poziomie NUTS 1, dla których dane są dostępne, odsetek mężczyzn przedwcześnie kończących naukę był niższy niż analogiczny odsetek kobiet. Do tych regionów zaliczały się oba bułgarskie regiony NUTS 1, w tym region z najbardziej nietypową dystrybucją – Sewerna i Jugoiztoczna Bułgaria (północna i południowo-zachodnia Bułgaria), gdzie odsetek mężczyzn przedwcześnie kończących naukę (15,6 %) był o 3,0 punkty procentowe niższy niż odpowiadający mu odsetek kobiet (18,6 %). W południowym regionie Austrii, Südösterreich, odsetek mężczyzn przedwcześnie kończących naukę był o 2,0 punkty procentowe niższy niż analogiczny odsetek kobiet. W pozostałych czterech regionach, w których wskaźnik ten był niższy w przypadku mężczyzn, odnotowano tylko niewielkie różnice – odsetek mężczyzn był o 0,5 lub 0,6 punktu procentowego niższy w każdym z następujących regionów: Jugozapadna i Jużna Centralna Bułgaria (obejmujący pozostałą część Bułgarii); dwa regiony na zachodzie Zjednoczonego Królestwa (Wales i West Midlands) oraz Dunántúl (zachodnie Węgry).

Odsetek osób przedwcześnie kończących naukę był bez wyjątku wyższy wśród mężczyzn niż wśród kobiet w każdym z regionów państw EFTA; tak było zwłaszcza w Norwegii i Islandii (każde z tych państw stanowi jeden region na tym poziomie NUTS), gdzie odsetek mężczyzn przedwcześnie kończących kształcenie i szkolenie był odpowiednio o 6,8 i 5,1 punktu procentowego wyższy niż odpowiadający mu odsetek kobiet. Odsetek kobiet przedwcześnie kończących kształcenie i szkolenie był również niższy niż analogiczny odsetek mężczyzn w Chorwacji (dostępne tylko dane ogólnokrajowe). Inaczej było w Turcji, gdzie w każdym regionie NUTS 1 odnotowano niższy odsetek mężczyzn niż kobiet; w połowie tureckich regionów różnice między wskaźnikami dla kobiet i mężczyzn były dwucyfrowe; największą różnicę, wynoszącą 16,8 punktu procentowego, zarejestrowano w północno-wschodnim regionie Kuzeydoğu Anadolu. Odsetek mężczyzn przedwcześnie kończących kształcenie i szkolenie był również niższy od analogicznego wskaźnika dla kobiet w byłej jugosłowiańskiej republice Macedonii (różnica 3,3 punktu procentowego).

Studenci szkół wyższych

Szkolnictwo wyższe zapewnia poziom wykształcenia oferowany przez uniwersytety, wyższe szkoły zawodowe, instytuty technologiczne oraz inne instytucje, które przyznają stopnie naukowe lub dyplomy zawodowe. W 2010 r. (w roku akademickim 2009/2010) liczba studentów szkół wyższych w UE-27 wyniosła 19,8 mln, co stanowiło 62,7 % wszystkich osób w wieku od 20 do 24 lat.

Mapa 5 przedstawia liczbę studentów uniwersytetów lub podobnych instytucji szkolnictwa wyższego w każdym regionie w stosunku do liczby mieszkańców w wieku od 20 do 24 lat: daje to pojęcie o atrakcyjności każdego regionu dla studentów szkół wyższych. Należy zauważyć, że niektórzy studenci mogą nie być mieszkańcami regionu, w którym studiują. Z tego powodu wskaźniki są bardzo wysokie w niektórych regionach (zwłaszcza tam, gdzie przekraczają 100 %), ponieważ znajdują się w nich siedziby dużych ośrodków uniwersyteckich lub innych instytucji szkolnictwa wyższego; wysokie wskaźniki świadczą o tym, że regiony te przyciągają znaczną liczbę studentów z innych regionów. Należy zauważyć, że wraz z promowaniem kształcenia i szkolenia dla wszystkich członków społeczeństwa, studenci szkół wyższych coraz częściej wykraczają poza grupę osób w wieku od 20 do 24 lat, zwyczajowo stosowaną jako mianownik dla tego wskaźnika.

Większość (tj. 11) z 16 regionów UE, które zgłosiły większą liczbę studentów szkół wyższych niż mieszkańców w wieku od 20 do 24 lat za rok akademicki 2010/2011 r., stanowiły regiony stołeczne: Praha (Republika Czeska), Bratislavský kraj (Słowacja), Bucuresti - Ilfov (Rumunia), Wien (Austria), Région de Bruxelles-Capitale / Brussels Hoofdstedelijk Gewest (Belgia, dane za rok akademicki 2009/2010), Mazowieckie (Polska), Zahodna Slovenija (Słowenia), Comunidad de Madrid (Hiszpania), Lisboa (Portugalia), Attiki (Grecja, dane za rok akademicki 2008/2009) oraz Közép-Magyarország (Węgry). Cztery z pięciu pozostałych regionów UE, które odnotowały więcej studentów szkół wyższych niż mieszkańców w wieku od 20 do 24 lat, znajdują się w północnej i zachodniej Grecji; w każdym z nich stosunek liczby studentów szkół wyższych do liczby mieszkańców w wieku od 20 do 24 lat był wyższy niż w regionie stołecznym Attiki. Piąty region położony jest w Belgii (Province/Provincie Brabant Wallon).

W regionach stołecznych skupiała się też największa liczba studentów szkół wyższych w Bułgarii, Danii, Irlandii, Francji, we Włoszech i w Zjednoczonym Królestwie, choć w tych przypadkach stosunek do liczby mieszkańców był niższy niż 100 %. Niemcy były jedynym dużym państwem członkowskim, w którym największe zagęszczenie studentów szkół wyższych odnotowano poza regionem stołecznym. Wskaźniki dla Hamburga (75,4 %) i Bremy (71,0 %) przekraczały poziom Berlina (65,7 %). Ponadto zaobserwowano jeszcze tylko dwa wyjątki od tej ogólnej zasady: w Niderlandach, gdzie największe zagęszczenie studentów (90,3 %) wystąpiło w regionie Groningen, oraz na dalekiej północy Szwecji, gdzie najwyższy wskaźnik (97,5 %) odnotowano w regionie Övre Norrland.

W państwach EFTA najwyższe odsetki studentów szkół wyższych w stosunku do populacji mieszkańców w wieku od 20 do 24 lat odnotowano w norweskich regionach Trøndelag oraz Oslo og Akershus (gdzie wskaźniki przekraczały 100 %), a także w szwajcarskim regionie Zürich (97,9 %).

W Turcji szczególnie duże zagęszczenie studentów szkół wyższych zaobserwowano w regionie Bursa, Eskişehir, Bilecik, co można przypisać działalności otwartego uniwersytetu w Eskişehir, na którym duża część studentów korzysta z nauczania na odległość. W pozostałych regionach krajów przystępujących i kandydujących stosunek liczby studentów szkół wyższych do liczby mieszkańców w wieku od 20 do 24 lat był niższy niż 60 %.

Wykształcenie wyższe

Ostatnie trzy mapy prezentowane w niniejszym artykule zawierają informacje dotyczące odsetka ludności z wykształceniem wyższym – innymi słowy osób, które ukończyły studia na uniwersytecie lub podobnej instytucji szkolnictwa wyższego. Na mapie 6 przedstawiono najnowsze wskaźniki dotyczące wykształcenia wyższego wśród osób w wieku od 30 do 34 lat. Mapa 7 pokazuje zmiany w poziomie wykształcenia wyższego w tej samej grupie wiekowej na podstawie analizy różnic w latach 2006–2011. Mapa 8 zawiera informacje dotyczące szerszej grupy wiekowej, mianowicie osób między 25. a 64. rokiem życia, i przedstawia odsetek ludności w wieku produkcyjnym posiadającej wyższe wykształcenie.

W 2011 r. w UE-27 jako całości przeszło jedna trzecia (34,6 %) osób w wieku od 30 do 34 lat miała wykształcenie wyższe. Dane te świadczą o rosnącej liczbie mieszkańców UE, którzy studiują na wyższych uczelniach. Jest to zgodne z jednym z celów strategii „Europa 2020”, który zakłada, że do 2020 r. co najmniej 40 % osób w wieku od 30 do 34 lat w UE-27 zdobędzie wyższe wykształcenie.

Na mapie 6 widać, że w 2011 r. w 30 regionach UE (spośród 91 regionów na poziomie NUTS 1, dla których dostępne są dane) odnotowano wskaźniki przekraczające 40 % ludności w wieku od 30 do 34 lat z wyższym wykształceniem. Do regionów tych zalicza się sześć regionów Zjednoczonego Królestwa, po cztery z Hiszpanii i Francji, wszystkie trzy regiony Belgii, dwa z trzech regionów Szwecji oraz po jednym regionie z Niemiec, Węgier, Niderlandów i Polski. Ponadto Dania, Estonia, Irlandia, Cypr, Litwa i Luksemburg również zgłosiły, że ponad 40 % ich ludności w wieku od 30 do 34 lat posiada wykształcenie wyższe (każde z tych państw stanowi jeden region na tym poziomie NUTS), podobnie jak Finlandia (dla której dostępne były tylko dane ogólnokrajowe).

Zakładając, że większość osób w wieku od 30 do 34 lat zdobyło wykształcenie wyższe przed ukończeniem 30. roku życia, wskaźnik ten można wykorzystać do oceny atrakcyjności (lub efektu przyciągania) regionów pod względem możliwości zatrudnienia dla absolwentów. W siedmiu regionach w UE ponad połowa ludności w wieku od 30 do 34 lat posiadała wykształcenie wyższe: absolwentów w Zjednoczonym Królestwie przyciągał Londyn, sąsiadujący z nim region South East (England) oraz Szkocja, natomiast dla Hiszpanów atrakcyjny był stołeczny region Comunidad de Madrid oraz region Noreste (obejmujący miasta Bilbao, Donostia-San Sebastián i Zaragoza). Pozostałe dwa regiony, w których odnotowano odsetki przekraczające 50,0 %, to również regiony stołeczne: Île de France (do którego należy Paryż i okoliczne obszary) oraz Östra Sverige (który obejmuje Sztokholm) we wschodniej Szwecji.

Z drugiej strony, w 2011 r. w sześciu regionach wykształcenie wyższe posiadało mniej niż jedna piąta osób w wieku od 30 do 34 lat. Trzy z tych sześciu regionów należą do Rumunii (wskaźniki w przedziale od 16,5 % do 18,0 %); jedynym rumuńskim regionem NUTS 1 stanowiącym wyjątek był region stołeczny Macroregiunea trei. Dwa wspomniane regiony znajdują się we Włoszech: w tym region Isole, który obejmuje Sardynię i Sycylię, o najniższym wskaźniku w całej UE (16,1 %), a następnie południe (Sud, 16,6 %). Szóstym i ostatnim był region Saarland w Niemczech (19,1 %).

Region Bati Anadolu (23,6 %), obejmujący miasto stołeczne Ankarę, był jedynym tureckim regionem, w którym ponad jedna piąta mieszkańców w wieku od 30 do 34 lat zdobyła wykształcenie wyższe. Najniższe wskaźniki przedstawione na mapie 6 dotyczą z kolei północno-wschodniego regionu Turcji (Kuzeydoğu Anadolu), gdzie niewiele ponad jedna dziesiąta (10,2 %) ludności w wieku od 30 do 34 lat posiadała wyższe wykształcenie.

Przedostatnia mapa na temat edukacji ukazuje zmianę w latach 2006–2011 odsetka mieszkańców w wieku od 30 do 34 lat mających wyższe wykształcenie. W całej UE-27 w badanym okresie odsetek ten wzrósł o 5,7 punktu procentowego, tak że do 2011 r. 34,6 % ludności w wieku od 30 do 34 lat zdobyło wyższe wykształcenie. Jeśli to tempo wzrostu zostanie utrzymane aż do 2020 r., wówczas cel strategii „Europa 2020” zakładający, że do 2020 r. co najmniej 40 % mieszkańców UE-27 w wieku od 30 do 34 lat będzie miało wykształcenie wyższe, powinien zostać osiągnięty.

Łotwa (dane krajowe na tym poziomie NUTS) zgłosiła najszybszy przyrost odsetka mieszkańców w wieku od 30 do 34 lat z wykształceniem wyższym: o 16,5 punktu procentowego między rokiem 2006 a 2011. Dwucyfrowy przyrost odnotowano ponadto w 12 innych regionach UE, w tym we wszystkich sześciu regionach NUTS 1 w Polsce, czterech regionach Zjednoczonego Królestwa (w tym w Londynie), regionie stołecznym Węgier (Közép-Magyarország) oraz Republice Czeskiej (jeden region na tym poziomie NUTS).

Z drugiej strony, w ośmiu regionach odsetek mieszkańców w wieku od 30 do 34 lat, posiadających wykształcenie wyższe, zmniejszył się w latach 2006–2011. Nie były to szczególnie znaczące spadki, największy wynosił 0,7 punktu procentowego i dotyczył regionu Südösterreich. Z pozostałych siedmiu regionów dwa należały do Francji (w tym region stołeczny Île de France), dwa to wyspiarskie państwa członkowskie Cypr i Malta, zaś pozostałe to region Vlaams Gewest (Belgia), Mecklenburg-Vorpommern (Niemcy) oraz Finlandia (dostępne tylko dane krajowe).

Na mapie 8 przedstawiono odsetek osób w wieku od 25 do 64 lat, które zdobyły wykształcenie wyższe. Struktura demograficzna regionów w pewnym stopniu wpłynęła na ten wskaźnik, ponieważ w młodszych pokoleniach więcej jest osób z wyższym wykształceniem niż wśród osób starszych (ze względu na rosnący odsetek ludności uczącej się dłużej i na wyższych poziomach edukacji). W 2011 r. w UE-27 średnio 26,8 % ludności w wieku produkcyjnym (25-64 lata) posiadało wykształcenie wyższe. Wskaźnik ten można porównać z odpowiadającym mu odsetkiem (34,6 %) w grupie wiekowej 30-34 lata, aby pokazać różnicę w poziomie wykształcenia między pokoleniami.

W 39 regionach na poziomie NUTS 2 w UE (spośród ogółu 258 regionów dla których dane były dostępne) ponad 35,0 % ludności w wieku od 25 do 64 lat zdobyło wykształcenie wyższe. Podobnie jak wykazała analiza w przypadku grupy wiekowej 30-34 lata, regionami o największym odsetku osób z wyższym wykształceniem były często regiony stołeczne lub inne gęsto zaludnione i zurbanizowane regiony. Takie regiony są bardziej atrakcyjne dla wysoko wykwalifikowanych osób z uwagi na potencjalne możliwości zatrudnienia. W Zjednoczonym Królestwie w 15 regionach ponad 35,0 % ludności w wieku od 25 do 64 lat posiadało wykształcenie wyższe. Podobny odsetek odnotowano także w czterech regionach Belgii i Hiszpanii, dwóch regionach Niemiec, Francji, Niderlandów i Szwecji oraz jednym regionie w Republice Czeskiej, Danii, Irlandii i Słowacji. Siła przyciągania regionów stołecznych była wyraźnie widoczna w każdym z 11 państw członkowskich, które zgłosiły co najmniej jeden region o wyższym niż 35,0 % odsetku mieszkańców w wieku od 25 do 64 lat, posiadających wykształcenie wyższe. Ponadto wskaźnik ten przekraczał 35,0 % w Estonii, na Cyprze i w Luksemburgu (każde z tych trzech państw stanowi pojedynczy region na poziomie NUTS 2), a także w Finlandii (dostępne tylko dane krajowe).

Najwyższy odsetek ludności w wieku od 25 do 64 lat posiadającej wykształcenie wyższe odnotowano w regionie Inner London (Zjednoczone Królestwo, 59,7 %); drugi w kolejności (55,7 %) był belgijski region Province/Provincie Brabant Wallon (na południe od Brukseli). W tych dwóch regionach jako jedynych w UE większość ludności w wieku produkcyjnym (25-64 lata) miała wykształcenie wyższe. Spoza państw członkowskich UE regiony Oslo og Akershus (region stołeczny Norwegii) oraz Zürich (Szwajcaria) odnotowały najwyższe odsetki mieszkańców w wieku od 25 do 64 lat posiadających wykształcenie wyższe (odpowiednio: 48,8 % i 42,6 %). Ponadto jeszcze dwa norweskie i dwa szwajcarskie regiony zgłosiły wskaźniki przekraczające 35,0 %.

Na dole rankingu znalazło się 75 regionów UE, w których osoby z wykształceniem wyższym stanowiły nie więcej niż 20 % mieszkańców w wieku od 25 do 64 lat. Do tej grupy regionów należało: 19 regionów we Włoszech (każdy włoski region, dla którego dostępne były dane), osiem w Austrii (wszystkie z wyjątkiem regionu stołecznego Wien), po siedem w Republice Czeskiej, Rumunii i Grecji (wszystkie z wyjątkiem regionów stołecznych Praha i Bucuresti – Ilfov oraz ponad połowa wszystkich regionów Grecji), po sześć na Węgrzech i w Portugalii (wszystkie z wyjątkiem regionów stołecznych Közép-Magyarország i Lisboa), po cztery w Bułgarii i Polsce, trzy na Słowacji (wszystkie z wyjątkiem regionu stołecznego Bratislavský kraj), dwa we Francji i jeden w Hiszpanii; ponadto na Malcie (która stanowi jeden region NUTS 2) odsetek ten również wyniósł mniej niż 20 %. Analiza poszczególnych państw wskazuje, że regiony o najniższym odsetku mieszkańców w wieku produkcyjnym posiadających wykształcenie wyższe często znajdowały się na obszarach wiejskich lub trudno dostępnych – przykładem są wyspy oraz południowe i górskie regiony Włoch, wyspiarskie regiony Região Autónoma dos Açores i Região Autónoma da Madeira oraz wiejski region Alentejo w Portugalii bądź regiony na wschodzie Rumunii.

We wszystkich regionach państw EFTA odsetek mieszkańców w wieku od 25 do 64 lat posiadających wykształcenie wyższe przekraczał 20 % – najniższy wskaźnik (29,0 %) wśród regionów EFTA odnotowano w stosunkowo górzystym Hedmark og Oppland, jedynym norweskim regionie bez dostępu do morza. Z drugiej strony wśród regionów w krajach przystępujących i kandydujących (dla których dostępne były dane) jedynie w Ankarze (23,7 %) ponad jedna piąta mieszkańców w wieku od 25 do 64 lat zdobyła wykształcenie wyższe. W dziewięciu regionach NUTS 2 w Turcji mniej niż jedna na dziesięć osób w wieku od 25 do 64 lat miała wyższe wykształcenie. Najniższy odsetek osób z wykształceniem wyższym odnotowano w północno-wschodnim regionie Ağri, Kars, Iğdir, Ardahan (6,7 %).

Źródła i dostępność danych

Ponieważ struktura systemów edukacji w poszczególnych krajach jest zróżnicowana, wstępnym warunkiem porównywalności są ramy gromadzenia, zestawiania i prezentacji krajowych i międzynarodowych danych statystycznych i wskaźników w zakresie edukacji. Podstawę dla gromadzenia danych w tej dziedzinie zapewnia Międzynarodowa Standardowa Klasyfikacja Kształcenia (ISCED). W ISCED-97 (aktualna wersja klasyfikacji wprowadzona w 1997 r.) wszystkie programy kształcenia zostały pogrupowane według dziedziny i poziomu kształcenia; przedstawiono standardowe pojęcia i definicje. Pełny opis jest dostępny na stronie internetowej Instytutu Statystycznego Organizacji Narodów Zjednoczonych do spraw Oświaty, Nauki i Kultury (UNESCO). W ISCED-97 rozróżnia się siedem poziomów kształcenia. Są to:

  • edukacja przedszkolna (ISCED 0);
  • kształcenie podstawowe (ISCED 1);
  • kształcenie średnie I stopnia (poziom 2), kształcenie średnie II stopnia (poziom 3);
  • kształcenie policealne (nie wyższe) (poziom 4);
  • szkolnictwo wyższe (pierwszego stopnia) (poziom 5) oraz szkolnictwo wyższe (drugiego stopnia) (poziom 6).

W 2009 r. rozpoczęto przegląd ISCED i w listopadzie 2011 r. podczas Konferencji Generalnej UNESCO przyjęto poprawioną wersję klasyfikacji (ISCED 2011). Pierwsze statystyki opracowane na podstawie ISCED 2011 mają być opublikowane w 2015 r. Eurostat zestawia statystyki w dziedzinie edukacji na poziomie europejskim w ramach wspólnie zarządzanego działania, w którym uczestniczy Instytut Statystyczny UNESCO (UNESCO-UIS), Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) oraz Eurostat i które jest często określane mianem gromadzenia danych UOE. Dane statystyczne dotyczące osób przedwcześnie kończących naukę w ramach kształcenia i szkolenia oraz dane na temat poziomu wykształcenia są ponadto gromadzone za pomocą unijnego badania aktywności ekonomicznej ludności.

Dane statystyczne dotyczące liczby osób objętych edukacją uwzględniają wszystkie programy kształcenia formalnego oraz programy kształcenia dorosłych o podobnej treści lub zapewniające podobne kwalifikacje, jak programy kształcenia formalnego. Uwzględnia się programy przyuczania do zawodu, z wyjątkiem tych, które w całości polegają na wykonywaniu pracy i nie podlegają formalnemu nadzorowi ze strony żadnych organów ds. edukacji.

Wskaźnik dotyczący osób przedwcześnie kończących naukę w ramach kształcenia i szkolenia odnosi się do odsetka osób w wieku od 18 do 24 lat, których wykształcenie nie wykracza poza średnie I stopnia (poziomy ISCED 0, 1, 2 lub 3c) i które nie uczestniczą w dalszym kształceniu ani szkoleniu.

Poziom wykształcenia definiuje się jako odsetek osób w danej grupie wiekowej (z wyjątkiem tych, które nie odpowiedziały na pytanie dotyczące najwyższego osiągniętego poziomu kształcenia lub szkolenia), które zdobyły dany poziom wykształcenia.

Należy zauważyć, że na mapach 2 i 5 połączono dwa odrębne pojęcia, mianowicie licznik oparty na liczbie uczniów lub studentów rejestrowanych według placówki edukacyjnej, do której są zapisani, oraz mianownik oparty na statystyce ludności prowadzonej na podstawie miejsca zamieszkania. W rezultacie region, w którym osoby te uczą się lub studiują, nie zawsze odpowiada regionowi zamieszkania. Liczba uczniów lub studentów może również obejmować osoby, które nie są zapisane w rejestrze ludności (np. studenci zagraniczni, przebywający w danym regionie tymczasowo). Jest więc możliwe, że region zgłasza odsetek przekraczający 100 % osób kształcących się na danym poziomie – zdarza się to zwłaszcza w przypadku wyższych poziomów kształcenia, w których mobilność studentów staje się zjawiskiem bardziej powszechnym.

Kontekst

Różnorodność krajowych systemów edukacji

Jedynym kryterium objęcia ucznia obowiązkowym kształceniem podstawowym w pełnym wymiarze czasu jest zazwyczaj wiek. W większości państw członkowskich UE obowiązek szkolny rozpoczyna się w wieku pięciu lub sześciu lat, ale w Bułgarii, Estonii, na Litwie, w Finlandii i Szwecji zaczyna obowiązywać w wieku siedmiu lat, a na Cyprze i w Irlandii Północnej (Zjednoczone Królestwo) – przed ukończeniem pięciu lat. Kształcenie obowiązkowe w pełnym wymiarze czasu trwa przeciętnie 9 lub 10 lat w większości państw członkowskich UE. Dłuższy okres obowiązuje na Łotwie, Malcie i w przeważającej części Zjednoczonego Królestwa (11 lat), w Luksemburgu, Portugalii i Irlandii Północnej (12 lat), na Węgrzech i w Niderlandach (13 lat). Obowiązek szkolny na ogół wygasa wraz z ukończeniem szkoły średniej I stopnia, choć w niektórych krajach obowiązuje on także uczniów szkół średnich II stopnia. Kształceniem obowiązkowym w pełnym wymiarze czasu objęci są uczniowie w wieku ponad 16 lat na Węgrzech, w Niderlandach i Portugalii, a w niepełnym wymiarze czasu – w Belgii, Niemczech i Polsce.

W wieku 16 lub 17 lat wielu młodych ludzi staje przed wyborem, czy kształcić bądź szkolić się dalej, czy też szukać pracy. Kształcenie średnie II stopnia zwykle rozpoczyna się po zakończeniu kształcenia obowiązkowego w pełnym wymiarze czasu i wymaga ukończenia ośmiu lub więcej lat szkoły w pełnym wymiarze czasu (od rozpoczęcia kształcenia na poziomie podstawowym). Szkoły średnie II stopnia o profilu ogólnym oferują programy, których ukończenie zwykle zapewnia dostęp do programów na poziomie uniwersyteckim. Szkoły średnie II stopnia o profilu zawodowym mają za zadanie przede wszystkim wprowadzenie uczniów w świat pracy i przygotowanie ich do dalszych programów kształcenia zawodowego lub technicznego. Uczniowie zwykle rozpoczynają szkołę średnią II stopnia w wieku 15-17 lat i kończą ją dwa do czterech lat później. Wiek rozpoczęcia/ukończenia i przedział wiekowy zależą od krajowych programów kształcenia. Dostęp do szkolnictwa wyższego wymaga zwykle ukończenia z powodzeniem szkoły średniej II stopnia lub szkoły policealnej.

W lutym 2011 r. Komisja Europejska przyjęła komunikat zatytułowany „Wczesna edukacja i opieka nad dzieckiem: zagwarantujmy wszystkim dzieciom w UE dobry start w przyszłość” (COM(2011) 66). W komunikacie tym odnotowano, że wczesna edukacja i opieka nad dzieckiem jest fundamentem umożliwiającym pomyślny przebieg uczenia się przez całe życie, integracji społecznej i rozwoju osobistego, a na dalszym etapie – czynnikiem zwiększającym szanse na zatrudnienie. Przynosi szczególnie dużo korzyści osobom znajdującym się w niekorzystnej sytuacji i może pomóc dzieciom przezwyciężyć biedę i dysfunkcje w ich rodzinach.

Większość Europejczyków kształci się znacznie dłużej, niż zakłada to minimalny wymóg określony przepisami. Związane jest to z wyborem studiów wyższych oraz ze zwiększonym uczestnictwem w programach uczenia się przez całe życie, takich jak powrót dojrzałych (dorosłych) studentów do edukacji – często w celu przekwalifikowania się lub nabycia umiejętności potrzebnych do zmiany kariery.

Możliwości, jakie UE oferuje swoim obywatelom, związane z pobytem, studiami i pracą w innych krajach, w znacznej mierze przyczyniają się do porozumienia międzykulturowego, rozwoju osobistego oraz wykorzystania potencjału gospodarczego UE. Co roku ponad milion obywateli UE w różnym wieku korzysta z finansowanych przez Unię programów edukacyjnych, zawodowych oraz obywatelskich.

Kształcenie i szkolenie 2020

Prawie co siódme dziecko przedwcześnie kończy naukę lub szkolenie, co ma wpływ na poszczególne jednostki, społeczeństwo i gospodarkę. W styczniu 2011 r. Komisja Europejska przyjęła komunikat zatytułowany „Przeciwdziałanie zjawisku przedwczesnego kończenia nauki: kluczowy wkład w realizację strategii »Europa 2020«” (COM(2011)18). W komunikacie opisano powody, dla których uczniowie decydują się przedwcześnie opuścić szkołę oraz przedstawiono obecne i planowane środki zaradcze stosowane w UE.

Współpraca polityczna w UE została wzmocniona dzięki programowi prac „Edukacja i szkolenie 2010”, w którym połączono wcześniejsze działania w zakresie kształcenia i szkolenia. Następcą tego programu są strategiczne ramy współpracy europejskiej w dziedzinie kształcenia i szkolenia (znane jako ET 2020), przyjęte przez Radę w maju 2009 r. W strategii tej wyznaczono poziomy odniesienia (tzw. benchmarki), które mają zostać osiągnięte do 2020 r.:

  • co najmniej 95 % dzieci w wieku od czwartego roku życia do momentu rozpoczęcia obowiązkowej nauki w szkole podstawowej powinno być objętych wczesną edukacją;
  • średnio co najmniej 15 % dorosłych w wieku od 25 do 64 lat powinno uczestniczyć w procesie uczenia się przez całe życie.

Dwa nowe benchmarki dotyczące mobilności edukacyjnej zostały przyjęte przez Radę w listopadzie 2011 r.:

  • do 2020 r. średnio co najmniej 20 % absolwentów szkół wyższych w UE powinno odbyć okres studiów wyższych lub szkolenia (w tym praktyki zawodowe) za granicą, trwający co najmniej trzy miesiące lub zapewniający minimum 15 punktów w ramach europejskiego systemu transferu i akumulacji punktów w szkolnictwie wyższym (ECTS);
  • do 2020 r. średnio co najmniej 6 % osób w wieku od 18 do 34 lat w UE posiadających kwalifikacje w zakresie kształcenia i szkolenia zawodowego powinno mieć za sobą okres nauki w ramach kształcenia i szkolenia zawodowego (VET) za granicą (w tym praktyki zawodowe), trwający co najmniej dwa tygodnie lub mniej, jeżeli jest poświadczony dokumentem Europass.

Kolejny benchmark, dotyczący zatrudnienia, dodano w maju 2012 r.:

  • do 2020 r. odsetek zatrudnionych absolwentów (w wieku od 20 do 34 lat), którzy zakończyli kształcenie i szkolenie nie więcej niż trzy lata przed rokiem odniesienia, powinien wynosić co najmniej 82 %.

Odsetek osób przedwcześnie kończących kształcenie i szkolenie oraz odsetek osób z wykształceniem wyższym to wskaźniki o zasadniczym znaczeniu dla strategii „Europa 2020”. Wybrano je w celu monitorowania postępów w tworzeniu inteligentniejszej, opartej na wiedzy, bardziej ekologicznej gospodarki, zapewniającej wysoki poziom zatrudnienia, wydajności i spójności społecznej. W inicjatywie przewodniej „Mobilna młodzież” Komisja Europejska przedstawiła swoje propozycje, w jaki sposób UE może zrealizować wyznaczone w strategii „Europa 2020” cele w zakresie edukacji i zatrudnienia, zarówno na poziomie krajowym, jak i w całej UE.

Więcej informacji Eurostatu

Publikacje

Główne tabele

Regional education statistics (t_reg_educ)
Education (t_educ)
EU region (t_educ_regio)
Educational attainment, outcomes and returns of education (t_edat)
Tertiary educational attainment by sex, age group 30-34 and NUTS 1 regions (tgs00105)
Early leavers from education and training by sex and NUTS 1 regions (tgs00106)

Baza danych

Regional education statistics (reg_educ)
Education (educ)
EU region (educ_regio)
Educational attainment, outcomes and returns of education (edat)
Main indicators on education attainment: time series and regional data (edatm)
Persons with a given education attainment, by sex and NUTS 2 regions (%) (edatm2)

Sekcja specjalna

Metodyka / Metadane

Dane źródłowe map na tej stronie (MS Excel)

Linki zewnętrzne

Zobacz także

Retrieved from "https://ec.europa.eu/eurostat/statistics-explained/index.php?title=Archive:Statystyki_dotyczące_kształcenia_i_szkolenia_na_szczeblu_regionalnym&oldid=156840"