Archive:Dane statystyczne dotyczące przestępczości

Dane pozyskano w lipcu 2018 r.

Planowana aktualizacja artykułu: grudzień 2019 r.

Highlights

Liczba kradzieży samochodów w UE zmalała o 36 % między rokiem 2008 a 2016.

W latach 2012-2016 o 24 % zmniejszyła się liczba rabunków i rozbojów.

W 2016 r. w UE odnotowano 5 200 zabójstw.

Zabójstwa umyślne, 2016 r.
(liczba przestępstw zarejestrowanych przez policję na 100 tys. mieszkańców)
Źródło: Eurostat (crim_off_cat)

Dane statystyczne przedstawione w tym artykule oparte są na oficjalnych danych liczbowych dotyczących zarejestrowanych przez policję przestępstw w Unii Europejskiej w latach 2008–2016. Z informacji tych wynika, że w latach 2008–2016 zmniejszyła się liczba kradzieży samochodów, włamań do mieszkań i rabunków. Wydaje się, że wzrosła natomiast liczba przypadków przemocy seksualnej.

Full article

Liczba kradzieży samochodów zmalała o 36 % między rokiem 2008 a 2016

W 2016 r. policja w Unii Europejskiej odnotowała około 660 tys. przypadków kradzieży samochodów – o 1,9 % mniej niż w 2015 r. Tę tendencję spadkową pokazano na wykresie 1. Liczba kradzieży samochodów spadła o 36 % między rokiem 2008 a 2016, przy czym tendencję spadkową zaobserwowano w większości państw członkowskich UE ^[1].

Biorąc pod uwagę liczbę ludności, najwyższe dane liczbowe za rok 2016 odnotowano w Luksemburgu, we Włoszech, w Szwecji, Grecji i Francji, gdzie na 100 tys. mieszkańców przypadało ponad 200 zarejestrowanych przez policję przypadków kradzieży samochodów. W 17 państwach odnotowano mniej niż 100 kradzieży samochodów na 100 tys. mieszkańców, przy czym najniższe wskaźniki odnotowano na Słowacji, w Estonii, Chorwacji, Rumunii i Danii.

Aby ocenić ryzyko kradzieży samochodu, należy również znać liczbę samochodów. Dla przykładu, w 2016 r. w Luksemburgu na 1 000 mieszkańców przypadały 662 samochody osobowe, we Włoszech 625, natomiast w Rumunii zaledwie 261, a w Chorwacji 374 ^[2].

Wykres 1: Kradzieże silnikowych pojazdów lądowych oraz rabunki i rozboje, UE-28, 2008–2016
(przestępstwa odnotowane przez policję)
Źródło: Eurostat (crim_off_cat)

W latach 2012–2016 liczba rabunków i rozbojów zmniejszyła się o 24 %

W całej UE liczba odnotowanych przez policję rabunków i rozbojów spadła o 24 % między rokiem 2012 a 2016, do poziomu około 396 tys. w 2016 r. W latach 2009–2011 odnotowano jednak tylko stosunkowo niewielką zmianę. Na wykresie 1 widać, że tendencja spadkowa w UE w latach 2012–2016 w ostatnich dwóch latach tego okresu uległa spowolnieniu. Między rokiem 2015 a 2016 odnotowano nawet wzrost o 9 % w Hiszpanii i o 15 % w Zjednoczonym Królestwie.

W 2016 r. najwyższy poziom odnotowanych przez policję rabunków i rozbojów w przeliczeniu na liczbę ludności (ponad 100 na 100 tys. mieszkańców) zgłosiła Belgia, Hiszpania, Francja, Portugalia, Anglia i Walia, natomiast najniższy – poniżej 20 – Rumunia, Republika Czeska, Węgry, Cypr i Słowenia. Należy jednak zaznaczyć, że nie zawsze można ze sobą bezpośrednio porównywać różne państwa, ponieważ w niektórych państwach o najniższych wskaźnikach dane nie obejmowały włamań do samochodów i sklepów.

Liczba zabójstw spada, ale wciąż przekracza 5 tys. rocznie

W 2016 r. w UE policja odnotowała ponad 5 200 umyślnych zabójstw – o 3,3 % mniej niż w 2015 r. Ogółem od 2008 r. obserwuje się tendencję spadkową. W ostatnich latach wzrosła jednak liczba zabójstw we Francji, Niemczech i Zjednoczonym Królestwie. Przypadki te obejmują zgony związane z aktami terroryzmu.

Najwięcej przypadków zabójstw w stosunku do liczby ludności odnotowano na Łotwie i Litwie (około 5 na 100 tys. mieszkańców w 2016 r.). Z wykresu 2 wynika, że w 13 państwach członkowskich na 100 tys. mieszkańców przypadało mniej niż jedno zabójstwo. Dla porównania w 2016 r. w Stanach Zjednoczonych odnotowano 5,4 zabójstw na 100 tys. mieszkańców, zaś w Rosji – 10,8 ^[3]. Przypadki usiłowania zabójstwa są liczone oddzielnie i wielu danych liczbowych brakuje. Z dostępnych informacji wynika, że ogólna liczba przypadków usiłowania zabójstwa w latach 2008–2016 zasadniczo nie zmieniła się.

Wykres 2: Zabójstwa umyślne, 2016 r.
(liczba przestępstw zarejestrowanych przez policję na 100 tys. mieszkańców)
Źródło: Eurostat (crim_off_cat)

Ponad 8 % wzrost odnotowanych przez policję przypadków przemocy seksualnej w latach 2015–2016

Liczba odnotowanych przez policję przypadków przemocy seksualnej w UE wzrosła o ponad 8 % między rokiem 2015 a 2016, do 248 tys. w 2016 r. Na wykresie 3 ukazano stałą tendencję wzrostową w latach 2013–2016 – łącznie o 26 %. Dane te obejmują przypadki zgwałcenia i innych rodzajów napaści na tle seksualnym, ale niektóre państwa mogą nie uwzględniać pewnych przestępstw.

Liczba odnotowanych przez policję przypadków przemocy seksualnej w przeliczeniu na liczbę ludności w 2016 r. była bardzo różna w zależności od państwa – od 5 do 190 na 100 tys. mieszkańców. Te ogromne różnice prawdopodobnie wynikają zarówno z różnic w postrzeganiu tego, czym jest przestępstwo, jak i z odsetka przestępstw zgłaszanych policji.

Wykres 3: Przemoc seksualna, UE-28, 2013–2016
(przestępstwa odnotowane przez policję)
Źródło: Eurostat (crim_off_cat)

Liczba włamań do mieszkań zmalała o 10 % między rokiem 2012 a 2016

Liczba odnotowanych przez policję włamań do mieszkań wyniosła ogółem 1 334 tys. w 2016 r. – o 1 % mniej niż w 2015 r. W niektórych państwach członkowskich obserwuje się tendencję spadkową i łączna liczba takich przypadków w UE zmniejszyła się o 10 % między rokiem 2012 a 2016. Wzrosła jednak liczba włamań do mieszkań w Niemczech (o 5 %) i we Francji (o 1 %). Liczby te obejmują włamania do prywatnych domów, mieszkań, willi, domów letniskowych, pokoi hotelowych, domków kempingowych, ale nie uwzględniają kradzieży (bez włamania) ani aktów wandalizmu (bez kradzieży). W niektórych państwach zaobserwowano stosunkowo niewielkie zmiany w liczbie włamań do mieszkań w latach 2008–2016. Dane ze Szwecji, Belgii, Finlandii i Węgier były najbardziej stabilne.

Jak widać na wykresie 4, liczba odnotowanych przez policję przypadków włamań do mieszkań w 2016 r. w przeliczeniu na 100 tys. osób była bardzo różna, w zależności od państwa członkowskiego UE. W Danii, Belgii, Niderlandach, Szwecji, Irlandii, Luksemburgu, Francji, Anglii i Walii oraz we Włoszech odnotowano ponad 300 włamań do mieszkań na 100 tys. osób w 2016 r., natomiast w Finlandii, na Litwie, Łotwie, w Republice Czeskiej, Rumunii, Bułgarii, na Słowacji i w Polsce – było ich mniej niż 100.

Wykres 4: Kradzież z włamaniem do prywatnych lokali mieszkalnych, 2016 r.
(liczba przestępstw zarejestrowanych przez policję na 100 tys. mieszkańców)
Źródło: Eurostat (crim_off_cat)

Liczba odnotowanych przez policję przypadków napaści wzrosła o 3 % między rokiem 2015 a 2016

W 2016 r. w całej UE policja odnotowała łącznie około 1 111 tys. napaści. W porównaniu z 2015 r. oznacza to wzrost o 3,4 %, a w porównaniu z 2013 r. – o prawie 14 %.

Liczba przypadków napaści w UE była bardzo zróżnicowana nawet w stosunku do liczby ludności. Te różnice wynikają nie tylko z relatywnej częstotliwości występowania takich przypadków, ale także z różnych przepisów i praktyk rejestrowania przestępstw. Standardowa kategoria obejmuje poważne napaści, ale wyklucza drobne napaści, napaści ze skutkiem śmiertelnym i napaści na tle seksualnym – niektóre państwa jednak uwzględniają jedną lub więcej takich kategorii przestępstw. Ze względu na zmiany metodologiczne nie porównuje się łącznych liczb z lat 2008–2012. Dane policji zależą też od tego, jak często ludzie zgłaszają przestępstwa. Obywatele UE na ogół mają dostateczne zaufanie do swoich sił policyjnych, ale poziom tego zaufania w poszczególnych państwach członkowskich jest bardzo różny – od 3,6 do 8,2 (w skali od 0 do 10). Średnia dla UE wynosi 5,9 ^[4].

Dane źródłowe tablic i wykresów

Dane źródłowe tablic i wykresów (w języku angielskim)

Źródła danych

Do źródeł danych zaliczają się: policja i inne organy ścigania, prokuratura, sądy, więzienia, właściwe ministerstwa i urzędy statystyczne. To organy krajowe podejmują decyzje w sprawie urzędowych statystyk kryminalnych i gromadzą dane. Jeden punkt kontaktowy na państwo gromadzi dane liczbowe i raz w roku przekazuje je do Eurostatu wraz z badaniem dotyczącym tendencji w zakresie przestępczości Biura Narodów Zjednoczonych ds. Narkotyków i Przestępczości.

Prezentowany artykuł zawiera dane oparte na oficjalnych danych liczbowych dotyczących przestępstw odnotowanych przez policję między rokiem 2008 a 2016. Jeżeli chodzi o wcześniejsze dane, dostępne są skrócone statystyki kryminalne za lata 1950–1992 oraz tablice dotyczące przestępczości za lata 1993–2007. W przypadku niektórych państw brakuje danych za wszystkie te okresy, w szczególności te najwcześniejsze. Eurostat aktualizuje tablice, kiedy tylko państwa przysyłają nowe lub poprawione dane.

Dane ze wszystkich państw UE są sumowane, aby uzyskać łączne dane dla UE. Jeżeli brakuje danych za 2016 r., stosuje się dane za 2015 r. dotyczące tego samego państwa. W niektórych przypadkach brakuje danych za wcześniejsze lata; zastępuje się je wówczas średnią z roku poprzedniego i następnego ^[5]. Baza danych zawiera tylko dane liczbowe zgłoszone do Eurostatu.

Brakujące dane mają znaczenie

Na potrzeby tego artykułu „łączna liczba dla UE” oznacza sumę wszystkich danych liczbowych z poszczególnych państw UE. W przypadku braku niektórych danych zsumowanie tylko tych danych, które zgłoszono, dałoby wynik zbyt zaniżony. Zwykle opóźnia się przekazanie najnowszych danych. Dlatego w sytuacji, gdy brakuje danych za 2016 r., wykorzystuje się dane z tego samego państwa za 2015 r. W niektórych przypadkach brakuje danych za wcześniejsze lata, które zastępuje się średnimi z lat poprzednich i następnych. Z różnych względów w niektórych państwach brakuje danych dotyczących pewnych przestępstw za wszystkie lata. W takiej sytuacji niełatwo jest zastąpić brakujące dane. Przykładem takiego przestępstwa jest uprowadzenie – niektóre państwa nie posiadają na ten temat danych z lat 2008–2016.

Suma danych zgłoszonych za 2016 r. wynosi około 14 500, co uznaje się za dolną granicę łącznej liczby tych przestępstw w UE. Aby pokazać możliwą górną granicę, zastępuje się brakujące dane szacunkami opartymi na liczbie ludności i maksymalnym zgłoszonym wskaźniku. Dodanie tych danych szacunkowych do zgłoszonych danych liczbowych daje wynik ponad 20 100 (o 39 % wyższy). Gdyby użyto średniego wskaźnika ^[6] suma wyniosłaby 16 400. Żadnej z tych liczb nie należy jednak uważać za oficjalną statystykę. Przykład ten pokazuje, że brak danych liczbowych może prowadzić do bardzo różnych oszacowań możliwej łącznej liczby przypadków dla całej UE. Do zapewnienia dokładnych łącznych danych dla całej UE niezbędne są dane ze wszystkich państw za każdy rok.

Więcej informacji jest dostępnych na temat porównania danych z różnych państw lub lat, a także na temat bardzo małych liczb.

Kontekst

Przestępstwa są powracającym tematem w debacie publicznej, a użytkownikami statystyk kryminalnych są organy krajowe, instytucje Unii Europejskiej, media, politycy, organizacje i opinia publiczna. Organy w każdym państwie ustanawiają prawo karne, które określa przestępstwa, postępowania i działania w reakcji na przestępstwa, a przez to kształtuje oficjalną statystykę kryminalną. Do szczególnych rodzajów przestępstw odnoszą się rozporządzenia UE lub prawo międzynarodowe. Nie ma jednak ogólnego rozporządzenia obejmującego unijną statystykę kryminalną.

Oficjalne statystyki kryminalne są gromadzone przez organy, takie jak policja, prokuratura, sądy karne i więzienia. Spośród nich policja zapewnia najszerszy obraz, ponieważ uwzględnia wszystkie notowane przestępstwa, bez względu na to, czy są trafiają one do sądu. Każda dana liczbowa jest roczną sumą odnotowanych przestępstw, która zwykle przekracza liczbę spraw w sądzie. Oficjalne statystyki kryminalne są odzwierciedleniem tego, w jaki sposób organy (policja, prokuratura, sądy i więzienia) rejestrują i traktują poszczególne sprawy. Statystyki te nie są miarą ogólnej częstotliwości przestępstw, dlatego należy konsultować także inne źródła.

Direct access to

Uwagi

↑ Jednostką geograficzną w statystyce kryminalnej jest obszar objęty jednym prawem karnym (terytorium jurysdykcji prawa karnego), w skrócie „państwo”.
↑ Źródło: Eurostat table [road_eqs_carhab].
↑ Źródło: Strona internetowa UNODC http://dataunodc.un.org/crime/intentional-homicide-victims.
↑ Źródło: Eurostat „Zaufanie do instytucji” moduł ad hoc badania EU-SILC, tablica z 2013 r. [ilc_pw03].
↑ W wyjątkowych przypadkach można wykorzystać dane liczbowe dotyczące podkategorii.
↑ Średniej ważonej liczbą ludności.

[1] Jednostką geograficzną w statystyce kryminalnej jest obszar objęty jednym prawem karnym (terytorium jurysdykcji prawa karnego), w skrócie „państwo”.

[2] Źródło: Eurostat table [road_eqs_carhab].

[3] Źródło: Strona internetowa UNODC http://dataunodc.un.org/crime/intentional-homicide-victims.

[4] Źródło: Eurostat „Zaufanie do instytucji” moduł ad hoc badania EU-SILC, tablica z 2013 r. [ilc_pw03].

[5] W wyjątkowych przypadkach można wykorzystać dane liczbowe dotyczące podkategorii.

[6] Średniej ważonej liczbą ludności.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]