Statistics Explained

Archive:Płace i koszty pracy

Revision as of 12:34, 22 September 2014 by EXT-S-Allen (talk | contribs)
Dane z marca 2014 r. Najnowsze dane: Więcej informacji z Eurostatu, główne tablice i baza danych. Planowana aktualizacja: kwiecień 2015 r.
Składniki kosztów pracy
Wykres 1: Godzinowe koszty pracy, 2013 r. (1)
(EUR) - źródło: Eurostat (lc_lci_lev)
Wykres 2: Mediana godzinowych zarobków brutto: wszyscy pracownicy
(z wyłączeniem praktykantów), 2010 r. (1) - źródło: Eurostat (earn_ses_pub2s)
Wykres 3: Pracownicy — nisko uposażeni
(z wyłączeniem praktykantów) zarabiający mniej niż dwie trzecie mediany godzinowych zarobków brutto, lata 2006 i 2010 (1)
(% pracowników) - źródło: Eurostat (earn_ses_pub1s)
Wykres 4: Zróżnicowanie wynagrodzenia ze względu na płeć, 2012 r. (1)
(różnica między średnimi zarobkami godzinowymi brutto mężczyzn i kobiet wyrażona jako % zarobków brutto mężczyzn, dane nieskorygowane) – źródło: Eurostat (tsdsc340)
Tablica 1: Roczne zarobki netto, 2012 r.
(EUR) - źródło: Eurostat (earn_nt_net)
Wykres 5: Stawka podatkowa dla nisko uposażonych — klin podatkowy związany z kosztami pracy, 2012 r. (1)
(%) - źródło: Eurostat (earn_nt_taxwedge)
Tablica 2: Wskaźniki stawek podatkowych dla nisko uposażonych, lata 2005 i 2012
(%) - źródło: Eurostat (earn_nt_taxwedge), (earn_nt_unemtrp) i (earn_nt_lowwtrp)

W tym artykule porównuje się i zestawia dane liczbowe dotyczące płac i kosztów pracy (wydatków pracodawców na pracowników) w państwach członkowskich Unii Europejskiej (UE) i w państwach kandydujących do UE oraz państwach Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA).

Praca stanowi jeden z głównych czynników funkcjonowania gospodarki. Z punktu widzenia przedsiębiorstw stanowi ona koszt (koszt pracy), na który składają się nie tylko płace i wynagrodzenia wypłacane pracownikom, ale także pozapłacowe koszty, głównie składki na ubezpieczenia społeczne płatne przez pracodawcę. Stanowi ona zatem podstawowy czynnik konkurencyjności w biznesie, na którą wpływają jednak również koszty kapitału (np. odsetki od pożyczek i dywidendy od udziałów kapitałowych) oraz aspekty pozacenowe, takie jak innowacyjność i marka/pozycja rynkowa produktów.

Jeżeli chodzi o pracowników, wynagrodzenie otrzymywane przez nich za pracę, najczęściej zwane płacą albo zarobkami, stanowi przeważnie główne źródło ich dochodów i dlatego ma bardzo istotny wpływ na ich możliwości wydawania lub oszczędzania pieniędzy. Podczas gdy płaca/wynagrodzenie brutto obejmuje składki na ubezpieczenie społeczne płatne przez pracownika, wynagrodzenie netto obliczane jest po potrąceniu tych składek i innych kwot należnych skarbowi państwa, takich jak podatek dochodowy. Jako że wysokość podatków zasadniczo zależy od sytuacji gospodarstwa domowego pod względem jego dochodów i składu osobowego, dochody netto obliczane są dla różnych typowych sytuacji gospodarstw domowych.

Powyższy wykres zawiera opis wzajemnych zależności pomiędzy dochodami netto, dochodami brutto / płacami i kosztami pracy.

Główne ustalenia statystyczne

Koszty pracy

Średni godzinowy koszt pracy w UE-28 szacowany był na 23,70 EUR w 2013 r. i na 28,20 EUR w strefie euro (EA-18). Za tymi danymi uśrednionymi kryją się jednak znaczące różnice pomiędzy państwami członkowskimi UE, w których wysokość kosztów pracy oscyluje pomiędzy 3,70 EUR a 40,10 EUR (Wykres 1).

Na koszty pracy składają się koszty wynagrodzeń i płac oraz pozapłacowe koszty, takie jak płatne przez pracodawcę składki na ubezpieczenie społeczne. Udział pozapłacowych kosztów dla całej gospodarki wynosił 23,7% w UE-28, podczas gdy w strefie euro było to 25,9 %. Udział pozapłacowych kosztów różni się także znacznie w poszczególnych państwach członkowskich UE. Najwyższy udział kosztów pozapłacowych dla całej gospodarki odnotowano w Szwecji (33,3 %), Francji (32,4 %), na Litwie (28,5%), we Włoszech (28,1 %) w Belgii i na Słowacji (w obu 27,4 %). Najmniejszy udział kosztów pozapłacowych dla całej gospodarki odnotowały: Malta (8,0 %), Dania (12,4 %), Luksemburg (13,4 %), Irlandia (13,8 %), Słowenia (14,7 %), Zjednoczone Królestwo (15,3 %), Chorwacja (15,4 %) i Bułgaria (15,8 %).

Płace / zarobki brutto

Mediana zarobków

Wynagrodzenia brutto stanowią największą część kosztów pracy. Śpośród państw UE, najwyższą medianę zarobków brutto za godzinę pracy odnotowano w październiku 2010 r. w Danii (25,00 EUR), na kolejnych miejscach były Irlandia (18,30 EUR) i Luksemburg (17,80 EUR) — zob. wykres 2. Najniższą medianę zarobków odnotowano w Bułgarii (1,50 EUR), Rumunii (2,00 EUR), na Litwie 2,70 EUR) i na ‎‎‎‎‎Łotwie 2,90 EUR). W przeliczeniu na euro mediana zarobków brutto za godzinę pracy w państwie członkowskim UE, w którym była ona najwyższa, była 16 razy wyższa niż w państwie członkowskim, w którym była ona najniższa; w przeliczeniu na standard siły nabywczej (PPS), — który uwzględnia różnice wpływające na porównywalność poziomów cen pomiędzy państwami — stosunek ten wynosił 5 do 1.

Pracownicy nisko uposażeni

Za pracowników nisko uposażonych uważa się pracowników zarabiających nie więcej niż dwie trzecie mediany krajowych zarobków brutto za godzinę pracy w danym kraju.

W 2010 r. 17,0 % pracowników w UE-27 było pracownikami nisko uposażonymi, podczas gdy odsetek ten wynosił 14,8 % w strefie euro(EA-17). Państwami o proporcjonalnie najwyższej liczbie pracowników nisko uposażonych były ‎Łotwa (27,8 %) i Litwa (27,2 %), podczas gdy w Szwecji (2,5 %), Finlandii (5,9%), Francji (6.1 %), Belgii (6,4 %) i Danii (7,7 %) odsetek ten był najniższy. W porównaniu z 2006 r., ostatnim rokiem referencyjnym dla tego samego zestawu danych, odsetek pracowników nisko uposażonych pozostawał względnie stabilny, zwiększając się o 0,2 punktu procentowego w UE-27 i o 0,4 punktu procentowego w strefie euro (wykres 3).

Pomiędzy rokiem 2006 a 2010 odsetek pracowników nisko uposażonych wzrósł najbardziej na Malcie (+3,9 punktów procentowych) i w Bułgarii (+3,1 punktów procentowych), a najbardziej obniżył się w Portugalii (-4,6 punktów procentowych), na‎ Łotwie (-3.1 punktów procentowych), w Grecji (-2,9 punktów procentowych), na Węgrzech i w Słowenii (dla obu -2,1 punktów procentowych).

Zróżnicowanie wynagrodzenia ze względu na płeć

Pomimo pewnej konwergencji utrzymują się istotne różnice pomiędzy średnimi zarobkami mężczyzn i kobiet w UE. Zjawisko to znane jest powszechnie jako zróżnicowanie wynagrodzenia ze względu na płeć. W 2012 r. w całej UE-28 kobietom płacono średnio 16,4 % mniej niż mężczyznom. Najmniejsze różnice między średnimi wynagrodzeniami obu płci odnotowano w Słowenii, na Malcie, w Polsce, we Włoszech, w Luksemburgu i w Rumunii (poniżej 10,0 %). Największe zróżnicowanie wynagrodzenia ze względu na płeć stwierdzono w Estonii (30,0 %), w Austrii (23,4 %), w Niemczech (22,4 %) i w Republice Czeskiej (22,0 %) — zob. wykres 4.

Na występowanie takiego zróżnicowania mogą wpływać różne czynniki, takie jak: różnice w zakresie współczynnika aktywności zawodowej, różnice w zawodach i zajęciach zdominowanych przez mężczyzn lub kobiety, różnice w zakresie, w jakim mężczyźni i kobiety pracują w niepełnym wymiarze czasu pracy, a także nastawienie działów kadr podmiotów prywatnych i publicznych do kwestii rozwoju kariery i urlopu bezpłatnego/macierzyńskiego. Do podstawowych czynników, które mogą, przynajmniej częściowo, wyjaśniać zróżnicowanie wynagrodzenia ze względu na płeć, należą segregacja sektorowa i zawodowa, kształcenie i szkolenie, świadomość i przejrzystość, a także bezpośrednia dyskryminacja. Zjawisko to odzwierciedla również inne nierówności — w szczególności nieproporcjonalne obciążenie kobiet obowiązkami rodzinnymi i związane z tym trudności w pogodzeniu życia zawodowego i prywatnego. Wiele kobiet pracuje w ograniczonym wymiarze czasu lub na podstawie nietypowych umów: pozwala im to wprawdzie utrzymać się na rynku pracy i jednocześnie wywiązywać się z obowiązków rodzinnych, może mieć jednak niekorzystny wpływ na ich wynagrodzenie, rozwój kariery, perspektywy awansu i emerytury.

Zarobki netto i obciążenie podatkowe

Zarobki netto

Dane dotyczące zarobków netto stanowią uzupełnienie dla danych dotyczących zarobków brutto w odniesieniu do zarobków do dyspozycji, innymi słowy po potrąceniu od kwot brutto podatku dochodowego i składek na ubezpieczenie społeczne i dodaniu zasiłków rodzinnych w przypadku gospodarstw domowych z dziećmi. Zasiłki rodzinne to transfery pieniędzy dokonywane w związku z dziećmi pozostającymi na utrzymaniu.

W 2012 r. zarobki netto osoby stanu wolnego bez dzieci, zarabiającej 100 % średnich zarobków pracownika sektora prywatnego, oscylowały pomiędzy 3 598 EUR w Bułgarii, a 37 020 EUR w Luksemburgu. W tych samych dwóch krajach odnotowano najniższe 4 028 EUR) i odpowiednio najwyższe 49 955 EUR) średnie zarobki netto dla małżeństw z jedną osobą zarabiającą i z dwojgiem dzieci (tabela 1).

W przypadku, gdy i mąż i żona pracują (i oboje zarabiają 100 % średnich zarobków pracowniczych), w Luksemburgu odnotowano najwyższe roczne zarobki netto,  83 368 EUR dla małżeństw z dwojgiem dzieci i 75 846 EUR dla małżeństw bezdzietnych; W Bułgarii odnotowano najniższe zarobki netto 7 197 EUR, niezależnie od tego, czy małżeństwo ma dwoje dzieci, czy nie.

Klin podatkowy

Dane dotyczące klina podatkowego służą określaniu stopnia obciążenia podatkami i składkami na ubezpieczenie społeczne w stosunku do kosztów pracy. Dane te podano w odniesieniu do nisko uposażonych. Klin podatkowy dla UE-27 wyniósł w 2012 r. 39,9 %. W 2012 r. najwyższe obciążenie podatkowe nisko uposażonych odnotowano w Belgii, na Węgrzech, we Francji, w Niemczech, we Włoszech, w Austrii, na Łotwie, w Rumunii i w Szwecji (we wszystkich tych państwach ponad 40,0 %). Z drugiej strony najniższe obciążenie podatkowe dla nisko uposażonych odnotowano na Malcie, w Irlandii, w Zjednoczonym Królestwie i w Luksemburgu (poniżej 30,0 %), podobnie jak na Cyprze (ostatnie dane z 2007 r.).

W państwach członkowskich UE nie stwierdzono wyraźnego wzorca zmian klina podatkowego w stosunku do nisko uposażonych w pięcioletnim okresie między 2005 r. a 2012 r. (zob. tabela 2) — obciążenie podatkowe zwiększyło się w czternastu państwach członkowskich, spadło w jedenastu, a w dwóch pozostało bez zmian (brak danych dla Chorwacji). Największy spadek odnotowano w Niderlandach (-8 punktów procentowych) i w Szwecji (-6 punktów procentowych).

Pozostałe trzy wskaźniki przedstawione w tabeli 2 dostarczają informacji o odsetku zarobków brutto, który zostaje „pochłonięty przez podatki” (wyższe stawki podatkowe i składki na ubezpieczenie społeczne lub ograniczenie bądź zniesienie świadczeń), kiedy pracownicy ponownie podejmują zatrudnienie lub przenoszą się ze stanowisk o niższych dochodach na stanowiska lepiej płatne. Ogólnie odsetek zarobków „pochłoniętych przez podatki“ w przypadku podjęcia pracy przez osobę bezrobotną nieznacznie się zmniejszył (-0,5 punktów procentowych) w państwach UE-27 w latach 2005–2012. Najwyższy spadek odnotowano w Szwecji (-15 punktów procentowych) i na Litwie (-14 punktów procentowych), podczas gdy na Węgrzech i w Republice Czeskiej odnotowano wzrost w wysokości odpowiednio 17 i 14 punktów procentowych.

Z danych dotyczących całej UE-27 wynika, że w latach 2005–2012 było nieco mniej (1 punkt procentowy) zachęt dla niezamężnych bezdzietnych osób nisko uposażonych do poszukiwania lepiej płatnej pracy, gdyż wyższy odsetek ich zarobków zostałby „pochłonięty przez podatki”. Nie zmieniła się jednak średnia UE-27 dla małżeństw z dwojgiem dzieci z jedną osobą zarabiającą; sytuacja rozwijała się tu jednak różnie w poszczególnych państwach członkowskich. Największy wzrost odsetka (45 punktów procentowych) zarobków „pochłoniętych przez podatki” dla małżeństw z dwojgiem dzieci i jedną osobą zarabiającą odnotowano w Republice Czeskiej, podczas gdy w Polsce odnotowano spadek o 48 punktów procentowych.

Źródła i dostępność danych

Koszty pracy

Do kosztów pracy wlicza się wynagrodzenie pracowników (w tym wynagrodzenie w gotówce i rzeczowe oraz składki pracodawcy na ubezpieczenie społeczne), koszty szkolenia zawodowego oraz inne wydatki (takie jak koszty rekrutacji, wydatki na odzież roboczą oraz podatki od wynagrodzeń traktowane jako koszty pracy i pomniejszone o wszelkie otrzymane subsydia). Te składniki kosztów pracy oraz ich części składowe zdefiniowano w rozporządzeniu 1737/2005 z dnia 21 października 2005 r.

Statystyki dotyczące kosztów pracy stanowią hierarchiczny system wieloletnich, rocznych i kwartalnych statystyk, mający na celu zapewnienie całościowej i szczegółowej informacji o wysokości, strukturze i krótkoterminowych zmianach kosztów pracy w różnych sektorach gospodarki w UE i niektórych innych krajach. Wszystkie statystyki oparte są na zharmonizowanej definicji kosztów pracy. Dane dotyczące wysokości kosztów pracy oparte są na ostatnio przeprowadzonym badaniu (w 2008 r.) i na ekstrapolacji opartej na kwartalnym indeksie kosztu pracy. Badanie kosztów pracy jest przeprowadzanym co cztery lata badaniem, w którym gromadzone są bardzo szczegółowo dane dotyczące poziomu kosztów pracy. Na potrzeby ekstrapolacji indeksu kosztu pracy wykorzystuje się dane jedynie na poziomie zagregowanym. Kwartalny indeks kosztu pracy ( Euroindicator(w jęz. angielskim)) mierzy obciążenie kosztami wynikającymi z czynnika pracy. Dane gromadzone dla indeksu kosztu pracy dotyczą całkowitych średnich godzinowych kosztów pracy i dwóch kategorii kosztów pracy: płac i wynagrodzeń; płaconych przez pracodawcę składek na ubezpieczenie społeczne oraz płaconych podatków, po potrąceniu dotacji otrzymywanych przez pracodawcę. Dane, — również z podziałem na poszczególne rodzaje działalności gospodarczej, — są dostępne do celów agregatów UE i państw członkowskich (NACE Rev. 2, sekcje B–S), w formie dostosowanej pod względem dnia pracy oraz w formie dostosowanej sezonowo. Dane indeksu kosztu pracy podane są według numerów indeksowych (aktualnym rokiem referencyjnym jest rok 2008) i rocznych oraz kwartalnych stóp wzrostu (porównania z poprzedzającym kwartałem lub tym samym kwartałem poprzedniego roku).

Płace / zarobki brutto

Główne definicje wynagrodzeń podane są w rozporządzeniu 1738/2005 z dnia 21 października 2005 r. Dane pochodzą z przeprowadzanego co cztery lata badania struktury wynagrodzeń (SES), które ostatnio przeprowadzone zostało w październiku 2010 r. Zarobki brutto obejmują wynagrodzenie w gotówce płatne bezpośrednio przez pracodawcę, przed odliczeniem podatków i składek na ubezpieczenie społeczne płatnych przez otrzymujących wynagrodzenie i przejmowanych przez pracodawcę. Uwzględnia się wszystkie premie, niezależnie od tego, czy są regularnie wypłacane (trzynaste lub czternaste pensje, dodatki wakacyjne, udziały w zyskach, ekwiwalent za niewykorzystany urlop, okazjonalne prowizje itp.).

Dane dotyczące mediany zarobków oparte są na zarobkach za godzinę pracy brutto wszystkich pracowników (pracujących w pełnym i częściowym wymiarze czasowym, ale z wyłączeniem praktykantów) zatrudnionych w przedsiębiorstwach zatrudniających 10 lub więcej pracowników i we wszystkich sektorach gospodarki poza rolnictwem, rybołówstwem, administracją publiczną, gospodarstwami domowymi i organizacjami zagranicznymi. Mediana zarobków to wartość, w stosunku do której zarobki połowy populacji są niższe, a połowy wyższe.

Zróżnicowanie wynagrodzenia ze względu na płeć

Zróżnicowanie wynagrodzenia ze względu na płeć, w postaci nieskorygowanej, definiuje się jako różnicę między średnimi godzinowymi zarobkami brutto opłacanych pracowników płci męskiej i żeńskiej, wyrażoną jako odsetek średnich godzinowych zarobków brutto opłacanych pracowników płci męskiej. W metodyce obliczania tego wskaźnika punktem odniesienia są dane z badania struktury wynagrodzeń (SES), które aktualizowane są co cztery lata, kiedy dane z SES są dostępne. SES oparte jest na rozporządzeniu 1738/2005 z dnia 21 października 2005 r.

Zgodnie z tą metodyką nieskorygowany wskaźnik zróżnicowania wynagrodzenia ze względu na płeć obejmuje wszystkich pracowników (nie ma ograniczeń dotyczących wieku i liczby przepracowanych godzin) przedsiębiorstw (zatrudniających co najmniej 10 osób) w sektorach przemysłu, budownictwa i usług (rodzaje działalności objęte NACE Rev.  2, sekcje B-S, z wyłączeniem sekcji O). Niektóre państwa dostarczają również informacje określone w sekcji O klasyfikacji NACE Rev. 2 (administracja publiczna i obrona narodowa; obowiązkowe ubezpieczenia społeczne) mimo, iż nie jest to obowiązkowe. Informacje są również dostępne w podziale na sektor gospodarki (publiczny lub prywatny), czas pracy (w pełnym lub niepełnym wymiarze) i wiek pracowników.

Zarobki netto i obciążenie podatkowe

Zarobki netto określa się na podstawie zarobków brutto i stanowią one część wynagrodzenia, którą pracownicy mogą rzeczywiście zachować dla siebie w celu ich wydania lub odłożenia jako oszczędności. W przeciwieństwie do zarobków brutto zarobki netto nie obejmują składek na ubezpieczenie społeczne i podatków, obejmują natomiast dodatki rodzinne.

Wskaźniki stawek podatkowych (klin podatkowy związany z kosztami pracy, pułapka bezrobocia i pułapka niskich zarobków) służą do monitorowania atrakcyjności zatrudnienia. Klin podatkowy związany z kosztami pracy definiuje się jako podatek dochodowy od zarobku brutto powiększony o składki pracodawcy i pracownika na ubezpieczenie społeczne, wyrażony jako odsetek całkowitych kosztów pracy. Ten wskaźnik określa się dla osób samotnych i bezdzietnych zarabiających 67 % średnich zarobków pracownika w gospodarce przedsiębiorstw (sekcje B-N w klasyfikacji NACE Rev. 2). Wskaźnik pułapki bezrobocia określa odsetek zarobków brutto pochłaniany przez wyższe podatki i składki na ubezpieczenie społeczne oraz uwzględnia cofnięcie zasiłku dla bezrobotnych i innych świadczeń, kiedy osoba bezrobotna podejmuje pracę; definiuje się go jako różnicę między zarobkami brutto i wzrostem zysku netto przy powrocie do zatrudnienia, wyrażany jako odsetek zarobków brutto. Ten wskaźnik określa się dla osób samotnych i bezdzietnych zarabiających 67 % średnich zarobków pracownika w gospodarce przedsiębiorstw (sekcje B-N w klasyfikacji NACE Rev. 2). Wskaźnik pułapki niskich dochodów określa odsetek zarobków brutto pochłanianych łącznie przez podatki dochodowe, składki na ubezpieczenie społeczne i cofnięcie ewentualnych świadczeń, kiedy wysokość zarobków brutto wzrasta z 33 % do 67 % średnich zarobków pracownika w gospodarce przedsiębiorstw (sekcje B-N w klasyfikacji NACE Rev. 2). Wskaźnik ten oblicza się dla bezdzietnych osób samotnych, a także dla par z jednym żywicielem i dwojgiem dzieci w wieku od 6 do 11 lat.

Kontekst

Struktura i zmiany kosztów pracy oraz zarobków to ważne aspekty rynku pracy, odzwierciedlające podaż pracy ze strony osób fizycznych i popyt na pracę ze strony przedsiębiorstw.

Decydenci skupiają się na walce z ubóstwem i wykluczeniem społecznym, zachęcając ludzi do (ponownego) podejmowania pracy. W debacie politycznej pojawiła się jednak kwestia grupy „pracowników o niskich dochodach”, zwanych również „ubogimi pracującymi” – rzeczywiście, z powodu dużych różnic w wysokości płac w UE, 12,1 % zatrudnionych osób jest zagrożonych ubóstwem lub wykluczeniem społecznym, a zatem ma znaczące trudności z zapewnieniem sobie minimalnego standardu życia.

UE stara się promować równość szans i stopniowo eliminować zróżnicowanie wynagrodzenia ze względu na płeć. W art. 157 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) ustanowiono zasadę równości wynagrodzeń dla pracowników płci męskiej i żeńskiej za taką samą pracę lub pracę takiej samej wartości, a art. 157 ust. 3 stanowi podstawę prawną dla przepisów dotyczących równego traktowania mężczyzn i kobiet w sprawach zatrudnienia. Strategia na rzecz równości kobiet i mężczyzn 2010–2015 została przyjęta przez Komisję Europejską we wrześniu 2010 r. Została ona oparta na doświadczeniach wyniesionych z planu działań (COM(2006) 92 final), który został opracowany na lata 2006–2010 i ma stanowić kompleksowe ramy zobowiązujące Komisję Europejską do promowania równości płci we wszystkich dziedzinach jej polityki. W strategii podkreśla się wkład równości kobiet i mężczyzn we wzrost gospodarczy i zrównoważony rozwój, a także wspiera się wdrażanie wymiaru równości płci w strategii „Europa 2020”. Uwzględniając powyższe zagadnienia, UE ustanowiła dzień 5 marca 2011 r. pierwszym europejskim Dniem Równej Płacy. Datę tę wybrano ze szczególnego powodu – aby osiągnąć średnie roczne wynagrodzenie mężczyzny, kobieta musiałaby pracować nieco ponad dwa miesiące dłużej (do 5 marca następnego roku). Dopiero wtedy zarobiłaby tę samą kwotę, którą mężczyzna zarabia w ciągu roku.

Zobacz także

Więcej informacji z Eurostatu

Publikacje

Główne tabele

Gender pay gap in unadjusted form (tsdsc340)
Labour cost index (teilm100)
Labor cost index in NACE Rev. 2 - percentage change Q/Q-1 (teilm120)
Labour cost index in NACE Rev. 2 - percentage change Q/Q-4 (teilm130)
Labour cost index in NACE Rev. 2 - Index (2008=100) (teilm140)
Labour cost levels (lc_lci_lev)

Baza danych

Sekcja specjalna

Metodyka / Metadane

Dane źródłowe tabel i wykresów (MS Excel)

Linki zewnętrzne


Retrieved from "https://ec.europa.eu/eurostat/statistics-explained/index.php?title=Archive:Płace_i_koszty_pracy&oldid=196978"