Archive:Statystyki dotyczące kształcenia i szkolenia na szczeblu regionalnym

Dane z lutego 2012 r. Najnowsze dane: Więcej informacji z Eurostatu, Główne tabele i Baza danych.

Kształcenie, szkolenie zawodowe oraz uczenie się przez całe życie odgrywają zasadniczą rolę w strategiach gospodarczych i społecznych Unii Europejskiej (UE). W artykule tym przedstawiono dane statystyczne Eurostatu dotyczące edukacji na poziomie regionalnym oraz zawarto informacje dotyczące naboru, poziomu wykształcenia i uczestnictwa. Wskaźniki te można wykorzystać do analizy postępów poczynionych na poziomie regionalnym w stosunku do różnych poziomów odniesienia. Edukacja jest faktycznie jednym z pięciu głównych filarów europejskiej strategii na rzecz wzrostu „Europa 2020”.

Mapa 1: Uczestnictwo czterolatków w wychowaniu przedszkolnym i kształceniu podstawowym (poziom ISCED 0 i 1) w podziale na regiony NUTS 2, 2010 r. (1)
(% czterolatków)
źródło: Eurostat (educ_regind)

Mapa 2: Uczniowie w wieku 17 lat na wszystkich poziomach edukacji (poziomy ISECD 0-6) w podziale na regiony NUTS 2, 2010 r. (1)
(% 17-latków)
źródło: Eurostat (educ_regind)

Mapa 3: Osoby przedwcześnie kończące kształcenie i szkolenie, w podziale na regiony NUTS 1, 2010 r. (1)
(% w wieku od 18 do 24 lat)
źródło: Eurostat (edat_lfse_16)

Mapa 4: Całkowita liczba studentów szkół wyższych (poziomy ISCED 5 i 6) jako odsetek populacji w wieku od 20 do 24 lat, w podziale na regiony NUTS 2, 2010 r. (1)
(%)
źródło: Eurostat (educ_regind)

Mapa 5: Osoby w wieku od 30 do 34 lat z wyższym wykształceniem (poziomy ISCED 5 i 6) w podziale na regiony NUTS 1, 2010 r. (1)
(% osób w wieku od 30 do 34 lat)
źródło: Eurostat (edat_lfse_12)

Mapa 6: Osoby w wieku od 25 do 64 lat z wyższym wykształceniem (poziomy ISCED 5 i 6) w podziale na regiony NUTS 2, 2010 r. (1)
(% osób w wieku od 25 do 64 lat)
źródło: Eurostat (edat_lfse_11)

Główne ustalenia statystyczne

Z danych dla UE-27 za rok 2009 wynika, że w regularnym systemie edukacji obejmującym wszystkie poziomy edukacji, od poziomu podstawowego do studiów podyplomowych (z wyjątkiem edukacji przedszkolnej), kształci się ok. 93 mln uczniów i studentów; w całej UE-27 edukacją przedszkolną objęto dodatkowe 14,6 mln dzieci.

Uczestnictwo czterolatków w kształceniu

Wiek objęcia obowiązkiem szkolnym różni się w poszczególnych państwach członkowskich: w Irlandii Północnej (Zjednoczone Królestwo) obowiązek szkolny rozpoczyna się w czwartym roku życia, zaś w innych regionach UE między piątym a siódmym rokiem życia. Korzystanie z edukacji przedszkolnej jest zazwyczaj dobrowolne w większości państw członkowskich UE.

W strategii „Europa 2020” kładzie się nacisk na podniesienie uczestnictwa małych dzieci w przygotowaniach do rozpoczęcia obowiązkowego kształcenia. Jednym z zasadniczych celów strategii jest zwiększenie odsetka dzieci objętych edukacją przedszkolną do poziomu co najmniej 95 % do roku 2020.

Mapa 1 pokazuje, że 90,5 % czterolatków było objętych w 2009 r. edukacją przedszkolną lub szkolną w całej UE-27. 48 regionów w UE zgłosiło, że w 2010 r. 99 % czterolatków uczęszczało do przedszkoli lub szkół. Większość tych regionów to regiony we Francji (18 regionów na poziomie NUTS 2), Hiszpanii (11 regionów), Zjednoczonym Królestwie (siedem regionów na poziomie NUTS 1), Belgii (pięć regionów) oraz Włoszech (cztery regiony); Niderlandy (poziom krajowy) również przekroczyły ten próg, podobnie jak jeden region w Danii i jeden w Austrii. Uczestnictwo czterolatków w kształceniu kształtowało się zazwyczaj na wysokim poziomie w Belgii, Danii, Niemczech, Hiszpanii, Francji, Włoszech, Luksemburgu, na Węgrzech, Malcie, w Niderlandach, Szwecji i w Zjednoczonym Królestwie (z wyjątkiem Szkocji) oraz w Islandii i Norwegii. W Grecji, Irlandii i w większości regionów w Polsce i Finlandii zgłoszono zaś, że edukacją objętych jest mniej niż 70 % czterolatków, podobnie jak w Szwajcarii, Chorwacji, byłej jugosłowiańskiej republice Macedonii oraz we wszystkich regionach w Turcji.

Uczniowie w wieku 17 lat

Liczba kształcących się uczniów w wieku 17 lat (na wszystkich poziomach) w UE-27 wynosiła w 2009 r. 5,2 mln, co odpowiadało 88,3 % wszystkich 17-latków. W wieku 17 lat młodzi ludzie dokonują często wyboru między dalszym kształceniem, podjęciem szkolenia czy poszukiwaniem pracy – dlatego wiek ten jest taki ważny. Liczba 17-latków objętych kształceniem w stosunku do całej populacji 17-latków przekracza 80 % w zdecydowanej większości regionów UE, jak również w państwach spoza UE, co pokazuje mapa 2. To oznacza, że z takiego czy innego powodu wielu młodych ludzi w tym wieku nadal korzysta z systemu kształcenia, nawet jeśli nie są już objęci obowiązkiem nauki. W wielu regionach liczba kształcących się 17-latków przewyższała liczbę 17-latków zamieszkujących ten region. Może to być spowodowane między innymi tym, że uczniowie zamieszkali w jednym regionie wyjeżdżają do innego regionu (lub kraju), aby tam uczęszczać na określone zajęcia lub szkolenia.

W 23 regionach UE w 2010 r. kształceniem objętych było mniej niż cztery piąte 17-latków. Większość z tych regionów znajduje się w Europie Wschodniej – siedem regionów w Rumunii i dwa w Bułgarii – choć względnie niskie wskaźniki odnotowano również w regionach wyspiarskich Hiszpanii (Illes Balears), Portugalii (Açores) oraz na Malcie. Podobne niskie wskaźniki odnotowano w czterech regionach północnych Włoch (autonomiczne prowincje Bolzano/Bozen i Trento, jak i Lombardia i Valle d'Aosta/Vallée d'Aoste) i w trzech regionach NUTS 1 w Zjednoczonym Królestwie (East Midlands, Yorkshire i Humber oraz Walia). Cztery inne zgłoszone regiony, po jednym w każdym państwie, z mniej niż 80 % wskaźnikiem kształcących się 17-latków, to: prowincja Vlaams-Brabant w Belgii (2007 r.), Strední Cechy w Republice Czeskiej, Guyane we Francji i Niederösterreich w Austrii. Należy zauważyć, że niektórzy uczniowie zamieszkali w danym regionie mogli dokonać dobrowolnego lub przymusowego wyboru o wyjeździe do innego regionu (lub kraju w przypadku Malty), aby kontynuować naukę.

Osoby przedwcześnie kończące kształcenie i szkolenie

Informacji o osobach przedwcześnie kończących kształcenie i szkolenie dostarcza wskaźnik mierzący odsetek osób w wieku 18-24 lat, których wykształcenie nie wykracza poza średnie I stopnia i które nie kontynuują nauki ani nie uczestniczą w szkoleniu: w 2010 r. w UE-27 około 14,1 % osób w wieku 18-24 lat zakwalifikowano jako przedwcześnie kończące kształcenie i szkolenie, przy czym odsetek mężczyzn (16 %) był nieco wyższy niż odsetek kobiet (12,1 %).

Jak wynika z mapy 3, w 2010 r. poszczególne państwa UE znacznie się różnią pod względem odsetka takich osób. W 26 regionach NUTS 1 10 % lub mniej osób w wieku 18-24 lat zakwalifikowano jako przedwcześnie kończące kształcenie i szkolenie, co oznacza, że regiony te już osiągnęły jeden z celów określonych w strategii „Europa 2020”. Regiony te znajdowały się w 15 różnych państwach członkowskich, m. in. w Republice Czeskiej, na Litwie, w Luksemburgu, Słowenii i Słowacji (wszystkie te państwa odpowiadają jednemu regionowi na poziomie NUTS 1). Najwięcej takich regionów znajdowało się w Polsce (wszystkie sześć polskich regionów), w Niemczech (trzy regiony) i w Austrii (wszystkie trzy austriackie regiony), we Francji i Szwecji (dwa regiony w każdym państwie). Najniższy odsetek osób przedwcześnie kończących naukę odnotowano w Polsce w regionie Południowym (3,8 %).

W 14 regionach na poziomie NUTS 1 osoby przedwcześnie kończące naukę stanowiły ponad 20 % populacji w wieku 18-24 lat. Regiony te znajdowały się w sześciu różnych państwach członkowskich, zwłaszcza w Europie Południowej (sześć z siedmiu regionów w Hiszpanii, wszystkie trzy regiony w Portugalii, dwa regiony w południowych Włoszech oraz po jednym regionie w Grecji, na Malcie (cały kraj jako region NUTS 1) i w Rumunii. Najwyższe odsetki osób przedwcześnie kończących naukę odnotowano w trzech regionach wyspiarskich, mianowicie w regionach wyspiarskich w Portugalii: Açores i Madeira oraz na Malcie. Należy zauważyć, że młodzi ludzie oficjalnie zameldowani pod adresem swoich rodziców na jednej z tych wysp mogą uczyć się na kontynencie lub w innym kraju – dlatego wskaźnik ten należy interpretować ostrożnie, gdy duża liczba studentów opuszcza region, aby podjąć gdzie indziej naukę.

Studenci szkół wyższych

Kształcenie wyższe to poziom kształcenia oferowany przez uniwersytety, wyższe szkoły zawodowe, instytuty technologiczne oraz inne instytucje, przyznające stopnie naukowe lub dyplomy zawodowe. W 2009 r. (roku akademickim 2008/2009) liczba studentów szkół wyższych w UE-27 wyniosła 19,5 mln, co stanowiło 61,3 % wszystkich osób w wieku 20-24 lat.

Mapa 4 pokazuje liczbę studentów szkół wyższych w każdym regionie w stosunku do liczby jego mieszkańców w wieku 20-24 lat: daje to pojęcie o atrakcyjności regionu dla studentów szkół wyższych. Należy zauważyć, że nie wszyscy studenci mogli zamieszkiwać region, w którym studiowali. Z tego powodu wskaźniki te są bardzo wysokie w niektórych regionach (zwłaszcza w tych, gdzie poziom ten osiąga ponad 100 %), jako że znajdują się w nich siedziby dużych ośrodków uniwersyteckich lub innych instytucji szkolnictwa wyższego: tak wysokie wskaźniki odzwierciedlają fakt, że regiony te przyciągają znaczną liczbę studentów spoza regionu. Należy również zauważyć, że wraz z promowaniem kształcenia i szkolenia dla wszystkich członków społeczeństwa, studenci szkół wyższych wychodzą coraz bardziej poza tradycyjną grupę osób w wieku 20-24 lat (używaną jako wspólny mianownik dla tego wskaźnika).

Dziesięć z piętnastu regionów, które zgłosiły większą liczbę studentów szkół wyższych niż mieszkańców w wieku 20-24 lat w 2010 r., to regiony stołeczne: Bucureşti – Ilfov (Rumunia), Praha (Republika Czeska), Bratislavský kraj (Słowacja), Wien (Austria), Zahodna Slovenija (Słowenia), Région de Bruxelles-Capitale/Brussels Hoofdstedelijk Gewest (Belgia, dane na 2008 r.), Mazowieckie (Polska), Attiki (Grecja), Közép-Magyarország (Węgry) i Lisboa (Portugalia). Jeden z pozostałych pięciu regionów liczących więcej studentów szkół wyższych niż mieszkańców w wieku 20-24 lat znajdował się w Belgii, a pozostałe cztery w Grecji. W tych czterech regionach wskaźnik ten był wyższy niż w regionie stołecznym Attiki. Regiony stołeczne odnotowały największą koncentrację studentów szkół wyższych w Bułgarii, Danii, Irlandii, Hiszpanii, Francji, we Włoszech, w Finlandii i w Zjednoczonym Królestwie, choć w tych przypadkach wskaźnik ten nie przekraczał 100 %. Niemcy były jedynym dużym państwem członkowskim odbiegającym od tej reguły – największą koncentrację studentów szkół wyższych odnotowano w Hamburgu (75,6 %) i Bremen (74,1 %) w przeciwieństwie do Berlina (67,3 %); największą koncentrację studentów szkól wyższych w Niderlandach (89,8 %) odnotowano w Groningen, zaś w Szwecji w Övre Norrland (97,5 %).

Odsetek osób z wykształceniem wyższym

Mapy 5 i 6 przedstawiają dwa kolejne wskaźniki odnoszące się do szkolnictwa wyższego. Pierwsza z nich przedstawia poziom wykształcenia wśród względnie młodej grupy wiekowej, osób w wieku 30-34 lat, wskazując na odsetek osób, które niedawno osiągnęły wykształcenie wyższe. Druga dotyczy osób w wieku 25-64 lat i przedstawia informacje o odsetku ludności w wieku produkcyjnym, która ma wykształcenie wyższe.

W UE-27 jako całości w 2010 r. trochę ponad jedna trzecia (33,6 %) osób w wieku 30-34 lat osiągnęła wykształcenie wyższe. Dane te potwierdzają założenie, że odsetek ludności UE, która odbyła studia wyższe, wzrósł. Tendencja ta jest spójna z jednym z celów strategii „Europa 2020”, tj. by do 2020 r. co najmniej 40 % osób w wieku 30-34 lat zdobyło wykształcenie wyższe.

Mapa 5 przedstawia sytuację w 2010 r.: 28 regionów w państwach członkowskich (pośród 91 regionów na poziomie NUTS 1, dla których dane są dostępne) zgłosiło, że ponad cztery z dziesięciu osób w wieku 30-34 lat zdobyły wykształcenie wyższe; wskaźniki przewyższające 40 % odnotowano również w Norwegii, Szwajcarii i Islandii. Z drugiej strony, w dziewięciu regionach wykształcenie wyższe zdobyło mniej niż jedna na pięć osób w wieku 30-34 lat: trzy z tych regionów znajdują się w Rumunii, w tym region, gdzie odnotowano najniższy taki odsetek (14,3 %) – Macroregiunea doi; trzy kolejne we Włoszech, a po jednym takim regionie znajduje się w Grecji, w Niemczech i na Węgrzech. Wśród krajów kandydujących wszystkie regiony Turcji, oprócz jednego – Bati Anadolu, zgłosiły odsetek niższy niż 20 %.

Biorąc pod uwagę, że większość osób w wieku 30-34 lat osiąga wykształcenie wyższe zanim ukończy 30 lat, wskaźnik ten można wykorzystać do oceny atrakcyjności (lub efektu przyciągania) regionów pod względem możliwości zatrudnienia dla absolwentów. Ponad połowa osób w wieku 30-34 lat zamieszkujących Londyn (Zjednoczone Królestwo), Noreste i Comunidad de Madrid (oba regiony w Hiszpanii) i Île de France (Francja) zdobyła wykształcenie wyższe.

Mapa 6 przedstawia odsetek osób w wieku 25-64 lat, które ukończyły kształcenie na poziomie uniwersyteckim lub podobnym (wykształcenie wyższe). Profil demograficzny regionu ma pewien wpływ na poziom wykształcenia, gdyż młodsze pokolenia zwykle osiągają pod tym względem lepsze wyniki niż starsze. W 2010 r. średnio 25,9 % ludności w wieku produkcyjnym w UE-27 (25-64 lat) osiągnęło wykształcenie wyższe.

W 14 regionach na poziomie NUTS 2 (spośród wszystkich 266 regionów) w UE ponad 40 % osób w wieku 25-64 lat osiągnęło wykształcenie wyższe. Pięć z tych regionów znajduje się w Zjednoczonym Królestwie (cztery w Londynie lub jego okolicach, a piąty w regionie North Eastern Scotland, który stanowi zaplecze dla wydobycia ropy i gazu na Morzu Północnym, trzy w Belgii (w stolicy Belgii i okolicach), podczas gdy pozostałe to regiony stołeczne Danii, Szwecji, Finlandii i Hiszpanii oraz País Vasco (Hiszpania) i Utrecht (Niderlandy). Poza UE, w Oslo (Norwegia) i Zurychu (Szwajcaria) również odnotowano poziom powyżej 40 % mieszkańców w wieku 25-64 lat, którzy mają wykształcenie wyższe.

Na samym dole rankingu znajduje się 36 regionów, w których osoby w wieku 25-64 lat z wykształceniem wyższym stanowią nie więcej niż 15 %. Wśród tych regionów 12 to regiony we Włoszech (trochę ponad połowa wszystkich włoskich regionów), siedem w Rumunii (wszystkie oprócz regionu stołecznego Bucureşti – Ilfov), sześć w Portugalii (wszystkie oprócz regionu stołecznego Lisboa), cztery regiony w Republice Czeskiej, po dwa regiony w Grecji i Słowacji oraz po jednym regionie na Węgrzech i w Austrii; odsetek ten kształtuje się również poniżej 15 % na Malcie, która jest jednym regionem na poziomie NUTS 2. Przyglądając się każdemu państwu, można stwierdzić, że regiony mające najniższy odsetek mieszkańców w wieku produkcyjnym, posiadających wykształcenie wyższe, są często skoncentrowane w regionach wiejskich bądź odległych – np. region wyspiarski Açores (Portugalia) czy Valle d’Aosta/Vallée d’Aoste (Włochy).

Źródła i dostępność danych

Ponieważ struktura systemów kształcenia w poszczególnych krajach jest zróżnicowana, wstępnym warunkiem porównywalności są ramy gromadzenia, opracowywania i prezentacji krajowych i międzynarodowych danych statystycznych i wskaźników w zakresie edukacji. Podstawę dla gromadzenia danych w tej dziedzinie zapewnia Międzynarodowa Standardowa Klasyfikacja Kształcenia (ISCED). ISCED-97, obecna wersja klasyfikacji wprowadzona w 1997 r., kategoryzuje wszystkie programy kształcenia według dziedziny i poziomu kształcenia; przedstawia standardowe koncepcje, definicje i klasyfikacje. Pełny opis jest dostępny na stronach internetowych Instytutu Statystycznego UNESCO.

Eurostat zestawia dane statystyczne dotyczące edukacji na poziomie europejskim w ramach wspólnego działania zbierania danych (UOE), w którym uczestniczą Instytut Statystyczny UNESCO (UNESCO-UIS) i Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD).

Jedynym kryterium objęcia obowiązkiem szkolnym na poziomie szkoły podstawowej jest zazwyczaj wiek – obowiązek szkolny rozpoczyna się w wieku pięciu lub sześciu lat w większości państw członkowskich, choć w Bułgarii, bałtyckich państwach członkowskich, Finlandii i Szwecji obowiązek szkolny rozpoczyna się w wieku siedmiu lat, a w Irlandii Północnej (Zjednoczone Królestwo) – czterech. Zazwyczaj obowiązek szkolny kończy się wraz z ukończeniem kształcenia średniego I stopnia, choć w niektórych krajach obejmuje on kształcenie średnie II stopnia. Obowiązek szkolny trwa średnio dziewięć lub dziesięć lat w większości państw członkowskich – najdłużej na Węgrzech, w Niderlandach i Zjednoczonym Królestwie. W wieku 17 lat wielu młodych ludzi staje przed wyborem: czy kształcić się dalej, czy podjąć szkolenie, czy też szukać pracy.

Kształcenie średnie II stopnia zwykle rozpoczyna się po zakończeniu kształcenia obowiązkowego w pełnym wymiarze czasu i wymaga ukończenia dziewięciu lub więcej lat szkoły w pełnym wymiarze czasu (od rozpoczęcia kształcenia na poziomie podstawowym). Szkoły średnie II stopnia o profilu ogólnym oferują programy, których ukończenie zwykle zapewnia dostęp do programów na poziomie uniwersyteckim. Szkoły średnie II stopnia o profilu zawodowym mają za zadanie przede wszystkim wprowadzenie uczniów w świat pracy i przygotowanie ich do dalszych programów kształcenia zawodowego lub technicznego. Uczniowie zwykle rozpoczynają szkołę średnią II stopnia w wieku 15-17 lat i kończą ją dwa do czterech lat później. Wiek rozpoczęcia/ukończenia i przedział wiekowy zależą od krajowych programów kształcenia. Dostęp do szkolnictwa wyższego wymaga zwykle ukończenia z powodzeniem szkoły średniej II stopnia lub szkoły policealnej.

Dane statystyczne dotyczące liczby osób objętych edukacją uwzględniają wszystkie programy kształcenia, w tym także programy kształcenia dorosłych o podobnej treści lub zapewniające podobne kwalifikacje. Uwzględnia się programy przyuczenia do zawodu, z wyjątkiem tych, które w całości polegają na wykonywaniu pracy i nie podlegają formalnemu nadzorowi ze strony żadnych organów ds. edukacji.

Wskaźnik dotyczący osób przedwcześnie kończących kształcenie i szkolenie odnosi się do odsetka osób w wieku 18-24 lat, których wykształcenie nie wykracza poza średnie I stopnia (poziomy ISCED 0, 1, 2 lub 3c) i które nie uczestniczą w dalszym kształceniu i szkoleniu.

Poziom wykształcenia definiuje się jako odsetek osób w danej grupie wiekowej (z wyjątkiem tych, które nie odpowiedziały na pytanie dotyczące najwyższego uzyskanego poziomu kształcenia lub szkolenia), które osiągnęły dany poziom kształcenia.

Należy zauważyć, że na mapach 2 i 4 połączono dwa odrębne pojęcia, mianowicie licznik oparty na liczbie uczniów lub studentów, którzy są zarejestrowani według placówki edukacyjnej, do której są zapisani, i mianownik oparty na statystykach ludności zapisanej według miejsca zamieszkania. W wyniku tego region, w którym osoby te uczą się lub studiują, nie zawsze odpowiada regionowi zamieszkania. Liczba uczniów lub studentów może również obejmować osoby, które nie są zapisane w rejestrze ludności (np. studenci zagraniczni, przebywający w danym regionie tymczasowo). Jest więc możliwe, że region zgłasza odsetek przekraczający 100 % osób kształcących się na danym poziomie edukacji (zdarza się to zwłaszcza w przypadku wyższych poziomów edukacji, kiedy mobilność studentów staje się zjawiskiem bardziej powszechnym).

Kontekst

Różnorodność krajowych systemów edukacji

W lutym 2011 r. Komisja Europejska przyjęła komunikat zatytułowany „Wczesna edukacja i opieka nad dzieckiem: zagwarantujmy wszystkim dzieciom w UE dobry start w przyszłość” (COM(2011)66). W komunikacie tym odnotowano, że wczesna edukacja i opieka nad dzieckiem jest fundamentem umożliwiającym pomyślny przebieg uczenia się przez całe życie, integracji społecznej i rozwoju osobistego, a na dalszym etapie – czynnikiem zwiększającym szanse na zatrudnienie. Przynosi szczególnie dużo korzyści osobom znajdującym się w niekorzystnej sytuacji i może pomóc przezwyciężyć biedę i dysfunkcje w rodzinach dzieci.

Większość Europejczyków kształci się znacznie dłużej, niż zakłada to minimalny wymóg określony przepisami. Związane jest to z wyborem studiów wyższych oraz zwiększonym korzystaniem z edukacji przedszkolnej, jak i z powszechniejszym uczestnictwem w programach uczenia się przez całe życie, takich jak powrót dojrzałych (dorosłych) studentów do kształcenia – często w celu przekwalifikowania się lub nabycia umiejętności potrzebnych do zmiany kariery.

Kształcenie, szkolenie zawodowe i ogólnie uczenie się przez całe życie odgrywają zasadniczą rolę w kontekście gospodarczym i społecznym. Możliwości, które UE oferuje swoim obywatelom związane z pobytem, studiowaniem i pracą w innych krajach, w znacznej mierze przyczyniają się do porozumienia międzykulturowego, rozwoju osobistego oraz pełnego wykorzystania potencjału gospodarczego UE. Co roku ponad milion obywateli UE w różnym wieku korzysta z finansowanych przez Unię programów edukacyjnych, zawodowych oraz obywatelskich.

Kształcenie i szkolenie 2020

Pomimo tego prawie co siódme dziecko kończy przedwcześnie kształcenie lub szkolenie, co ma wpływ na poszczególne jednostki, społeczeństwo i gospodarkę. W styczniu 2011 r. Komisja Europejska przyjęła komunikat zatytułowany „Przeciwdziałanie zjawisku przedwczesnego kończenia nauki: kluczowy wkład w realizację strategii »Europa 2020«” (COM(2011)18). W komunikacie podkreślono powody, dla których uczniowie decydują się opuścić przedwcześnie szkołę oraz przedstawiono obecne i planowane środki zaradcze na poziomie UE.

Współpraca polityczna w UE została wzmocniona dzięki programowi prac „Edukacja i szkolenie 2010”, w którym połączono wcześniejsze działania w zakresie kształcenia i szkolenia. Następcą tego programu są strategiczne ramy europejskiej współpracy w dziedzinie kształcenia i szkolenia (znane jako ET 2020), przyjęte przez Radę w maju 2009 r. W ramach tych ustanowiono szereg poziomów odniesienia, które mają być osiągnięte do 2020 r.:

co najmniej 95 % dzieci w wieku od czwartego roku życia do momentu rozpoczęcia obowiązkowej nauki na poziomie podstawowym powinno być objętych wczesną edukacją;
odsetek 15-latków o niewystarczających umiejętnościach w zakresie czytania, matematyki i nauk ścisłych nie powinien przekraczać 15 %;
odsetek osób przedwcześnie kończących kształcenie i szkolenie nie powinien przekraczać 10 %;
odsetek osób w wieku 30-34 lat z wyższym wykształceniem powinien wynosić co najmniej 40 %;
średnio co najmniej 15 % dorosłych w wieku 25-64 lat powinno uczestniczyć w procesie uczenia się przez całe życie.

Wskaźnik dotyczący osób przedwcześnie kończących kształcenie i szkolenie przyjęto jako jeden ze wskaźników zrównoważonego rozwoju w ramach kwestii włączenia społecznego. Odsetek osób przedwcześnie kończących kształcenie i szkolenie oraz odsetek osób z wykształceniem wyższym to wskaźniki o zasadniczym znaczeniu dla strategii „Europa 2020”. Wybrano je w celu monitorowania postępów w kierunku inteligentniejszej, opartej na wiedzy, bardziej ekologicznej gospodarki, zapewniającej wysoki poziom zatrudnienia, wydajności i spójności społecznej. W inicjatywie przewodniej „Mobilna młodzież” Komisja Europejska wysunęła swoje propozycje dotyczące tego, jak UE może osiągnąć ustanowione w strategii „Europa 2020” cele w zakresie edukacji i zatrudnienia, zarówno na poziomie krajowym, jak i w całej UE.